Janusz Grynienko: - Na wstępie proszę przyjąć gratulacje w związku z wyborem na przewodniczącą Zarządu Oddziału Miejskiego w Zielonej Górze. W jego skład weszły dość - jak na swój wiek - młode osoby, które jednak nie pochodzą znikąd. Z tego, co wiem, są zaangażowane społecznie i podejmują wiele pożytecznych inicjatyw. Proszę o krótkie przybliżenie swojej sylwetki i podanie motywacji, dla których podjęła się Pani tego, jakże ambitnego zadania, szefując jednemu z kilkudziesięciu Oddziałów Miejskich Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana” w Polsce. Nie ukrywajmy, osoby w przedziale wiekowym 20-25 lat w gronie przewodniczących można by policzyć na palcach jednej ręki...

Kamila Drygas: - Dziękuję za gratulacje. Członkowie naszego zarządu to rzeczywiście ludzie młodzi. Wszyscy związani są z szeroko rozumianą działalnością pedagogiczną - chodzi tu zarówno o wspomniane zaangażowanie społeczne, jak i o wybrane, stricte pedagogiczne kierunki studiów.
Jeśli zaś chodzi o mnie… Mam 20 lat i jestem studentką III roku filologii polskiej z dziennikarstwem i nauczycielstwem. Ze stowarzyszeniem współpracuję od dwóch lat i - jak mi się wydaje - jest to współpraca bardzo owocna. Kilka lat temu byłam wiceprzewodniczącą Komisji Kulturalno-Rozrywkowej Młodzieżowej Rady Miasta Zielona Góra. Zatem nie jest to moja pierwsza działalność jako przewodniczącej.
A motywacja? Kiedy pierwszy raz zjawiłam się w biurze zielonogórskiego „Civitas Christiana”, tutejszy przewodniczący Zbigniew Żołądziejewski przedstawił mi perspektywy i możliwości, jakie stowarzyszenie daje młodym ludziom. Odnalazłam się tu w stu procentach. Chciałabym, żeby teraz - pośrednio dzięki mnie - ktoś się tu odnalazł jako członek lub po prostu jako sympatyk stowarzyszenia. Faktycznie, jest to zadanie ambitne, a także odpowiedzialne, ale to właśnie są zalety tego stanowiska!

- Być może jeszcze za wcześnie na takie pytanie, ale trudno nie pokusić się o jego zadanie: jako niespełna 21-letnia szefowa oddziału, jaką widzi Pani rolę dla młodzieży sympatyzującej ze stowarzyszeniem? Jak te osoby przyciągnąć i co najważniejsze - utrzymać przy „Civitas Christiana”?

- „Civitas Christiana” to „Państwo Chrystusowe”, a w tym jest miejsce dla wszystkich - tych młodych już tylko duchem oraz młodych w pełnym tego słowa znaczeniu. Jest naprawdę wiele młodzieży, która chce coś robić, ale niekoniecznie wie co lub po prostu nie ma możliwości na spełnianie siebie. Chcemy młodym ludziom przedstawić nasze stowarzyszenie jako dobre „i do tańca, i do Różańca”. Przyciągnięcie ich - mam nadzieję - nie będzie aż tak trudne. Chcemy kontynuować organizowanie dla młodych ludzi wyjazdów, zabaw, bali. Ale już teraz myślimy o nowych inicjatywach, a mianowicie w planach jest organizowanie warsztatów teatralnych dla uczniów gimnazjów, szkół średnich oraz dla studentów. Prowadzeniem ich zajmie się znana zielonogórska aktorka Małgorzata Wower. Dodatkowym atutem warsztatów będzie fakt uwieńczenia ich teatrem amatorskim. Kolejną nowością jest nawiązanie kontaktów z następnym krajem sąsiadującym z Polską od wschodu - z Białorusią. Warto tu podkreślić, że zielonogórskie „Civitas Christiana” współpracuje już z Litwą, Ukrainą, Niemcami, Czechami oraz - od niedawna - z Francją. Chcemy rozwijać kontakty z tymi krajami, a także je poszerzać o dalsze państwa.
Wydaje mi się, że takie perspektywy przyciągną młodych ludzi. A utrzymanie ich przy stowarzyszeniu... nie będzie żadnym problemem po tym, jak już nas poznają.

- W jaki sposób spędza Pani czas wolny?

- Czas wolny? Kiedy już go mam, spędzam go raczej spokojnie - w domu, z rodziną, ze znajomymi. Jednakże, wbrew pozorom, nie jestem typem domatora - kocham podróżować i nieważne, czy po naszych polskich wertepach, czy po wszelkich światowych krainach i miejscach. Mówi się o siedmiu cudach świata… Dla mnie największym cudem jest sam świat!

- Kto jest dla Pani autorytetem w dzisiejszych czasach i dlaczego?

- Znalezienie autorytetu w dzisiejszych czasach może nie byłoby trudne, ale dlaczego ograniczać się do ukazania jednej postaci jako autorytetu? Jest i było wielu ludzi, którzy w sposób mniej lub bardziej znaczący stawali się mistrzami dla innych. I nieważne, czy to osoby, które zna cały świat. Jeśli swoją szczerą dobrocią zachwyci mnie np. ekspedientka ze sklepu, to dla mnie może się ona stać autorytetem (danego zachowania, w danej sytuacji), jednak nigdy nie jedynym. Bycie prawdziwie dobrym jest najważniejsze. Ja zaś staram się być właśnie, i po prostu, dobrym człowiekiem oraz żyć tak, jakby dla niektórych moje życie było jedyną Biblią, jaką przeczytają.

- Dziękuję za rozmowę.