Z prymatu miłości i miłosierdzia Boga do człowieka, do wszystkich i każdego z osobna, rodzi się w Kościele potrzeba odniesienia do Boga. Odniesienie do Boga wymaga odwagi zadania sobie pytań ostatecznych, dotyczących najgłębszych i najważniejszych spraw naszej egzystencji. Na czym więc ono polega? Odnieść się do Boga oznacza zdać sobie sprawę z tego, że choć Go nie widzimy, to jednak w Niego wierzymy i Go szukamy, oraz pragniemy, by także inni, nasi bliźni szukali w swoim życiu drogi do Boga. Św. Paweł w swoich Listach do Rzymian i Galatów ostrzegał przed fałszywymi idolami, którzy mogą wypełnić ludzkie serce. To ostrzeżenie jest nadal aktualne. Jakże biedny jest współczesny człowiek, kiedy w miejsce Boga stawia jakieś namiastki, ulega złudzeniom, podążając za marnościami, okłamując samego siebie. Św. Paweł ukazał także swoim uczniom, że Bóg jest większy od tego, co wyrzuca nam nasze serce, że jest On obecny w potrzebie sprawiedliwości i miłości, którą nosimy w sobie. W naszym życiu odniesienie wszystkiego do Boga oznacza poddanie wszelkich ludzkich zamiarów i projektów pod panowanie Boga i przyłożenie do nich miary Ewangelii. Bóg jest miarą, która nie przemija, skałą, która stanowi fundament, ostateczną racją, aby żyć, kochać i umierać. Wiedzą o tym dobrze ci, którzy idą za Chrystusem. Odniesienie do Boga oznacza też kierowanie się w swoim życiu zawsze Jego Słowem, Jego przykładem przedstawionym na kartach Ewangelii.
Czas Wielkiego Postu, czas głoszenia Słowa Bożego jest dla nas pomocą w odnalezieniu tego jedynego wzorca, jedynej właściwej miary. Odniesienie do Boga oznacza też powierzenie naszego serca natchnieniom Ducha, nie zaś poprzestawanie na adoracji i oczekiwaniu. Modlitwa, w której kontaktujemy się z Bogiem, jest źródłem prawdziwej wewnętrznej mocy i światła. Jezus, czyli „Bóg z nami” pomaga nam odnaleźć sens, motywy do podejmowania właściwych decyzji i aktów miłości. Odnieść się do Boga, oznacza uznanie, że jesteśmy w sercu Boga przez doświadczenie wiary i miłości, że jesteśmy zobowiązani do coraz większej miłości, do odwagi w wychodzeniu z ograniczeń naszego egoizmu i naszych grzechów. Odnieść się w naszym życiu do Boga, oznacza pielgrzymowanie w Jego kierunku, otwieranie się na dar Jego Słowa, pojednanie z bliźnimi i przemianę serca przez przyjęcie Jego łaski. Tylko ten, kto odkrywa, że jest kochany przez Boga Żywego, który jest większy od naszych grzechów oraz od tego, co wypomina nam nasze serce, zwycięża lęk i żyje tą wielką przygodą, wyjściem z samego siebie, by zmierzać ku Bogu i bliźnim. Wobec Boga miłości i miłosierdzia Kościół, jako Ciało Chrystusa obecne w historii, jest powołany do ukazywania wspólnoty, która żyje pod prymatem Boga. Światu, który jest podzielony, rozrywany konfliktami, oszołomiony i zaślepiony hedonizmem i duchem konsumpcjonizmu, jest potrzebne ukazanie możliwości życia według ideałów Ewangelii, bezinteresowności, poświęcenia, przebaczenia i wzajemnej akceptacji. Kościół, w którym istnieją przepisy dyscyplinarne i kanoniczne, stanowiące o tym, co jest, a co nie jest zgodne z pełną przynależnością do wspólnoty chrześcijańskiej, jest jak wielka sieć, która zbiera ryby wszelkiego rodzaju (Mt 13, 47-50), jak wielkie drzewo, na którym wszelkiego rodzaju ptaki budują gniazda (Mt 13, 31-32). Kościół jest jak wielkie miasto, którego bramy nie mogą być zamknięte dla nikogo, kto szczerze prosi o schronienie. Wielki myśliciel Błażej Pascal też pisał o relacji Kościoła do jego Pana: „Niepodobna, aby ci, którzy miłują Boga z całego serca, nie uznawali Kościoła, tak jest widoczny. - Niepodobna, aby ci, którzy nie miłują Boga, wierzyli niezłomnie w Kościół”.