Kochany Ojcze Święty!!!
Chciałabym Cię poprosić o wstawiennictwo za wszystkie dzieci żyjące na świecie.
Przez 14 lat mojego życia byłeś dla mnie ojcem, który zawsze potrafił nakłonić człowieka do wiary w Boga. Sam zaś nie miałeś łatwego życia. Twoja mama zmarła, gdy Ty byłeś jeszcze w szkole podstawowej, a trzy lata później zmarł Twój brat. A ja nie zawsze jestem posłuszna moim rodzicom i nie zawsze im pomagam, ale Ty udowodniłeś mi, że trzeba szanować ludzi, a zwłaszcza tych bliskich, bo nigdy nie wiemy jak długo będą oni żyć... Został Ci tylko tato, a Ty - dobry uczeń i ministrant byłeś jego dumą. Nigdy się nie wywyższałeś i wszystkich stawiałeś na równi z sobą. Przyszło Ci żyć w trudnych czasach - II wojna światowa była dla Ciebie „chwilą” zwątpienia w Boga. Widziałeś cierpienie i krzywdę wyrządzoną przez Niemców innym ludziom, lecz nigdy nie chciałeś wobec nich używać siły. Wiedziałeś, że oni chcą zniszczyć naszą kulturę, a Ty ze swoimi przyjaciółmi chroniłeś i zachowywałeś ją. Przedkładałeś słowo nad walkę zbrojną. Udowodniłeś, że słowa „żyją” w ludzkich sercach. I tylko miłość może przemieniać świat. Młodzież zawsze była dla Ciebie nadzieją na lepszy świat. Gdy byłeś księdzem nazywali Cię „Wujkiem”, który dodawał im otuchy w trudnych czasach komunizmu. Podobnie było, gdy zostałeś Papieżem. Młodzi mogli na Ciebie liczyć.
Zawsze potrafiłeś wybaczać. Po zamachu nigdy nie wróciłeś do pełni zdrowia, lecz wierzyłeś, że poprzez wstawiennictwo Matki Boskiej dane Ci było przeżyć. Turecki zamachowiec poprosił o przebaczenie, a Ty znów przebaczyłeś. Ja chyba bym nie potrafiła tak uczynić. Ty swoją postawą nauczyłeś mnie, że warto przebaczać innym.
Byłeś również bardzo tolerancyjny. Spotykałeś się z przedstawicielami innych wyznań, a także z ateistami. Ucałowałeś Koran, modliłeś się pod Ścianą Płaczu i jako pierwszy papież przekroczyłeś próg rzymskiej synagogi. Podczas pielgrzymki, gdy odprawiałeś Mszę św. zawsze pozdrawiałeś wiernych w ich ojczystym języku. Na pewno musiałeś włożyć w to wiele starań, a przecież władałeś już biegle 8 językami. Gdy się urodziłam, miałeś już chorobę Parkinsona, ale zawsze będę Cię pamiętać jako uśmiechniętego Ojca w białej sutannie.
Minęła już pierwsza rocznica Twojej śmierci, ale ja wciąż pamiętam o Tobie i wciąż jesteś w moim sercu jako Wielki Człowiek, który był Ojcem całego naszego narodu, który mimo swojej choroby cieszył się życiem. Ja do końca Twojego życia wierzyłam, może się łudziłam, że jednak będziesz jeszcze żyć... i żyjesz jeszcze w wielu z nas.

Monika Samborska kl. IIe

Drogi Janie Pawle II
Nie ma już Ciebie na tym świecie, a ja mimo to piszę ten list z nadzieją, że mnie wysłuchasz i spełnisz moją prośbę. Pamiętam jeszcze te smutne dni. Pierwszy i drugi kwietnia 2005 roku były jednymi z najgorszych, nie tylko w moim życiu. Wielu ludzi, tak jak i ja teraz modliło się za Ciebie. Jednak te czasy szybko minęły. To już rok, a ja nadal czuję pewną pustkę w sercu. Katolicy na całym świecie modlą się teraz do Jana Pawła II, a nie za Jana Pawła II. Temu właśnie chciałbym poświęcić ten list, czyli modlitwie i prośbom. Pragnę, abyś jak najszybciej został ogłoszony świętym. Zasłużyłeś na to jak nikt inny. Byłeś wielkim człowiekiem, między innymi dlatego, że wiele podróżowałeś, aby spotkać się z wiernymi na całym świecie. Nie przeszkadzała Ci w tym ani choroba, ani wielki ból i cierpienie, które nieodłącznie Ci towarzyszyły. Mało kto potrafi tak dzielnie znosić wszelkie przeciwności. Tym zasłużyłeś sobie na uznanie milionów ludzi, nie tylko katolików, ale także ludzi innych wyznań. Nawet oni w obliczu Twej śmierci modlili się za Ciebie. Było w Tobie coś niezwykłego, coś co pozwoliło ludziom pokochać Cię. Miałeś jeszcze jedną, rzadko spotykaną w dzisiejszych czasach, cechę. To Twoja wielka miłość do człowieka. Udzielała się ona innym i w dniu Twej śmierci dotąd wrogowie godzili się i razem podążali do kościoła modlić się. Posiadałeś jeszcze setki innych pięknych cech, ale nie będę ich wymieniał, gdyż zajęłoby mi to najmniej kilka godzin. Teraz jesteś już w Domu Pana i osobiście możesz wstawić się za nami. Bardzo Cię o to proszę, nie tylko w swoim imieniu, ale także w imieniu swojej rodziny, mieszkańców mojego miasteczka, parafian, a także innych ludzi. Jeszcze raz proszę Cię o wstawiennictwo w obliczu naszego Pana. Modlę się o jak najszybszą beatyfikację Papieża Polaka.

Radek Jadach kl. IIe

Kochany Ojcze Święty!
Mija rok, odkąd od nas odszedłeś, a ja coraz bardziej zaczynam odczuwać Twój brak. To dziwne, ale kiedy byłeś wśród nas, nigdy nie interesowałem się tym, co robisz, co mówisz, czego ode mnie oczekujesz, kiedy przemawiałeś, ja nie słyszałem, kiedy na mnie patrzyłeś, ja odwracałem wzrok, kiedy transmitowali Msze św. na żywo z Watykanu, ironicznie zmieniałem kanał. Ja po prostu czułem, że jesteś i nie zdawałem sobie sprawy, że kiedyś nas opuścisz. Tłumaczyłem sobie, że jeszcze tyle okazji będzie, aby wyjść Ci naprzeciw. A teraz? Ciebie już nie ma, a w moim sercu pozostała wielka pustka, której nie da się niczym zapełnić. Gdybyś wiedział, jak strasznie żałuję, gdybym mógł tylko cofnąć czas, lecz niestety. Pociesza mnie myśl, że nie wszystko stracone. Choć już nie mówisz, wiem, co chciałeś przekazać, choć już nie działasz, to pokazałeś mi drogę, którą mam się kierować oraz cele, które powinny mi towarzyszyć w mojej wędrówce przez życie. Okrutnie się czuję z myślą, że kiedy Ty mnie szukałeś, wręcz krzyczałeś, ja byłem głuchy na Twoje wołanie. Dopiero, kiedy zrozumiałem, że odchodzisz, dotarło do mnie, jak mocno musiałeś krzyczeć, żebym w końcu Cię usłyszał. Obiecuję Ci, że Twoje wołanie nie pójdzie na marne. Twoje cierpienie oplatać będzie moja miłość do bliźniego, przez to cierpienie zrozumiałem, na czym polega wiara i z każdym dniem będę ją pogłębiać. Obiecuję, że będę szczęśliwym człowiekiem, pełnym radości, miłości i dobroci. Żal i smutek ukryję głęboko w sercu i będę się cieszyć, że Pan powołał do siebie najznakomitszego człowieka XX w., który przyszedł na świat z pewną misją i zszedł z niego dumny, bo misja została wypełniona, choćby przez to, że ja zaczynam rozumieć.

Dustin Draczvński