3 maja 1966 r. na Jasnej Górze miały miejsce centralne uroczystości Tysiąclecia Chrztu Polski. Ich punktem kulminacyjnym był złożony przez kard. Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski, Akt oddania Polski w macierzyńską niewolę Maryi, Matki Kościoła, za wolność Kościoła Chrystusowego. Akt ten, jak mówił Ksiądz Prymas, był zawierzeniem dziejów naszego narodu Matce Bożej - Królowej Polski oraz zobowiązaniem wiernych do troski o sprawy i losy Kościoła (por. Listy pasterskie Episkopatu Polski 1945-1974, Paryż 1975 s. 442-443; Peter Raina, „Te Deum” Narodu Polskiego. Obchody Tysiąclecia Chrztu Polski w świetle dokumentów Kościelnych, Olsztyn 1991, s. 115, 177-118; Stanisław Wyrwas, Dzieje kultu Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Studium historyczno-liturgiczne, w: Studia z dziejów liturgii w Polsce, t. 2, red. M. Rechowicz, W. Schenk, Lublin 1976, s. 454-455).
Ksiądz Prymas, pielgrzymując po Polsce szlakiem Tysiąclecia, przybył 22 października 1966 r. na uroczystości milenijne do Lubaczowa. W wygłoszonym wówczas kazaniu powiedział: „Bardzo wiele mamy do zawdzięczenia tej ziemi! Nie możemy nie nawiązać do przedziwnej tajemnicy, która towarzyszy nam na szlaku milenijnym. Wprawdzie nie widzimy tutaj przed sobą obrazu Nawiedzenia Matki Bożej Częstochowskiej - powody są Wam dobrze znane! - ale przychodzimy do Was z uczuciem wdzięczności właśnie za to, że ongiś z waszej ziemi, z zamku bełskiego, obraz Matki Bożej, z woli ówczesnego księcia, powędrował przez dalekie Opole ku Jasnej Górze. Tam Maryja wybrała sobie mieszkanie, aby z wyżyny, która miała się stać duchową stolicą Polski, patrzeć ku niebu i ku ziemi polskiej, pociągać serca dzieci ochrzczonego narodu i królować naszej Ojczyźnie (...).
Przyzywamy Królową Polski, a przecież nie gdzie indziej, tylko wśród Was Maryja po raz pierwszy nazwaną została «Królową Polski». Wśród Was cały naród zobowiązał się ustami króla, że czcić Ją będzie jako Królową Polski. A chociaż ze zmiennymi losami, jednak dochował wierności temu zobowiązaniu. Oto bowiem mamy uroczystość Królowej Polski w dniu 3 maja, a Pani Jasnogórska, wasza niejako Rodaczka, wywodząca się z waszej koleby, znana jest w całym świecie i czczona na Jasnej Górze jako Królowa Polski” (Kardynał Stefan Wyszyński, Na szlaku Tysiąclecia. Wybór kazań, Warszawa 1996, s. 313-317; tenże, Zapiski milenijne. Wybór z dziennika „Pro memoria” z lat 1965-1967, Warszawa 2001, s. 202; P. Raina, „Te Deum”..., s. 427-433).
Historyczne związki tej ziemi z dziejami obrazu Pani Częstochowskiej, Królowej Polski, przypominał Prymas Tysiąclecia wielokrotnie. W czasie nawiedzenia tegoż wizerunku w symbolach maryjnych, 11 lipca 1971 r. w Lubaczowie, mówił: „«Bieg» swój przez naszą Ojczyznę, rozpoczęła Maryja - ze Lwowa, w chwili, gdy król Jan Kazimierz ogłaszał Ją Królową Polski” (Bp M. Leszczyński, Trzydziesta rocznica nawiedzenia Pani Jasnogórskiej w symbolach maryjnych z udziałem Prymasa Tysiąclecia Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Kościele na Ziemi Zamojsko-Lubaczowskiej, Zamojski Informator Diecezjalny, 2001, s. 273-280).
Podobnie mówił w homilii wygłoszonej podczas jubileuszu 600-lecia powstania metropolii lwowskiej, 18 września 1975 r., na Jasnej Górze: „Maryja ogłoszona w katedrze lwowskiej Królową Polski, pozostała dla nas światłem do dziś dnia. Tak często na Jasnej Górze w Sali Rycerskiej zatrzymują się pielgrzymki przy tablicy brązowej i odczytują wyryte na niej Ślubowanie Królewskie (...). W 1956 roku na Jasnej Górze miały miejsce śluby Narodu, dostosowane według linii wytycznych Kazimierzowskich, do potrzeb czasów współczesnych. Wiemy, jak olbrzymie znaczenie miało wspomnienie tych ślubów Królewskich dla odnowy naszego Narodu, pogrążonego zda się w potopie różnych niedoli. To jest dalszy ciąg tej drogi zda się krzyżowej, a jednak zwycięskiej. I to nie jest zwycięstwo oręża. To jest zwycięstwo wiary. Bo zwycięstwem, które zwycięża świat, jest nasza wiara! Słusznie więc Wy, Synowie Waszej Matki - Kościoła Metropolitalnego, przybyliście dziś tym samym szlakiem, którym przez dzieje szedł Król - od Ślubów Królewskich aż do Ślubów Tysiąclecia, aby tutaj otoczyć Tę, która nadal stoi pod Krzyżem” (S. Wyszyński, 600-lecie Archidiecezji z siedzibą w Lubaczowie, w: Studia Lubaczoviensia, t. 1, Lubaczów 1983, s. 161).
Pamięć o ślubach króla Jana Kazimierza, złożonych przed obrazem Matki Bożej Łaskawej w katedrze lwowskiej, ożywił w sercach wiernych archidiecezji w Lubaczowie Papież Jan Paweł II, który rekoronował ten wizerunek 19 czerwca 1983 r. na Jasnej Górze (por. odcinek 3 niniejszego opracowania: Dzieje cudownego Wizerunku).
Przed tym cudownym obrazem modlił się Jan Paweł II w czasie swej pielgrzymki do Lubaczowa 2-3 czerwca 1991 r. W przemówieniu wygłoszonym wówczas w prokatedrze, jak też w homilii podczas Mszy św. na stadionie, Papież przypomniał treść pamiętnych ślubów królewskich oraz ukazał ich wymowę i znaczenie dla współczesnego pokolenia Polaków. Powiedział m.in.: „Kiedy - w kilka miesięcy po obronie Jasnej Góry - król Jan Kazimierz oddawał całe swe wielonarodowe dziedzictwo Bogarodzicy jako Królowej - wówczas dokonywały się szczególne zaślubiny. Były to zaślubiny Bożej Mądrości (...). Mądrość «zapuszcza korzenie w sławnym narodzie, w posiadłości Pana, w Jego dziedzictwie» (por. Syr 24,13), aby stać się pokarmem i napojem ludzi (...).
Król Jan Kazimierz, klęcząc w katedrze lwowskiej przed obrazem Matki Bożej Łaskawej, przyłącza się do wielu pokoleń tych, którzy łakną i pragną Bożej Mądrości - dla siebie, dla swego królestwa, dla ludów, wśród których z Bożej Opatrzności przyszło mu sprawować władzę królewską w czasach szczególnie trudnych (...). U stóp Bogarodzicy, we lwowskiej katedrze, król Jan Kazimierz myślał o potrzebach swego królestwa, o niebezpieczeństwach, które mu groziły. Nosił je wszystkie w swym królewskim sercu. Doświadczył ich, gdy podczas szwedzkiego najazdu musiał opuszczać kraj i szukać schronienia na Śląsku. Czuł jednak, że miara potrzeb jest większa jeszcze, że sięga głębiej, że zagrożenie płynie nie od zewnątrz tylko, ale od wewnątrz. Dał temu wyraz ślubując, gdy mówił: «Przyrzekam (...) i ślubuję, że po nastaniu pokoju, wraz ze wszystkimi stanami, wszelkich będę używał środków, aby lud królestwa mego od niesprawiedliwych ciężarów i ucisków wyzwolić».
Oto pierwszy zarys programu społecznej odnowy, który będzie narastał z pokolenia na pokolenie - aż do naszego stulecia. Dobrze się przeto stało, że te śluby królewskie z katedry lwowskiej w różnych momentach dziejów były odnawiane i aktualizowane. Z nich zrodziło się w naszym stuleciu ślubowanie milenijne, związane z tysiącleciem chrztu Polski” (Jan Paweł II, Homilia podczas Mszy św. w Lubaczowie, L’Osservatore Romano, wyd. pol., 1991, nr 5, s. 23-24).
Trzeba i dziś, w dobie nowych, niebezpiecznych „potopów” zła, wdzierających się w życie społeczeństwa, odnowić tamte pamiętne śluby królewskie, by w sercach Polaków, za przyczyną Maryi Królowej Polski, umocniła się wiara i nadzieja na zwycięstwo dobra. Tego właśnie życzył rodakom Jan Paweł II podczas swej pielgrzymki do Lubaczowa: „Niech na to wszystko - na całą naszą teraźniejszość i przyszłość - nadal patrzą macierzyńskie oczy Maryi z Jej starożytnego obrazu w katedrze lwowskiej, gdzie król Jan Kazimierz po doświadczeniach «potopu» składał swe historyczne śluby z 1656 r.” (Jan Paweł II, Przemówienie wygłoszone w prokatedrze lubaczowskiej, tamże, s. 20).

cdn.