Przez dziewięć lat Polska przygotowywała się do przeżywania Tysiąclecia Chrztu. Ogólny plan przygotowań oraz samych obchodów był dziełem Księdza Prymasa i powstał w czasie jego uwięzienia. W miarę jak program świętowania przybierał coraz konkretniejsze kształty, kard. Sefanowi Wyszyńskiemu zależało, żeby wydarzenie to nie było tylko sprawą Polaków. Temu służyło zaproszenie episkopatów wszystkich krajów do udziału w obchodach milenijnych. Chcąc nadać jubileuszowym uroczystościom ogólnokościelny charakter, poprosił papieża Pawła VI, by zainaugurował milenijne obchody w Rzymie. Ojciec Święty wyraził zgodę. 13 stycznia 1966 r. w rzymskim Palazzo Pio pod przewodnictwem Pawła VI, z udziałem ponad 20 kardynałów, korpusu dyplomatycznego akredytowanego przy Watykanie i licznie zgromadzonej Polonii, odbyła się uroczystość otwarcia obchodów Tysiąclecia Chrztu Polski. Księdza Prymasa reprezentował bp Władysław Rubin. Rzymskie uroczystości transmitowały dwie rozgłośnie: Radio Watykańskie i Radio Wolna Europa.

Następnego dnia w Warszawie odbyła się plenarna sesja Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W całości została poświęcona tysiącleciu państwa polskiego i była zapoczątkowaniem równoległych obchodów rocznicowych organizowanych przez komunistyczne władze. Najważniejszym punktem obrad było wystąpienie I Sekretarza KC PZPR Władysława Gomułki. W jego przemówieniu znalazło się "usprawiedliwienie" dla państwowych uroczystości milenijnych. Akcję, która miała osłabić wydźwięk uroczystości kościelnych i udział w nich Polaków, tłumaczył:

Wyszyński w swoich kazaniach podkreślał często, że przez tysiąc lat naród, kościół i państwo stanowiły jedność. W ostatnim dwudziestoleciu kościół i państwo rozdzieliły się i powiadamy dziś, że nie stanowią one jedności.

Ustosunkował się także do Orędzia do biskupów niemieckich:

Jeśli chodziło o sprawę granic, to trudno byłoby zarzucić, że biskupi chcą oddać nasze ziemie zachodnie Niemcom. Nikt takiego zarzutu im nie postawił.

Mimo tego wtrącenia, ocena listu była negatywna.

Ciekawszy od wypowiedzi Gomułki jest komentarz do niej kard. Wyszyńskiego:

Mowa Władysława Gomułki, również dobrze nam znana, chociaż podawana była w różnych redakcjach. (...) Trzeba w niej uwydatnić dwa elementy. Pierwszy: oczyszczenie Episkopatu z zarzutu zdrady głównej, jakoby Episkopat podał w wątpliwość granice zachodnie. Jak to zostało przeprowadzone, dobrze wiemy. Czy to jest wystarczające, czy nie, mniejsza z tym. W tej chwili nie o to idzie. W każdym razie główny zarzut, którym najbardziej posługiwano się w propagandzie, został odrzucony, bo wyczuto polityczną słabość tego zarzutu. (...)

Drugi człon tej mowy to rozprawa z orientacją polityczną Prymasa Polski ku Zachodowi, podczas gdy powinien być zorientowany ku Wschodowi. To sprawa doniosła, ale też podcięta, bo była tam argumentacja i kontrargumentacja. Jeśli usiłuje się zwalczać argumentację ku Zachodowi, to w takim razie nie trzeba mówić, że istotnie tak jest, że dużo wzięliśmy od Zachodu.