Droga Młodzieży, Dziewczęta i Chłopcy, Kochani Rodzice, Nauczyciele i Wychowawcy!

1. W czasie majowego spotkania z Ojcem Świętym Benedyktem XVI przedstawiciel młodzieży polskiej powitał Następcę Jana Pawła II słowami: „Stojąc wobec codziennych wyborów w świecie, który dostarcza nam wielu łatwych rozwiązań i wskazuje drogę na skróty, zwracamy się do Ciebie, abyś był nam przewodnikiem i pomagał nam odnaleźć wąską ścieżkę wytyczoną przez Chrystusa. Tak jak wszystkim młodym ludziom na przestrzeni dziejów, nam również towarzyszy pytanie, które nurtowało ewangelicznego młodzieńca: «Co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» (Mk 10, 17). Prosimy Cię, Ojcze Święty, abyś pomógł nam na nowo odczytać odpowiedź Jezusa, abyś obudził w nas odwagę, wytrwałość i radość płynące z wiary”.
W odpowiedzi Papież powiedział: „Moi Przyjaciele, nie lękajcie się postawić na Chrystusa! Tęsknijcie za Chrystusem jako fundamentem życia! Rozpalajcie w sobie pragnienie tworzenia Waszego życia z Nim i dla Niego! Bo nie przegra ten, kto wszystko postawi na miłość ukrzyżowaną wcielonego Słowa”.

2. W tym zaproszeniu przypomnianym przez Ojca Świętego, a płynącym od Jezusa zawiera się gorące pragnienie, aby nikt z ludzi młodych nie czuł się osamotniony, zagubiony. Aby każda i każdy z Was, Drogie Dziewczęta i Drodzy Chłopcy, mógł poznać wszystko to, co odnosi się do Waszego dzisiaj i jutra, żebyście nie byli skazani na ciągłe kibicowanie innym, żebyście nie czuli się zapomniani, odrzuceni, pozostając na zawsze na zewnątrz Waszych perspektyw. Waszych marzeń i dążeń.
Z własnego doświadczenia wiecie dobrze, że jak długo znacie kogoś jedynie z zewnątrz, jak długo patrzycie na wiele sytuacji spoza ogrodzenia, tak długo możecie się gubić w ocenie ludzi i zdarzeń.
Chętnie wsłuchujecie się też w życzliwe słowa rodziców, nauczycieli i wychowawców. Nie lubicie bowiem milczenia w stosunku do Was samych. Z tego to względu prorok Izajasz pociesza: „Powiedźcie małodusznym: «Odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg (...) przychodzi, aby was zbawić». Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą” (Iz 35, 4-5). Zmieni się wówczas wygląd otoczenia. Życie nabierze barw, „trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie; spieczona ziemia zmieni się w staw, spragniony kraj w krynice wód” (Iz 35, 6-7).

3. Pan Bóg przemawia do nas chętnie i często. Przemawia przez Pismo Święte, przez Benedykta XVI, jak wcześniej korzystał z pośrednictwa Jana Pawła II. Przemawia przez kapłanów i rodziców, na katechezie i podczas szczerej modlitwy, a nawet daje o sobie znać w serdecznych rozmowach koleżeńskich.
Nie lękajmy się postępować szczerze i otwarcie względem siebie, pomiędzy sobą. Ewangelia dzisiejsza przypomniała nam dramat głuchoniemego. Na wezwanie Syna Bożego: „Otwórz się! - zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały” (por. Mk 7, 34-35). Ewangelista podkreśla, że to dokonało się zaraz. Gdyż - jak pisze św. Jakub Apostoł - nasza wiara „w Pana Jezusa Chrystusa uwielbionego nie ma względu na osoby” (por. Jk 2, 1). Przykład takiego postępowania daje nam sam Stwórca, jak to tłumaczy tenże sam Apostoł: „Czy Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze?” (Jk 2, 5).
Chrystusowa wizja nowego człowieka nie przyjmuje do wiadomości istnienia jakichkolwiek ograniczeń za wyjątkiem grzechu, a więc zła, które prowadzi do uzależnienia osoby ludzkiej, do utraty własnej tożsamości. Ta otwartość i bogactwo różnych możliwości, jakie nam ofiaruje Pan Jezus w Kościele, stanowią dodatkowy motyw, abyśmy trwali przy Nim, żebyśmy budowali dom naszego życia na skale, którą jest On sam. To nam bowiem pozwoli zachować naszą ludzką godność i być otwartym na każdy przejaw życia, bez lęku o jego trwanie, bez obawy o jakiekolwiek zagrożenia.

4. O tym też mówił do nas Benedykt XVI, wyjaśniając, co to znaczy budować na skale. „Budować na skale, to znaczy mieć świadomość, że mogą pojawić się przeciwności. Chrystus mówił: «Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom» (Mt 7, 25).
Te naturalne zjawiska nie tylko są obrazem różnorakich przeciwności ludzkiego losu, ale także wskazują na ich normalną przewidywalność. Chrystus nie obiecuje, że na budowany dom nie spadnie ulewny deszcz, nie obiecuje, że wzburzona fala ominie to, co nam najdroższe, nie obiecuje, że gwałtowne wichry oszczędzą to, co budowaliśmy nieraz kosztem wielkich wyrzeczeń. Chrystus rozumie nie tylko tęsknotę człowieka za trwałym domem, ale jest w pełni świadomy wszystkiego, co może zburzyć trwałe szczęście człowieka. Nie dziwcie się więc przeciwnościom, jakiekolwiek są! Nie zrażajcie się nimi! Budować na skale (...) znaczy budować mądrze. Jezus nie bez powodu przyrównuje tych, co słuchają Jego słów i stosują je w praktyce do człowieka mądrego, który zbudował dom na skale. Głupotą jest bowiem budować na piasku. (...) Być mądrym to wiedzieć, że trwałość domu zależy od wyboru fundamentu. Nie lękajcie się być mądrzy, to znaczy nie lękajcie się budować na skale!”.

5. Serdecznie proszę rodziców kapłanów, nauczycieli, wychowawców i wszystkich ludzi dobrej woli, aby wyszli naprzeciw Waszej tęsknocie za dobrem i miłością. Waszemu dążeniu do szczęścia, Waszym wysiłkom w budowaniu domu życia na skale. Ufam, że zrozumieją to również dziennikarze, redaktorzy i prezenterzy, a więc wszyscy, którzy tworzą programy i pracują w środkach komunikacji społecznej. Muszą oni też wiedzieć, że każda propozycja zła, z którą wystąpią, jest uderzeniem w człowieka, w jego godność i rozwój, w jego przyszłość.
A Was, Dziewczęta i Chłopcy ze szkół i uczelni wyższych - nie zapominam o bezrobotnych i szukających Boga - gorąco zapraszam u progu roku szkolnego na Podlaską Kalwarię 14 września, abyśmy - wpatrując się w Chrystusowy krzyż - tym pełniej uświadomili sobie, że największe zwycięstwo nie musi przypominać kolorowego i hałaśliwego sukcesu, zawsze sezonowego.
W tym roku program naszego spotkania jest nieco bogatszy. Powiedzą Wam o tym katecheci. Starajcie się włączyć z całym młodzieńczym zapałem w jego realizację. A do współpracy w jego wypełnianiu zapraszam rodziców, dyrekcje szkół, nauczycieli i wychowawców. O najpiękniejsze przecież dobro nam chodzi, o kształt Waszej osobowości, o zachowania kolejnego pokolenia Polaków.
Bardzo również proszę władze państwowe i samorządowe, właścicieli środków transportu, aby w miarę możliwości przyszli z pomocą w zapewnieniu środków lokomocji. I oczywiście, będzie coś pięknego, kiedy razem z młodzieżą na Kalwarii Podlaskiej spotkają się wszyscy razem!

6. Drodzy Młodzi Przyjaciele! Kończąc ten list, skierowany przede wszystkim do Was, chcę ponownie odwołać się do tego, co powiedział Wasz przedstawiciel, pozdrawiając Benedykta XVI na krakowskich Błoniach. „Tu es Petrus. Chcemy, aby nasza wiara opierała się na tym fundamencie i abyśmy «jak żywe kamienie wznosili się we wspólnym budowaniu Kościoła» (por. 1 P 2, 5). Każdy z nas przyniósł kamień z wypisanym na nim własnym imieniem, jako symbol naszej potrzeby kształtowania życia w bliskości z Chrystusem, kamieniem węgielnym i opoką naszego zbawienia”.
Na krakowskie Błonia przybyła młodzież z kamieniami. Ja zaś Was zapraszam do Serpelic z krzyżami. Niech każda szkoła przybędzie z własnym krzyżem, tym najwymowniejszym znakiem i niech na tym krzyżu znajdą się Wasze imiona i nazwiska. Niech to będzie wyraz Waszego zawierzenia Chrystusowi i Waszego pragnienia, że to w tym znaku chcecie budować dom Waszego życia na skale wiary.
W nadziei na rychłe spotkanie błogosławię Waszym rodzinom, szkołom i parafiom: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Oddany w Panu

+ Antoni P. Dydycz - Biskup Drohiczyński