W Uroczystość Objawienia Pańskiego, gdy cały Kościół wielbi Boga za to, że zechciał się darować w swoim Słowie całej ludzkości w osobach Mędrców ze Wschodu, Kościół Boży gnieźnieński dołącza swoje dziękczynienie z okazji 400-lecia istnienia i pracy formacyjnej Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie.

1. Za przykładem samego Jezusa Chrystusa, który przez trzy lata przygotowywał Apostołów do szczególnej misji nauczania i głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu (por. Mt 28, 19), Kościół w każdym czasie przywiązywał wielką wagę do formowania przyszłych kapłanów jako głosicieli Słowa Bożego i szafarzy sakramentów.

W pierwszych wiekach młodzieńcy przygotowywali się do posługi kapłańskiej u boku doświadczonych i świątobliwych prezbiterów. Począwszy od Soboru Trydenckiego (1545-1563) kandydaci do kapłaństwa zdobywają swoje przygotowanie duchowe i intelektualne w osobnych seminariach duchownych. Wypełniając postanowienie Soboru Trydenckiego, abp Stanisław Karnkowski powołał w 1602 r. Seminarium Duchowne w Gnieźnie. Należy ono - obok Braniewa, Włocławka czy Krakowa - do najstarszych seminariów w Polsce.

2. Dziś wypowiadamy Bogu słowa wdzięczności za całe dobro, które spłynęło na Kościół Boży gnieźnieński za pośrednictwem jego kapłanów ukształtowanych w naszym Seminarium. W sposób szczególny pragniemy dziękować za męczenników ostatniej wojny, których Jan Paweł II włączył do grona błogosławionych. Wyśpiewujemy dziękczynienie za błogosławionego Rektora seminaryjnej wspólnoty, późniejszego biskupa pomocniczego Włocławka, męczennika z Dachau, a dziś wraz ze św. Wojciechem współpatrona naszego Seminarium, bł. bp. Michała Kozala, człowieka niezwykłej pokory i wiary, niestrudzonego w wychowawczej pracy i w kształtowaniu młodych serc. Do błogosławionego Rektora dołączyli później błogosławieni współbracia i wychowankowie: ks. Jan Nepomucen Chrzan, ks. Franciszek Dachtera, ks. Władysław Demski, ks. Stanisław Kubski, ks. Władysław Mączkowski, ks. Marian Skrzypczak, ks. Aleksy Sobaszek i ks. Antoni Świadek.

Obok nich wspominamy kapłanów wielkich społeczników i patriotów, takich jak ks. Piotr Wawrzyniak, ks. Mateusz Zabłocki i wielu innych. W trudnych czasach niewoli stawali nie tylko w obronie polskości, lecz cierpliwie wychowywali pokolenia tych, dla których życie dla Ojczyzny naznaczone było szczególną i owocną działalnością. Wśród wychowanków tego Seminarium Duchownego jest też wielu biskupów i kapłanów, niestrudzonych głosicieli Chrystusa, którzy z odwagą włączyli się w misyjne dzieło Kościoła, głosząc Ewangelię Chrystusową od biskupiej stolicy w dalekim Kazachstanie, aż po brazylijskie, argentyńskie czy afrykańskie krańce współczesnego świata. Jakże wreszcie nie wspomnieć, że to właśnie z gnieźnieńskiego Seminarium wyszedł obecny Prymas Polski.

3. Wdzięczni jesteśmy Bogu, który w tym szczególnym wychowawczym dziele Kościoła objawia swoją moc i prawdziwie nie pozostawia nas nigdy bez pasterzy. On sam nieustannie zwiastuje: "(...) dam wam pasterzy według mego serca" (Jr 3, 15). "Wiara daje nam pewność - podkreśla Jan Paweł II - że obietnica Pana nie może pozostać nie spełniona. Właśnie ta obietnica jest przyczyną i źródłem mocy, która pozwala Kościołowi cieszyć się z rozkwitu powołań kapłańskich" (PDV 1).

Adhortacja papieska o formacji kapłanów we współczesnym świecie określiła na nowo zadania i cele Seminarium Duchownego. W kontekście nowych i niełatwych wyzwań naszych czasów, seminarium " nie jest - jak uczy Pastores dabo vobis - tyko miejscem czy materialną przestrzenią, lecz przede wszystkim pewną przestrzenią duchową, drogą życia, środowiskiem sprzyjającym takiemu procesowi formacyjnemu, dzięki któremu człowiek powołany przez Boga do kapłaństwa może się stać, mocą sakramentu święceń, żywym obrazem Jezusa Chrystusa Głowy i Pasterza Kościoła" (PDV 42). Nasze Seminarium podejmuje to wezwanie, pragnąc jak najlepiej przygotować swoich wychowanków do czekających ich zadań: głosicieli Ewangelii, szafarzy sakramentów i sług Chrystusowego Kościoła.

4. Z wdzięcznością i wiarą pragniemy zatem przeżyć cały jubileuszowy rok. Szczególnym momentem tego roku będzie uroczysta celebracja jubileuszowa 16 listopada, kiedy to, pod przewodnictwem kard. Zenona Grocholewskiego, prefekta Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, jednego z najbliższych współpracowników Ojca Świętego, przy współudziale kard. Józefa Glempa, Prymasa Polski, pragniemy wyśpiewać Bogu radosne Te Deum laudamus i jednocześnie modlić się o to, aby On sam posyłał ciągle nowych pracowników na żniwo swoje.

Szczególną troską mojego serca jest również i to, aby w naszym jubileuszu nie zabrakło młodych ludzi, stojących przed wyborem drogi swego życia, przychodzących do Chrystusa z pytaniem ewangelicznego młodzieńca: "Nauczycielu, co dobrego mam czynić?" (Mt 19, 16). Dlatego już dziś zapraszam Was, moi drodzy młodzi przyjaciele, w niedzielę 29 września do Gniezna, abyście nie tylko mogli z bliska przyjrzeć się Seminarium Duchownemu, ale przeżyć razem szczególny dzień wspólnoty, dzień modlitwy o powołania i za powołanych, dzień radości i wdzięczności za dary, których Bóg w swej łaskawości tak hojnie nam udziela.

5. Gorące i serdeczne słowa pasterskiej wdzięczności i pozdrowień kieruję najpierw do wszystkich Moderatorów, Profesorów i Alumnów naszego Seminarium, aby dziękując Bogu za tak wielki dar, pomnażali w sobie gotowość do odpowiadania na wezwania Pana. Ze słowami szczególnej zachęty zwracam się do członków Stowarzyszenia Wspierania Powołań Kapłańskich. Rok jubileuszowy to w jakimś sensie Wasz rok. Działalność Stowarzyszenia wypływa przecież z tej głębokiej świadomości, że "młody człowiek przygotowujący się do kapłaństwa jest nadal żywą cząstką parafii, z której wyszedł, a która powinna pamiętać o nim w modlitwie, szanować i sprzyjać kształtowaniu się jego kapłańskiej tożsamości" (PDV 68). Jest moją wielką radością, że tak wielu z Was włączyło się w dzieło wspierania powołań kapłańskich w naszej archidiecezji. Pragnę Wam wszystkim serdecznie podziękować, prosząc jednocześnie, abyście nie ustawali w drodze. Niech jubileuszowy rok rozpali na nowo w Was ten wspaniały charyzmat odpowiedzialności za powołanych do kapłaństwa i niech staje się okazją do żywego apostołowania pośród ludu całej archidiecezji.

6. III Powojenny Synod Archidiecezji Gnieźnieńskiej przypomniał nam, że "powołania kapłańskie są darem dla całej archidiecezjalnej wspólnoty. Wierni zatem powinni mieć świadomość, że za narodziny i dojrzewanie powołań duchownych odpowiedzialni są wszyscy bez wyjątku członkowie Kościoła" (Statut 286).

Jest zatem moim gorącym pragnieniem, które wyrażam już dziś, na progu tego nowego roku, aby jubileusz naszego Seminarium Duchownego ożywił w nas wszystkich poczucie odpowiedzialności za powołania. Skoro - jak przypomina Jan Paweł II - Kościół uważa formację przyszłych kapłanów "za jedno z najdelikatniejszych i najważniejszych zadań, od których zależy przyszłość ewangelizacji ludzkości" (PDV 2), musimy i my ożywić w sobie tę świadomość i wiarę, że także nasza przyszłość, przyszłość Kościoła gnieźnieńskiego, zależy od naszej modlitwy i wsparcia dla tych, których sam Pan pośle do winnicy swojej.

Dzieląc się dziś, u progu Nowego Roku, moją szczególną pasterską troską, zachęcam jeszcze raz wszystkich, abyśmy włączyli się w jubileuszowe dziękczynienie i pełni nadziei spoglądali ku Temu, który nigdy nie opuszcza swojej owczarni, ale ciągle posyła nam pasterzy według Jego serca. Na owocne przeżywanie roku jubileuszowego z serca błogosławię.