Istnieje pewien głęboki sposób modlitwy wypływający ze świadomości, że świat został stworzony przez Boga i pozostaje miejscem Jego obecności. Wystarczy jeszcze dziś popatrzeć na tych prostych ludzi, którzy całe swoje życie spędzili na wsi, żyjąc w rytmie przemijania pór roku. Ci ludzie, których często jedyną szkołą wiary były: prawdy katechizmowe zaszczepione przez rodziców, niedzielne kazania proboszcza i polichromie „Biblii pauperum” parafialnego kościoła, wykazują tak silną i ugruntowaną wiarę w Boga, który posłał swojego Syna na przebłaganie i odpuszczenie ludzkich win, że nic nie było i nie jest w stanie złamać w nich tej wiary. Mimo iż religijność tego typu bywa lekceważona, piętnowana jako niedojrzała i nie pozbawiona dogmatycznych błędów, to trudno odmówić jej wytrwałości i swoistego „mądrego konserwatyzmu”, który przez wieki chronił ją od obcych naleciałości.
Prosty człowiek zapytany dlaczego wierzy w Jezusa Chrystusa, prawie zawsze lekko się zakłopocze i odpowie po chwili zastanowienia. Wśród argumentów znajdą się: przekazanie wiary przez rodziców i wychowanie w tej wierze. Pojawi się także przekonanie, że Bóg stworzył wszystko na świecie i On nim kieruje. Rodzą się w tym miejscu pytania: skąd tak mocne, niezachwiane przeświadczenie? Skąd ta siła w wyrażaniu wiary?

Ilustracje zwykłej wiary

Ludzie prości nie posiadają doskonałego aparatu intelektualnego, ale mają niesamowity zmysł obserwacji. Potrafią wyciągać prawidłowe wnioski (stąd w języku potocznym zwrot „na chłopski rozum”). Potrzebują symboli do wyrażania swojej religijności. Każde z poszczególnych świąt ma głębokie zakorzenienie w cyklu pór roku i jest zharmonizowane z tym, co dzieje się w przyrodzie - przestrzeni szanowanej i zrozumiałej przez człowieka żyjącego w danym środowisku. Kiedy surowy mróz grudnia daje się we znaki, przywodzi to na myśl niewygodę i ubóstwo Narodzenia w stajence; kiedy Wielki Post przygotowuje do przeżywania Paschy - przyroda w stadium przedwiośnia przemawia smutkiem i niedostatkiem; kiedy Chrystus otwiera nową przestrzeń życia przez Zmartwychwstanie - w świecie wraz z Nim wszystko budzi się do życia; kiedy Kościół zamyśla się nad przemijalnością ziemskiej egzystencji człowieka - przyroda ilustruje te rozważania naturalnymi znakami upływającego czasu. Dlatego np.: Triduum Paschalne nigdzie nie ma takiej wymowy, jak w rolniczej wiejskiej parafii, kiedy wraz ze wschodzącym kwietniowym słońcem wschodzi Jasność Niewypowiedziana. Omawiany typ religijności czerpie bogato z faktu Objawienia Boga w stworzeniach. Człowiek codziennie obcujący z przyrodą aż nadto wyraźnie dostrzega niezwykłość świata. Często się zadziwia. Zdaje sobie sprawę, że cała rzeczywistość jest uporządkowana i w tajemniczy sposób rządzona.
Rozważania te jednak mają na celu znalezienie odpowiedzi na pytanie: Jakie znaczenie dla wiary i modlitwy ma zachwyt nad pięknem świata? Wydaje się, że Jezus jest takim człowiekiem, który często się zachwycał światem, a przynajmniej doskonale go rozumiał. Musiał mu się często przypatrywać.
Zajrzyjmy zatem do Ewangelii. Jaki jest ten Chrystus „wędrujący wśród zbóż”? Ale to już materiał do kolejnego odcinka tego cyklu…

Cdn.