Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. (...) rzekł: Niechaj ziemia wyda rośliny zielone... A potem Bóg rzekł: Niechaj powstaną ciała niebieskie... Niechaj się zaroją wody od roju istot żywych, a ptactwo niechaj lata nad ziemią, pod sklepieniem nieba... Niechaj ziemia wyda istoty żywe różnego rodzaju... I widział Bóg, że były dobre (por. Rdz 1, 1-25).

Plaża, góski szczyt, brzeg rzeki, drzewa, kwiaty, trawa, ryby, ptaki, zwierzęta, słońce, księżyc, gwiazdy i bezkresny kosmos, piękny w swej świeżości poranek, upał, wiatr, barwy i zachód słońca, gwiazdy świecące i noc ciemna, morza i góry, to jest wielka Księga Boga, z której można Go wyczytać. "To Ten, który uczynił Plejady i Oriona, który przemienia ciemności w poranek, a dzień w noc zaciemnia, Ten, który wzywa wody morskie i rozlewa je po powierzchni ziemi - Pan jest imię Jego (Am 5, 8). Patrząc na ogrom wszechświata, zostajemy zaproszeni do wielkiej modlitwy uwielbiania Stwórcy. W fascynujący sposób opowiadał mi o tym prof. Gerwazy Świderski, który Różaniec odmawia na gwiazdach.

"Bóg, który ´jest miłością´ (1 J 4, 8) kocha nas górami. Kocha nas limbą nad Morskim Okiem i stadami kozic w Bucegi, rododendronami z Kłuchorskiej Przełęczy i gniazdami orłów w Ordesie" (ks. Roman Rogowski, Mistyka gór). Eliaszowi objawił się Bóg na górze "w szmerze łagodnego powiewu" (słowo demamah - przetłumaczone tu jako "powiew" jest bliskie także słowu: "cisza" - Ps 37, 7); Bóg zatem objawia się również w "brzmieniu ciszy" (1 Krl 19, 11nn).

Inny wrażliwy człowiek - ks. Alessandro Pronzato doświadczywszy niezwykłości piękna, ciszy i Boga na pustyni, powiedział, że tam na miejsce wskazówek zegara trzeba wstawić cierpliwość i spokój, a wówczas pozyskamy "zadziwiającą zdolność zdumiewania się". I nie chodzi oczywiście tylko o geograficzne miejsca na ziemi pełne piasku, a raczej o właściwe tym miejscom spowolnienie i ciszę. Carlo Carretto pisał o "pustyni w mieście", bo go o to prosili ludzie z drapaczy chmur Nowego Jorku i Hongkongu, sobie zaś dopowiedział: "Musisz stworzyć sobie pustynię we własnym życiu". Zanim to się jednak stanie w nas, potrzebne jest piękno stworzonego świata i choć trochę ciszy. I nigdy nie będzie tak, że piękno w nas będzie się rodzić bez udziału piękna stworzenia.

Dlatego to pustynia jest ratunkiem dla człowieka żyjącego w ogromnym pośpiechu i z tego powodu niezdolnego do zdziwienia. Jest ratunkiem dla tego, który źle rozpoznaje lub nie dostrzega śladów Boga, niewłaściwie widzi ludzi oraz ich sprawy i w konsekwencji jest niezdolny do uczestnictwa w czyimkolwiek życiu, a któremu wierność i miłość doskwierają i jawią się jako trud niezrozumiały. Ponieważ pustynia nie toleruje ludzi, którzy jej wyznaczają własne, pilne terminy i programy do niezwłocznej realizacji, ona "otwiera się dla tych, którzy zzuwają sandały pośpiechu i boso wędrują powoli pozwalając, by piasek poparzył i gładził ich stopy (...). Gdy przestajesz nerwowo spoglądać na zegarek, zaczynasz coś dostrzegać..." (A. Pronzato). To właśnie dlatego do niewiernej Oblubienicy - Ludu Bożego mówi przez Proroka: "Chcę ją przynęcić, na pustynię ją wyprowadzić i mówić jej do serca (...). I poślubię cię sobie znowu na wieki, poślubię przez sprawiedliwość i prawo, przez miłość i miłosierdzie. Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana" (Oz 2, 16. 21-22).

Przed paroma laty siedziałem na Kozim Wierchu, a od Czarnego Stawu Gąsienicowego ciągnęły chmury i pięknie, cudownie zawracały nad granią Orlej Perci. Dolina Pięciu Stawów lśniła w słońcu, a powietrze dziwnie drgało. Siedziałem z paroma ludźmi w pełnej zauroczenia pięknem ciszy. A Bóg był tak blisko, niemal w zasięgu ręki i napełniał mnie stanem uwielbienia Jego wspaniałych dzieł, które stworzył i ludzi, którzy potrafili się zachwycać. Miałem wrażenie, że w tej chwili mogą się modlić również ci, co się jeszcze nigdy nie modlili. Nagle weszła na szczyt kolejna grupa ludzi i ci się nie zatrzymali, bo chcieli "zaliczyć" jeszcze Granaty. Nic nie widząc i nie słysząc pobiegli dalej. Ludzie, którzy pozwolili się zauroczyć wspaniałością gór i pięknem zjawiska wciąż siedzieli. A mnie się zrobiło żal tamtych, co pobiegli, bo mogli wyostrzyć słuch serca, przetrzeć oczy duszy, nauczyć się trochę większej wrażliwości i powrócić w dolinę jako inni ludzie. Jaka szkoda!

"Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichlerzy, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one? Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia? A o odzienie czemu się zbytnio troszczycie? Przypatrzcie się liliom na polu, jak rosną: nie pracują ani przędą. A powiadam wam: nawet Salomon w całym swoim przepychu nie był tak ubrany jak jedna z nich. Jeśli więc ziele na polu, które dziś jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie tym bardziej was, małej wiary? Nie troszczcie się więc zbytnio..." (Mt 6, 26-31a) i nie spieszmy się zbytnio...

Dla wielu z nas kontakt z przyrodą, to równocześnie ciężka praca, pot i zmaganie o chleb powszedni. Trzeba jednak - choć rozumiem, że może to być trudne - znaleźć choć chwilę na zastanowienie, zamyślenie i zachwyt. Wielu z nas - niestety - pozostało w domu, ale wokół nas na szczęście rosną drzewa i kwiaty, płyną rzeki i strumienie, a w górze błyszczy słońce, księżyc i gwiazdy. Warto uważniej spojrzeć, choćby przez okno mieszkania czy z balkonu i ucieszyć się trochę. Wówczas choć trochę jest lżej żyć, a serce staje się wrażliwsze.

Zatrzymaj się na chwilę, odetchnij pięknem świata. Zatrzymaj się na chwilę... I zauważ, choć trochę zauważ...