Jesteś pielęgniarką w Poradni Chirurgicznej. Jak wygląda twoja praca w dobie pandemii?

Mimo stanu wyjątkowego są ludzie, którzy nadal potrzebują tej samej pomocy, co wcześniej. Są pacjenci, którzy wymagają choćby zmiany specjalistycznego opatrunku. Nie można przejść obok tego obojętnie i powiedzieć „dzisiaj nie zrobimy panu opatrunku, bo jest epidemia”. Boję się, jak każdy, ale czuję pewną misję, że właśnie teraz ci ludzie mnie najbardziej potrzebują. Mogłabym wziąć urlop albo pójść na L4, ale czy tego teraz oczekuje ode mnie Pan Bóg?

Za czym najbardziej tęsknisz w tym czasie?

Powiem szczerze, że jeszcze nigdy tak bardzo nie tęskniłam za Eucharystią i Komunią św., jak teraz. Tęsknię za tym, jak za spotkaniem z Przyjacielem. Jest to dla mnie niezwykłe odkrycie, które pokazuje mi, że ta moja relacja z Panem Bogiem nie jest taka zła, jak myślałam, ale zawsze może być lepsza. Bo przecież jeśli za kimś tęsknisz, to znaczy, że ci zależy i ten ktoś nie jest ci obojętny, a raczej bardzo bliski, prawda? Więcej przestrzeni mam też na budowanie relacji małżeńskiej. Dbam również o kontakt telefoniczny z przyjaciółmi oraz rodziną, starając się pamiętać, że każdy przeżywa ten czas inaczej i czego innego potrzebuje.

Czego dowiedziałaś się o sobie i o innych?

O sobie? Że jestem niespokojnym duchem i nie jestem typem domatora. Zdecydowanie wolę spędzać czas aktywnie np. pobiegać na świeżym powietrzu, spotkać się z przyjaciółmi czy wyjść na łono natury. Długo czekałam na tę wiosnę, żeby w końcu pójść w ukochane góry a tutaj… zero „atrakcji”.

Wciąż szukamy wrażeń (śmiech).

Tak, ja ciągle szukam czegoś takiego „wow!”, a tymczasem trzeba po prostu zająć się najbardziej prozaicznymi, wydawałoby się nudnymi czynnościami, włożyć w to całe serce i w tym odnaleźć radość. Ale ten czas uczy mnie również kreatywności, bo przecież ileż można sprzątać, gotować, oglądać filmy i spać? (śmiech). Zauważyłam też, że każdy z nas przeżywa ten czas inaczej i trzeba w tym dać ludziom, nawet najbliższym, nieco wolności.

Jak wygląda twoja formacja osobista?

Chyba jeszcze nigdy nie modliłam się tyle Różańcem i Koronką, co w obecnym czasie i to w ciągu dnia! Staram się odnajdywać odrębny czas na to między codziennymi obowiązkami. Korzystam także z transmisji Mszy św., kazań oraz nauk rekolekcyjnych. Śledzę inicjatywy papieża Franciszka. Mam tutaj na myśli na przykład tę z 25 marca, kiedy wszyscy o godzinie 12 łączyliśmy się z nim we wspólnej modlitwie. W tym roku, pierwszy raz od dłuższego czasu podjęłam także Duchową Adopcję.

Dołączyłaś też do akcji #mimoDrzwiZamknietych Duszpasterstwa Młodzieży Archidiecezji Krakowskiej.

Zaangażowałam się w tę wielkopostną akcję, bo dzięki niej mogę podjąć post i codzienną modlitwę Koronką do Bożego Miłosierdzia w intencji ustania pandemii oraz brać udział w różnych projektach np. wokalno-instrumentalnym, który mam nadzieję niedługo będzie miał swoją premierę (uśmiech)!

Wierzę, że w tym wyjątkowym czasie każdy z nas dostaje od Boga „to coś”. Naszym zadaniem jest rozeznać czym „to coś” jest. Jaki prezent miał dla ciebie Bóg?

Myślę, że w obliczu ostatnich wydarzeń samo życie można odczytywać jako prezent. Ale tym „czymś”, dla mnie osobiście, jest czas. Ten wolny czas. Po prostu. Mogę go zmarnować na lenistwo, narzekanie i ciągłe szukanie tego „wow!” albo dobrze wykorzystać. Na co? Każdy z nas musi znaleźć swoją odpowiedź. W moim przypadku jest to modlitwa i odkrywanie samej siebie, ale też szukanie Boga w codzienności. Odkrywanie, że On chce wejść do mojego życia „mimo drzwi zamkniętych”. Tylko, że On nigdy się nie narzuca, więc pozostaje tylko jedno: czy zaproszę Go do środka.