„Z okresu od 1945 do 1968 r. tylko kronika parafialna ujmuje wydarzenia w sanktuarium, a wota z tego okresu świadczą o łaskach otrzymanych za wstawiennictwem Niepokalanej z Rokitna.

Ks. Bolesław Dratwa, z zamiłowania historyk, zamianowany proboszczem parafii Rokitno, założył dwie dodatkowe księgi: "Łaski i dobrodziejstwa uzyskane za sprawą Matki Bożej w cudownym obrazie Matki Boskiej w Rokitnie" oraz "Księga pamiątkowa parafii Królowej Polski w Rokitnie". Zwłaszcza księga "Łask i dobrodziejstw" zawiera aż 103 opisy łask, dobrodziejstw i cudów udzielanych za wstawiennictwem Niepokalanej z Rokitna, z tego 14 opisów dotyczy okresu przedwojennego i powojennego. Również "Księga pamiątkowa" zawiera wiele opisów łask i dobrodziejstw, a także księga intencji mszalnych wiele zamówionych Mszy św. dziękczynnych za otrzymane łaski, dobrodziejstwa, odzyskane zdrowie, odrodzenie duchowe, powrót do Boga i Kościoła św. Złożone wota dziękczynne w okresie od 1946 r. po dzień dzisiejszy nieraz bardzo cenne np. korale, pierścienie, osobiste naszyjniki czy wyroby ze złota czy srebra, u stóp Matki Bożej Rokitniańskiej zwanej wedle napisu na starym zabytkowym rysunku w Rokitnie "Chwałą Góry Rokitniańskiej, Przystanią żeglujących, Jedyną Nadzieją zrozpaczonych", świadczą o Jej nieustannym wstawiennictwie u Boga i udzielanych łaskach.

W 1969 r. kustosz sanktuarium, ks. prob. B. Dratwa, zaczął przygotowywać parafię i diecezję do jubileuszu 300-lecia ogłoszenia obrazu Matki Bożej Rokitniańskiej jako cudownego przez Komisję Teologiczną, powołaną przez biskupa poznańskiego, do którego ten teren wówczas należał. Jubileusz ten ożywił bardzo ruch pielgrzymkowy do Rokitna, a zwłaszcza udział różnych grup w rekolekcjach zamkniętych w domu rekolekcyjnym przy plebanii rokitniańskiej.

W tym samym roku, w dniu 13 lipca, ks. prob. B. Dratwa wystąpił do biskupa Ordynariusza W. Pluty specjalnym listem z prośbą o rozpoczęcie starań w Stolicy świętej odnośnie uzyskania zezwolenia na uroczystą papieską koronację obrazu rokitniańskiego. Planowana przez proboszcza koronacja na rok 1970 lub 1971 nie była realna, ze względu na konieczność odpowiedniego przygotowania kościoła i domu rekolekcyjnego, a także duchowego całej diecezji na tak wielką uroczystość. Dlatego ks. biskup W. Pluta, w odpowiedzi z dnia 5. XII. 1969 r. odłożył sprawę koronacji obrazu na czas późniejszy”.

Cdn.

Źródło: Gorzowskie Wiadomości Kościelne, 1989