Zakonem kontemplacyjnym o jednej z najsurowszych reguł życia konsekrowanego jest Zakon Mniszek Kamedułek Reguły św. Benedykta. W Polsce przebywają od 1949 r.

Do Tyszowiec przybyły 14 września 1997 r. Obecnie w klasztorze w Tyszowcach jest 9 sióstr kamedułek.

Jako datę powstania Zakonu Kamedułów przyjmuje się rok 1027. Wtedy przed samą śmiercią św. Romuald założył erem w Camaldoli, od którego wziął nazwę cały Zakon. W rzeczywistości o istnieniu Zakonu można mówić od 1074 r., wówczas bowiem ogłoszone zostały pierwsze kamedulskie konstytucje. Szczególny rozkwit Zakonu przypada na XI . XIV w., kiedy to powstawały liczne klasztory, gorliwie zachowujące przepisy i wydające wielu świętych i mądrych zakonników. W chwili obecnej istnieją dwie kongregacje kamedułów: Kongregacja Kamedułów Zakonu św. Benedykta z centrum w Camaldoli i Kongregacja Pustelników Kamedułów z Monte Corona.

Żeńska gałąź Zakonu kamedulskiego jest . jak głosi tradycja . równie stara jak męska. Najstarsze wzmianki o klasztorach żeńskich znajdujemy w dwóch miejscach życiorysu św. Romualda, napisanego przez św. Piotra Damiana. Wynika z nich, że św. Romuald od początku zakładał również klasztory żeńskie i opiekował się nimi . nie zawsze ku zadowoleniu braci. Jego następcy kontynuowali to dzieło, tak że liczba przebywających w nich mniszek szybko wzrastała.

Mniszki kamedułki prowadzą życie o charakterze pustelniczo-pokutniczym, w ścisłej klauzurze, łącząc życie wspólnotowe z eremickim tzn. żyją w jednym klasztorze, odciętym od świata murem papieskiej klauzury, a zarazem każda mniszka ma własną celę. Cela, obok ascezy i milczenia, stanowi jeden z najważniejszych elementów kamedulskiego życia. W niej dokonuje się spotkanie ze Słowem Bożym oraz Bogiem we własnym sercu. Tam w dużej mierze wypraszane są łaski dla świata, tam też rozwija się życie duchowe.

Poza samotnością w celi do typowo eremickich form życia wspólnoty Kamedułek należą: milczenie przerywane tylko w razie konieczności, cotygodniowa rekreacja w niedzielę oraz rekreacje świąteczne kilka razy do roku, szeroko rozumiana asceza, praca w miarę możności wykonywana w samotności, indywidualna modlitwa, zwłaszcza studium Pisma Świętego, i codzienna adoracja Najświętszego Sakramentu.

Centrum dnia stanowi wspólna Eucharystia. Życie wspólnotowe znajduje też swój wyraz w modlitwie liturgicznej, którą siostry celebrują uroczyście w chórze, posługując się brewiarzem benedyktyńskim, a także po części czerpiąc ze zwyczajów kamedulskich. Poza tym siostry zbierają się na wspólny Różaniec.

Właściwym dla kamedułki miejscem ewangelizacji pogan, i to ewangelizacji sięgającej aż po męczeństwo w ujęciu św. Klemensa Aleksandryjskiego, jest cela klasztorna. Według św. Klemensa w męczeństwie spełnia się doskonałe dzieło miłości, z kolei miłość do Chrystusa to nic innego jak śmierć starego człowieka, dokonująca się przez ascezę i stanowiąca swojego rodzaju męczeństwo.

Kamedulska duchowość dopuszcza możliwość bardziej czynnego poświęcenia się służbie dla braci. Jej wyrazem są dzieła prowadzone przez kamedułów i kamedułki w innych krajach, np. specjalne domy gościnne, pozwalające realizować przewidzianą konstytucjami gościnność, a także organizować kursy duchowości, rekolekcje, spotkania modlitewne i biblijne itp. W dawniejszych czasach przy klasztorach i eremach kamedulskich spotykało się często szpitale i apteki.

Aktualnie na świecie jest 13 klasztorów Mniszek Kamedułek: 7 we Włoszech i po 1 w Brazylii, Francji, Indiach, Polsce, Tanzanii i USA.

Jak wygląda strój sióstr kamedułek? Biały habit z szerokimi, wywijanymi rękawami, przepasany dość szerokim, długim, wiązanym z prawej strony paskiem; szkaplerz na wierzchu, krzyż ukryty pod szkaplerzem; czarny welon, upięty nisko na czole.