Świętej pamięci ks. inf. Mieczysław Marszalik urodził się 26 lutego 1917 r. w Kańczudze, pow. Przworsk. Rodzice Mieczysław i Anna z d. Prade mieli sześcioro dzieci: Danutę Aldonę, Jerzego, Mieczysława, Annę i Zbigniewa. Ojciec, pełniąc funkcję naczelnika poczty, był przenoszony wraz z rodziną kolejno do Radymna, a następnie do Gródka Jagiellońskiego. Mieczysław po ukończeniu Liceum w Gródku Jagiellońskim wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Lwowie.
Wyświęcony na kapłana we Lwowie 21 września 1939 r. przez bp. Eugeniusza Baziaka, był kapelanem abp. Bolesława Twardowskiego, a po jego śmierci w 1944 r. bp. Eugeniusza Baziaka. Od 1946 r. pracował w administracji, a później diecezji gorzowskiej. Pełnił posługę prefekta Niższego Seminarium w Gorzowie Wlkp., a od chwili likwidacji Niższego Seminarium przez władze komunistyczne był notariuszem Kurii Biskupiej i referentem majątkowym, a także kapelanem i sekretarzem bp. Wilhelma Pluty.

W służbie diecezji

Z okazji 5-lecia sakry biskupiej bp. Pluty otrzymał nominację od papieża Jana XXIII na szambelana Ojca Świętego dekretem z dnia 24 listopada 1962 r. Z okazji 15-lecia sakry biskupiej Biskupa Wilhelma otrzymał od Ojca Świętego Pawła VI nominację na prałata honorowego dekretem z dnia 29 listopada 1972 r.
W Kurii Biskupiej pełnił funkcje: członka Diecezjalnej Komisji Liturgicznej, Wzajemnej Pomocy Kapłańskiej, przewodniczącego Diecezjalnej Komisji Sztuki Kościelnej, członka Komisji Muzyki i Śpiewu Kościelnego, referenta majątkowego w Radzie Administracyjnej, redaktora „Gorzowskich Wiadomości Kościelnych”, wikariusza generalnego biskupów Wilhelma Pluty, Józefa Michalika i Adama Dyczkowskiego, członka Rady Duszpasterskiej, członka Rady Administracyjnej, przewodniczącego Rady Wzajemnej Pomocy Kapłańskiej, członka Rady Konsultorów (ust. 17.07.1987 r.), Rady Kapłańskiej (ust. 2.01.1987 r.), kanclerza Kurii Biskupiej od 1978 do 2003 r., dziekana Kapituły Katedralnej (ust. 7.08.1978 r.), mianowany przez Ojca Świętego Jana Pawła II protonotariuszem apostolskim dekretem z dnia 10 grudnia 1984 r. Po przejściu na emeryturę we wrześniu 2003 r. mieszkał nadal w domu biskupim i jako chodząca historia diecezji służył biskupowi diecezjalnemu radą.
Od 1 sierpnia 2005 r. mieszkał na plebanii w Starym Kisielinie jako rezydent, pozostając pod opieką proboszcza ks. kan. Andrzeja Brenka - byłego sekretarza bp. Dyczkowskiego. Pomagał w duszpasterstwie, szczególnie jako gorliwy spowiednik.
W listopadzie 2007 r. stan zdrowia Księdza Infułata pogorszył się. Otrzymywał wzmocnienie sił przez tygodniowy lub dłuższy pobyt w szpitalu, pozostając pod opieką zatroskanego o jego zdrowie dr. Witolda Wariasa, ordynatora oddziału neurologicznego w Zielonej Górze. W ostatnich dniach czerwca nastąpiło mocne wykrwawienie organizmu i Ksiądz Mieczysław został przewieziony do szpitala, gdzie przez blisko trzy tygodnie otrzymywał kroplówki celem wzmocnienia organizmu. Ciągle prosił, aby go przewieźć do domu, bo tam chce umierać. Na własne życzenie został wypisany ze szpitala 18 lipca 2008 r. Przywieziony karetką pogotowia na plebanię w Starym Kisielinie, przez cały dzień żegnał się z najbliższymi współpracownikami duchownymi i świeckimi, a szczególnie z pasterzami diecezji bp. Strefanem Regmuntem i bp. Pawłem Sochą. Po odprawieniu Mszy św. koncelebrowanej w pokoju przy łóżku i przyjęciu Komunii św. o godz. 19, ks. inf. Marszalik zmarł 18 lipca 2008 r. o godz. 21.37.

Główne rysy osobowości

Najbliższy współpracownik bp. Pluty, spowiednik, sekretarz, kapelan, cieszący się zaufaniem i służący pomocą w rozwiązywaniu trudnych spraw personalnych. Przejmował na siebie wiele trudnych spraw, by wspierać biskupa w sytuacjach, które czasem zdarzają się nie tylko w Kurii, ale i przy pełnieniu posługi duszpasterskiej, zwłaszcza wizytacji biskupich.
Bez reszty oddany Kościołowi, a szczególnie diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Ujawnia się to w pełnej poświęcenia pracy na wielu urzędach kurialnych i w całkowitym oddaniu biskupowi diecezjalnemu i jego najbliższym współpracownikom.
Zatroskany o kapłanów i ich święte kapłaństwo; odwiedzający często kapłanów emerytów. Niezbadane i Bogu samemu znane są rozmowy z kapłanami przy okazji różnych spraw, jakie załatwiali z kanclerzem w Kurii Biskupiej. Wychowawca młodzieży, która przygotowywała się do przyjęcia łaski powołania kapłańskiego.
Niezmiernie pracowity. Cały czas pracy w Kurii Biskupiej i w domu był oddany w służbie Kościoła lokalnego. Nieuznający urlopu i wypoczynku. Odznaczający się postawą służebną. Dosłownie pojmował słowa Chrystusa, który przyszedł nie po to, aby Mu służono, ale aby służyć.
Kapłaństwo ks. inf. Marszalika nacechowane było wspaniałomyślnością i bezinteresownością. Oszczędności swoje przeznaczał na cele diecezji, a szczególnie na sanktuarium w Rokitnie. Nie zabiegał nigdy o godności ani przywileje. Jedyną Jego troską było jak najwięcej czynić dla dobra Kościoła, a konkretnie Kościoła lokalnego.
Związanie bez reszty z powierzonymi obowiązkami i odpowiedzialność za nie sprawiały, że mimo wyjątkowej okazji do wyjazdu za granicę - miał w Kanadzie brata i obydwie siostry, a w Rzymie kolegę kursowego kard. Władysława Rubina - to jednak nigdy nie chciał jechać poza granice kraju. Wyjątek stanowił tylko wyjazd do Rzymu na konsekrację bp. Józefa Michalika. Uczynił to jednak na wyraźną prośbę ówczesnego rządcy diecezji bp. Pawła Sochy.
Pragniemy dzisiaj dziękować Bogu za świadka obecności Boga w Kościele świętym, w Kościele lokalnym zielonogórsko-gorzowskim. Nie tylko za świadka, ale także za żywe i pełne entuzjazmu narzędzie Bożego działania.
Niech Bóg będzie uwielbiony za Jego obecność i Jego działanie w służbie Boga i ludzi.
Niech Pan Go przyjmie do swego domu i obdarzy wiecznym pokojem w chwale.