Wielki Post to oczywiście czas szczególnego myślenia o Bogu i swoim życiu duchowym, ale to również kolejna szansa spojrzenia na życie w perspektywie nadziei, jaką przez swój krzyż przynosi Chrystus. Zastanawiam się ostatnio nad "krzyżami" współczesnych młodych ludzi i myślę, że jednym z nich jest obawa o przyszłość. Łatwo się modli, wierzy, kiedy tak zwane życie jest ustabilizowane i w miarę pewne. Gorzej, gdy brak szans na utrzymanie rodziny, na miejsce stałej pracy, na własne mieszkanie. Znaleźć w tym wszystkim nadzieję-to wielka sprawa. Zapytałam ostatnio kilku moich znajomych ze studiów o ich " życiowe perspektywy". Dzielę się z wami niektórymi wypowiedziami

"Jeszcze konkretnie za pracą się nie rozglądałam. Potrafię biegle posługiwać się językiem angielskim, na tym kierunku studiów też przecież zdobyłam wiedzę-mam nadzieję, że coś znajdę. Nie oczekuję od razu wielkich pieniędzy. Pozostaje mi jeszcze inne wyjście-opuścić kraj i wyjechać do Stanów, ale to ostateczność".

Ola-V rok Zarządzania i Marketingu Politechniki Częstochowskiej

"Nie ukrywam, że obecna sytuacja w kraju trochę mnie przeraża. Już powoli zaczynam rozglądać się za pracą. Tak naprawdę, to szukam czegokolwiek. Uważam, że na początek ważne jest, by w ogóle się na coś załapać, z czasem będę szukał czegoś lepszego, czegoś, co by mnie satysfakcjonowało".

Łukasz-V rok Wydziału Elektrycznego Politechniki Częstochowskiej

"Wiem, że nie jest łatwo.... Ja chyba mam szczęście, bo mój ojciec prowadzi dużą firmę i tam mam zapewnioną pracę. Ale wszystkim innym szczerze współczuję!".

Piotrek-V rok Informatyki Politechniki Częstochowskiej

"Nie mam zamiaru zostać po studiach w Polsce i pracować za marne pieniądze. Nie po to uczyłem się 5 lat, by teraz zbierać takie owoce. Chcę wyjechać za granicę, bo wiem, że tam mogę dużo zarobić. I nie wiem, czy wrócę tutaj. W Polsce czuję się niepotrzebny" .

Bartek-V rok Wydziału Metalurgii Politechniki Częstochowskiej

"Prawie rok temu skończyłam studia. I na razie nie ma dla mnie pracy. By nie siedzieć bezczynnie w domu, rozpoczęłam we wrześniu studia doktoranckie w Politechnice. Zaczęłam też studia podyplomowe z matematyki, by móc ewentualnie uczyć również tego przedmiotu. Cały czas szukam pracy. Nie mogłabym opuścić kraju, bo tu mam moich najbliższych: rodzinę i przyjaciół, a oni są dla mnie najważniejsi. Niekiedy jednak tracę już ochotę do życia".

Patrycja-ubiegłoroczna absolwentka WSP-kierunek chemia

"Nie liczę na znalezienie pracy w swoim zawodzie, czyli jako nauczyciel fizyki. Czasami się zastanawiam, czy to sprawiedliwie, że tak wielu moich kolegów po szkole zawodowej już dawno się ustawiło i kręcą jakieś własne biznesiki. A ja za pół roku będę miał dyplom magistra-i co z tego? Obecnie jestem pesymistycznie nastawiony".

Tomek-V rok fizyki na WSP

"Moim marzeniem od zawsze była praca w szkole. Ale to tylko marzenia, realia są inne, więc nie można zbyt wybrzydzać w ofertach pracy. Wiem, że są nikłe szanse na znalezienie pracy w szkole. Mogłabym też pracować w jakimś laboratorium, ale bez znajomości jest ciężko. Nie chciałabym być ciągle na garnuszku u mamy. W tej perspektywie nie myślę nawet o założeniu rodziny, bo nie ma szans na jej utrzymanie" .

Basia-IV rok ochrony środowiska na WSP

Takich rozmów można by cytować jeszcze bardzo dużo. Gdyby dołączyć do tego statystyki o galopującym bezrobociu wśród młodych, załamanie gotowe. Dlatego pośród różnych wielkopostnych postanowień, sformułowałam dla siebie jedno, które wydaje mi się najważniejsze: odnaleźć nadzieję. To pewnie bardzo trudno, bo wszystko wydaje się być niezależne od nas, a my w obliczu tych różnych społecznych sytuacji stajemy w poczuciu bezradności. W Wielkim Poście sobie i wszystkim młodym życzę więc olbrzymiej nadziei i wiary w to, że Chrystus naprawdę zatroszczy się o naszą przyszłość, zwłaszcza, jeśli sami staniemy się ludźmi nadziei.