Chcą zostać finansistami, teologami, nauczycielami, ale oprócz tego chcą czegoś jeszcze - być znakiem Chrystusa dla miasta, w którym studiują.

Od półtora roku przy parafii św. Wojciecha w Koninie pod życzliwą opieką ks. Henryka Witczaka spotyka się regularnie grupa studentów z kilku miejscowych uczelni. Duszpasterstwo Akademickie to dla Konina zupełnie nowa rzeczywistość, wielu jego mieszkańców zastanawia się, jak się ono tworzy, jak funkcjonuje i czy w tak młodym ośrodku akademickim, jakim jest bezsprzecznie ich miasto, tego rodzaju grupa ma jakąkolwiek rację bytu.

Mówi się, że studia to najpiękniejszy okres w życiu. Ponoć już nigdy później człowiek nie jest aż tak szczęśliwy. Czym więc tłumaczyć istnienie duszpasterstw akademickich? Skoro studenci są najszczęśliwszymi ludźmi pod słońcem, do czego właściwie potrzebny im Bóg?

Studia szczęścia nie dają?

"To nie studia dają szczęście - stwierdza z całą stanowczością Kasia, studentka IV roku teologii. - Bóg jest jedynym jego źródłem. Czy bez Niego można być szczęśliwym? Może przez chwilę...". "To prawda - przytakuje ks. Henryk Witczak - każdemu człowiekowi Bóg jest potrzebny niezależnie od tego, w jakim jest wieku, czym się zajmuje, czy studiuje czy nie. To On jest dawcą wszelkiego dobra. Doświadczenie Boga, spotkanie z Nim zmienia życie człowieka. Są studenci, którzy przychodzą do duszpasterstwa, bo już tego spotkania doświadczyli. Są tacy, którzy chcą tutaj Boga spotkać. Są równieżi tacy - w tym oczywiście nie tylko studenci - którzy Boga nie potrzebują. Ale to nie zmienia faktu, że to On jest dawcą życia, radości. Poza tym niczyje życie nie jest pozbawione problemów, od nich się nie ucieknie, to normalna jego część składowa. Jednak gdy ktoś idzie przez życie z Bogiem, ma do tych trudności zupełnie inny stosunek, łatwiej pokonuje przeciwności, łatwiej godzi się z porażkami, szybciej podnosi się po upadkach. Łagodniej znosi ciężkie doświadczenia".

Nie wszyscy są jednak szczęśliwi. Bogusław z I roku teologii twierdzi, że poważnym problemem konińskich studentów są narkotyki. Nie ma dymu bez ognia. Tam, gdzie pojawiają się "dragi", wcześniej musiały pojawić się problemy. Jakie? "Brak miłości, brak akceptacji ze strony innych, brak akceptacji siebie samego..." - wylicza jednym tchem Kasia. "Kompleksy" - dorzuca Paulina, która wkrótce zostanie nauczycielką. "Tam, gdzie jest Bóg, tam nie ma miejsca na kompleksy" - zauważa natychmiast Ania. "Moi rówieśnicy - włącza się Beata, przyszła germanistka - tak gonią za "kasą", za pracą, za sukcesem, że nie mają nawet czasu wyskoczyć ze znajomymi do kafejki. Mówią, że Boga będą szukać, gdy będą emerytami. Ostatnio na zajęciach na uczelni rozmawialiśmy na temat: Bóg, religia, Kościół. Większość moich znajomych stwierdziła, że dobrze jest wierzyć w jakiegoś "boga". Religie mogą dla nich istnieć lub nie, ale Kościół uznali za całkowicie zbędny" . "Studenci są spragnieni Boga - mówi Kasia. - Gdy przychodzą rekolekcje, kościół jest pełen. Na co dzień jednak nie chcą się przyznawać, że do niego chodzą. Wstydzą się". "Bo to jest nie na czasie, chodzić do kościoła - rzuca pewnym głosem Bogusław. - W dobrym tonie jest teraz brać narkotyki, żyć w wolnych związkach, uprawiać wolną miłość, bo podobno tylko wolna miłość ma sens. Ale to wszystko puste frazesy... Bez Chrystusa nie ma żadnej miłości".

Boże prezenty

"Gdyby nie było warto przychodzić do duszpasterstwa, nikogo z nas by tu dzisiaj nie było". Beata bez obaw wypowiada się w imieniu reszty przyjaciół: "Odnaleźliśmy tutaj swoje miejsce". "Człowiek w jakimś okresie życia potrzebuje wspólnoty" - tłumaczy Mariusz z V roku teologii. Szuka ludzi o podobnym widzeniu świata, podobnym systemie wartości. Choćby tylko po to, by móc z nimi porozmawiać. Należy do konińskiego Duszpasterstwa Akademickiego od półtora roku i jest bardzo zadowolony. Odnalazł to, czego szukał.

Razem odkrywają Boga, razem "odpakowują" prezenty, które On darowuje ich grupie. Jakie to prezenty? "Taki naturalny, zdrowy optymizm, ciepło, przyjaźń, życzliwość, jedność - wyliczają. - Wychodzimy stąd radośnie naładowani, pewni tego, że jest Ktoś, kto zawsze będzie nas kochał" - zaznacza Kasia, która wśród "prezentów" znalazła również narzeczonego Marka. "Nie jesteśmy jedyni - śmieje się - jest już wśród nas następna para!".

Jest ich zaledwie kilkanaścioro, lecz to właśnie oni kładą podwaliny pod konińskie Duszpasterstwo Akademickie. Marzą o tym, by dołączali do nich nowi studenci. W tym celu wydają reklamowe ulotki, redagują też gazetę. "Ale ludzie się boją - wzdychają smutno. - Myślą chyba, że jesteśmy hermetyczną paczką znajomych, gdzie nie zaakceptuje się nikogo nowego. To nieprawda, czekamy na nowych przyjaciół. Nie jesteśmy zamknięci na innych. Jesteśmy fajni: i do tańca, i do różańca!..." - kwituje Bogusław.

Do DA należą nie tylko rodowici mieszkańcy Konina. Iwona przyje chała tu na studia aż z Ełku, Beata z Zielonej Góry, Paulina z Wrześni. Dwie osoby niedawno skończyły studia i wróciły w swoje strony. "I to jest najgorsze - mówi Paulina. - Teraz jest świetnie, ale wszyscy wiemy, że studia się skończą i będziemy musieli się rozstać. Nie chodzi tylko o to, że rozjedziemy się do różnych miast, ale przede wszystkim o to, że zabraknie nam wspólnoty. Nie można przecież do końca życia należeć do duszpasterstwa akademickiego. Chcielibyśmy móc kontynuować naszą przyjaźń w jakiejś wspólnocie...".

Znak dla miasta

"Czy możemy - jako duszpasterstwo akademickie - dać coś Koninowi?" - Bogusław powtarza moje pytanie i natychmiast odpowiada: "Oczywiście, że tak. Możemy dać mu nadzieję. Chcemy przemawiać do ludzi miłością i dobrocią. Zamierzamy udowodnić, że w ten sposób można osiągnąć w życiu o wiele więcej".