Tomasz Strużanowski: - Skąd biorą początek misericordianie - Stowarzyszenie Misjonarzy Jezusa Miłosiernego?

Ks. dr Grzegorz Bliźniak: - W kwietniu 1936 r. Siostra Faustyna przebywała w domu zakonnym w Walendowie k. Warszawy, gdzie leczyła się na płuca. Tam miała objawienie, którego zapis nie znajduje się w „Dzienniczku”. Wspomniała o nim w liście do ks. Michała Sopoćki: „Ojcze, widzę - Pan Jezus mi pokazał, że będzie nie tylko zgromadzenie żeńskie, ale że pragnie On również zgromadzenia męskiego” - pisała. W późniejszym czasie Siostra Faustyna jeszcze kilkakrotnie wspominała o tej sprawie ks. Michałowi. Ten wielokrotnie wspominał o nowym zgromadzeniu kapłanom i biskupom, a tuż przed śmiercią przekazał misję jego utworzenia swojemu uczniowi i przyjacielowi ks. Zygmuntowi Chodosowskiemu.

- Jakie przeszkody uniemożliwiły ks. Sopoćce założenie męskiego zgromadzenia?

- Kult Bożego Miłosierdzia w postaci zapoczątkowanej przez Siostrę Faustynę przez długi czas był nieufnie traktowany przez Kościół. Można powiedzieć, że aż do lat 70. XX wieku przechodził swój „ciemny czas”, co brało się głównie z niezrozumienia istoty nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, a także z błędnego tłumaczenia „Dzienniczka”. Widać nie był to czas wybrany przez Boga.

- Proszę przybliżyć postać ks. Zygmunta Chodosowskiego…

- Kilka lat przed śmiercią ks. Sopoćko, wiedząc, że nie zdoła założyć męskiego zgromadzenia, zaczął szukać kapłana, który podjąłby to dzieło. Zwrócił się do kilku kapłanów archidiecezji białostockiej, lecz bez powodzenia. Jedynym, który nie powiedział zdecydowanie „nie”, był proboszcz ks. Zygmunt Chodosowski. Ks. Zygmuntowi udało się zebrać grupkę księży; zaczął się z nimi modlić i szukać biskupa, który zatwierdziłby napisane przez nich konstytucje. Na próżno. Nie brakowało przychylności, ale ta sprawa nie weszła w etap konkretów.
Ks. Chodosowski zmarł jako kapłan diecezji ełckiej w lipcu 2008 r., przeżywszy 85 lat. Przez 10 lat pełnił posługę kapłańską w Mohylewie na Białorusi, pomagając ówczesnemu proboszczowi, a dziś biskupowi witebskiemu Władysławowi Blinowi. M.in. szerzył wśród wiernych kult Miłosierdzia Bożego. Wróciwszy w 2002 r. do Polski, czując, że jego życie zbliża się do końca, zintensyfikował starania, żeby założyć zgromadzenie. Bezskutecznie. Wreszcie od Sióstr Jezusa Miłosiernego z Myśliborza dowiedział się, że czasem przyjeżdża do nich kapłan, który szuka odpowiedzi na pytanie, czy Pan Jezus, objawiając się Siostrze Faustynie, wyraził wolę, by zaistniało zgromadzenie męskie szerzące kult Bożego Miłosierdzia. Siostry skontaktowały ks. Chodosowskiego z tym kapłanem…

- … którym, jak się domyślam, był właśnie ksiądz?

- Tak.

- Skąd w Księdzu wzięło się pragnienie założenia zgromadzenia?

- Gdy szedłem do seminarium w 1985 r., kult Miłosierdzia Bożego już był mi bardzo bliski. Podczas pielgrzymki na Jasną Górę od pewnej starszej pani nauczyłem się modlić Koronką. Zainspirowany tą modlitwą zacząłem czytać „Dzienniczek”, potem sięgnąłem po literaturę poświęconą Miłosierdziu Bożemu. Czułem, że Pan Jezus powołuje mnie w tym kierunku. Zacząłem się dowiadywać, czy nie ma zgromadzenia, w którym mógłbym zrealizować to powołanie, ale nie było. Wstąpiłem więc do diecezjalnego seminarium duchownego w Radomiu, w 1991 r. przyjąłem święcenia kapłańskie. Zawsze jednak towarzyszyła mi myśl o męskim zgromadzeniu szerzącym kult Miłosierdzia Bożego. Co więcej, w miarę upływu lat myśl ta stawała się coraz bardziej natarczywa. Szukałem potwierdzenia, że nie jest to tylko moje widzimisię, pobożne marzenia. Skontaktowałem się z Siostrami Jezusa Miłosiernego z Myśliborza, a te doprowadziły do mojego spotkania z ks. Chodosowskim.
W tym, co mi powiedział ten wspaniały kapłan, znalazłem potwierdzenie, że moje pragnienia mogą współgrać z wolą Bożą. Wyzbyłem się wątpliwości. Postanowiłem jednak zasięgnąć rady u jeszcze jednej osoby, co do której byłem przekonany, że wie coś, czego my nie wiemy: u Jana Pawła II.
Chciałem go zapytać, czy Kościół potrzebuje nowej wspólnoty. Napisałem list, a na początku 2005 r. pojechałem do Rzymu. Modliłem się w klinice Gemelli, gdzie przebywał ciężko chory Papież, prosząc Boga - skoro osobiste spotkanie nie było już możliwe - o jakiś znak. I otrzymałem go. Jako wyraźny znak odczytałem datę śmierci: Jan Paweł II zmarł w wigilię święta Bożego Miłosierdzia. Po raz kolejny dotarło do mnie, że Boże Miłosierdzie jest czymś najważniejszym. Zaczął się czas konkretnego działania.
Poszedłem do biskupa, by poprosić o zgodę na podjęcie się misji założenia nowego zgromadzenia. Nie było łatwo, ale zgodę otrzymałem.

- Stowarzyszenie doczekało się zatwierdzenia na prawie diecezjalnym w diecezji łuckiej, na Ukrainie. Dlaczego tam?

- Tam znalazł się wielki czciciel Bożego Miłosierdzia bp Marcjan Trofimiak. Od 2005 r. codziennie modliłem się za wstawiennictwem św. Siostry Faustyny i bł. ks. Michała Sopoćki o to, by znalazł się biskup, który by zatwierdził nowe zgromadzenie. W Polsce z różnych przyczyn jakoś to nie wychodziło. I oto pewnego dnia podczas modlitwy usłyszałem głos wewnętrzny: „Jedź do Łucka”. Nigdy wcześniej nie byłem w Łucku, nie znałem Biskupa Marcjana. Nie pojechałem tam, ale napisałem list do Księdza Biskupa. Za kilka dni bp Trofimiak zadzwonił do mnie, proponując spotkanie przy okazji pobytu w Polsce. W rozmowie wyraził pragnienie, aby to dzieło powstało w jego diecezji. W 2007 r. wszystko było już gotowe, aby zatwierdzić stowarzyszenie. Wtedy jednak zachorowałem na obustronne zapalenie płuc, kilkakrotnie przebywałem w szpitalu i sprawa się oddaliła. Potem wyjechałem na rok do Włoch, gdzie jeden z biskupów również wyraził zainteresowanie zgromadzeniem. Ponownie skontaktowałem się z bp. Trofimiakiem i usłyszałem: „Czekam na was od 2 lat”. 8 maja 2009 r. Biskup Marcjan ostatecznie zatwierdził na prawie diecezjalnym Stowarzyszenie Misjonarzy Jezusa Miłosiernego oraz podpisał konstytucje stowarzyszenia.

- Ilu członków liczy zgromadzenie?

- 4 kapłanów (3 członków rzeczywistych i wolontariusz) i 2 kleryków, którzy studiują w Częstochowie. Zgłaszają się następni - ostatnio 2 młodych mężczyzn wyraziło chęć wstąpienia do nowicjatu.

- Jaki cel sobie stawiacie?

- Chcemy budzić w sercach ufność w nieskończoną dobroć i miłość Boga do każdego człowieka. Ludzie boją się Pana Boga, nie ufają Mu i to jest praprzyczyna wszystkich problemów. Ludzie przeżywają swą wiarę na sposób bezosobowy jako zbiór uciążliwych przykazań, a nie jako miłosną fascynację Bogiem.