Powołanie do służby w Winnicy Pańskiej to znak szczególnej łaski Pana, wielka radość dla wybranych, ale też równie wielka odpowiedzialność, szczególnie w dzisiejszych, tak bardzo krytycznych czasach, kiedy coraz częściej mówi się o kryzysie religijności Polaków, a co za tym idzie o spadku powołań, co potwierdzają też niektóre statystyki. Na spadek powołań skarżą się już niemal wszystkie seminaria duchowne w Polsce, kryzys powołań dotarł też do zgromadzeń zakonnych, szczególnie żeńskich. I tak w 2009 r. do żeńskich klasztorów zgłosiło się zaledwie 300 kandydatek, podczas gdy przed 10 laty było ich 723 - jak wynika z najnowszych statystyk opracowanych przez Krajową Radę Duszpasterstwa Powołań za 2009 r. Obecnie w Polsce jest 3732 kleryków w seminariach diecezjalnych i 1630 w zakonnych, ponadto 655 mężczyzn rozpoczęło w ubiegłym roku formację w zakonnych postulatach i nowicjatach. Łącznie do kapłaństwa w seminariach diecezjalnych i zakonach przygotowuje się 6017 kandydatów. Dla porównania - przed rokiem w seminariach diecezjalnych było 4029 alumnów, w zakonnych 1554, a łącznie z nowicjuszami ich liczba wynosiła 6236. Tradycyjnie najwięcej kleryków przyjęły seminaria tarnowskie, katowickie i krakowskie, choć i one odnotowały znaczny spadek w stosunku do lat poprzednich, na ich tle nasze, drohiczyńskie, jest więc więcej niż kameralne. I choć jeszcze, dzięki Bogu, nie brakuje nam kapłanów, jak to ma miejsce np. w krajach misyjnych, to i nas może już w niedługim czasie, co widać na podstawie przytoczonych danych, dotknąć ich brak. Na zaistniałą sytuację obok spadku religijności ma zapewne również wpływ niż demograficzny. W tym miejscu pojawia się jeszcze jeden istotny problem. Wierni, którzy dziś są coraz bardziej krytyczni, na co swój wpływ wywarły też nieprzychylne Kościołowi media, wymagają od swoich kapłanów niemal nieskazitelnych postaw i zachowań, zapominając przy tym, że wywodzą się oni z polskich rodzin, borykających się z różnymi problemami: rozwodami, alkoholizmem, brakiem miłości itd. Zapomnieliśmy chyba o tym, że to ludzie tacy jak my, równie podatni na pokusy, zwątpienia, kryzysy, tak samo walczący ze swoimi niedoskonałościami i wadami. Kiedyś ksiądz był dla nas głównie autorytetem, kimś bardzo ważnym (choć oczywiście wielu z nas mogłoby takich księży wymienić), dziś coraz częściej jest tylko np. partnerem do rozmów. To znamienny znak naszych czasów, którego do końca chyba nie da się potępiać. Skoro świat poszedł naprzód i tak bardzo się zmienił, również kapłani powinni zweryfikować swoją postawę i wyjść naprzeciw oczekiwaniom swoich parafian (pytanie tylko, czy ta bliskość nie przyniosła więcej strat niż pożytku?!). Jedno jest pewne: ludzi uczestniczących w życiu Kościoła tylko od święta mają szansę przyciągnąć jedynie życzliwe, pełne miłości napomnienia i wskazówki, a nie autorytatywne nakazy - to też znak naszych czasów.
Czwarta niedziela wielkanocna, którą dziś obchodzimy, zwana też Niedzielą Dobrego Pasterza, rozpoczyna w Kościele katolickim tydzień modlitw o i za powołanych. Inicjatywę tę zawdzięczamy papieżowi Pawłowi VI, który 23 stycznia 1964 r. postanowił, że jedna z niedziel okresu wielkanocnego będzie przeznaczona na modlitwę o powołania do stanu kapłańskiego i życia zakonnego, bowiem już wtedy dało się zaobserwować spadek powołań. Tematem tegorocznego 47. Światowego Dnia Modlitw o Powołania są słowa: „Świadectwo wzbudza powołania”. W okolicznościowym orędziu Papież Benedykt XVI pisze: „Elementem podstawowym i specyficznym każdego powołania kapłańskiego, a także powołania do życia konsekrowanego, jest przyjaźń z Chrystusem. Jezus żył w stałym zjednoczeniu z Ojcem i właśnie to wzbudzało w uczniach pragnienie, by przeżywać to samo doświadczenie, ucząc się od Niego komunii i nieustannego dialogu z Bogiem. Jeśli ksiądz jest «Bożym człowiekiem», który przynależy do Boga oraz pomaga Boga poznać i pokochać, nie może nie rozwijać głębokiej jedności z Nim, trwać w Jego miłości i wsłuchiwać się w Jego Słowo. Modlitwa jest pierwszym świadectwem, które wzbudza powołania”.
Choć Bóg nie skąpi swych łask, co rusz wybierając kogoś spośród nas do tej szczególnej służby, trzeba się nieustannie modlić, by młodzi ludzie mieli wyostrzony słuch, aby usłyszeć w sobie Boży głos mówiący: „Pójdź za Mną!”, a także wystarczająco dużo odwagi, by na niego odpowiedzieć. Podjęciu decyzji winno zaś pomóc świadectwo świętych kapłanów, których na szczęście wciąż nie brakuje. Spotykamy się z nimi w naszych parafiach, szkołach, miejscach pracy… To nasi proboszczowie, prefekci, katecheci, spowiednicy, przewodnicy duchowi, przyjaciele - ci wszyscy, którzy odcisnęli na nas swoje piętno. „Najważniejszym i najskuteczniejszym środkiem budzenia powołań - pisał bowiem w «Pastores dabo vobis» sługa Boży Jan Paweł II - jest świadectwo życia kapłanów, ich bezwarunkowe oddanie się owczarni Bożej, ich pełna miłości służba Chrystusowi i Jego Kościołowi - służba będąca dźwiganiem krzyża, przyjętego z paschalną nadzieją i radością, wreszcie braterska zgoda i gorące pragnienie ewangelizacji” (41).