Siostry i Bracia w Chrystusie!

W miesiącu sierpniu obecnego jubileuszowego 2000 roku wspominamy szczególnie uroczyście jedno z największych zwycięstw oręża polskiego w ciągu naszych narodowych dziejów - zwycięstwo nad bolszewikami w 1920 r. W tym zwycięstwie uczestniczyły przy boku armii polskiej także oddziały wojsk ukraińskich. Jakże to pouczająca lekcja z historii na dziś i na jutro, dla sąsiadujących ze sobą narodów, które zjednoczyły się dla wspólnego, szlachetnego celu, jakim jest wolność i niepodległość!

To zwycięstwo przesądziło o losach nie tylko Rzeczypospolitej, ale i całej Europy. Utrwaliło świeżo odzyskaną przez Polskę po latach niewoli niepodległość, umocniło granice państwa, obroniło wiarę i kulturę narodową przed niszczącym działaniem bolszewizmu, wstrzymało pochód komunizmu na Zachód.

Po zakończeniu działań wojennych marszałek Józef Piłsudski pisał do swoich żołnierzy: "Żołnierze! Nie na próżno i nie na marne poszedł wasz trud (...). Na barki moje, jako Naczelnego Wodza, na ręce wasze, jako obrońców Ojczyzny, złożył naród ciężkie zadanie zabezpieczenia bytu Polski, zdobycia dla niej szacunku i znaczenia w świecie i danie jej pełni niezależnego rozporządzania się swoim losem (...). Praca była ciężka, a że była rzetelna - zaświadcza o tym tysiące mogił i krzyżów żołnierskich rozsianych po ziemiach dawnej Rzeczypospolitej od dalekiego Dniepru do rodzinnej Wisły (...). Za pracę i wytrwałość, za ofiarę i krew, za odwagę i śmiałość dziękuję wam żołnierze, w imieniu całego narodu i Ojczyzny naszej..." (Z. M. Musialik, Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920, Włocławek ´1990´, s. 143).

Jedno z pamiętnych zwycięstw podczas tamtej wojny, obok słynnego Cudu nad Wisłą, odniosła kawaleria polska, wspierana przez oddziały ukraińskie, 31 sierpnia pod Komarowem, kiedy to zadała ostateczny cios armii konnej Budionnego.

Dziś, w 80. rocznicę tamtej pamiętnej bitwy, wspominamy polskich bohaterów, by uczcić ich ofiarę modlitwą i wdzięczną pamięcią. Wydobywamy z historii ich chwalebne czyny, jak piękne perły ze skarbca, aby w ich blasku zobaczyć, co znaczy: "Bóg, honor, Ojczyzna!".

Oddajemy hołd tym, których mogiły rozsiane po bitewnych polach oraz cmentarzach dawnej i dzisiejszej Rzeczypospolitej znaczyły trudne drogi do wolności.

Tysiące mogił żołnierskich z wojny polsko-bolszewickiej kryją te ziemie.

Znana jest fotografia jednej z nich - mogiły kawalerzysty plutonowego Bakowskiego, który poległ w czasie natarcia na Korosteń koło Żytomierza. Nad grobem kawalerzysty stoi jego wierny koń ze spuszczoną głową. Cały dzień nic nie jadł i nie pił. Trzeba było odciągnąć go siłą od mogiły swego pana.

Iluż żołnierzy, takich jak ów kawalerzysta, oddało swoje życie za Ojczyznę, tam pod Korosteniem, i tam pod Warszawą, i tu pod Komarowem, przywracając dumę i chwałę narodowi, zdeptanemu i upokorzonemu przez zaborców.

Oby naród polski na zawsze zachował czyny tych bohaterów w swej wdzięcznej pamięci. Oby nie zapomniał ich ofiary, którą pięknie wyrażają słowa pieśni żołnierskiej z tamtych lat: Z trudu naszego i znoju Polska powstała, by żyć! A życie to narodziło się z przykazania i cnoty miłości, która w Ewangelii ma także swój społeczny wymiar: " To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali" (J 15, 12). To Jezus, który te słowa wypowiedział, jest pierwszym spośród tych, co oddali życie: za bliźnich, za sprawę, za Ojczyznę: "Nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje..." (J 15, 13). A miłość, która jest gotowa do oddania życia, nie ginie!

Wiara, przywiązanie do Kościoła i tradycji narodowych, pomagały żołnierzowi polskiemu porywać się na czyny bohaterskie, które na kartach historii zapisały się złotymi zgłoskami, i na których wyrosła wolna Polska, dla nas i dla przyszłych pokoleń.

Tylko na fundamencie wiary i tradycji ojców, w przywiązaniu do Kościoła, z krzyżem w ręku, jak ks. Skorupka na bitewnych polach pod Ossowem, w jedności politycznej i społecznej naród może dziś budować trwały dom wolnej Ojczyzny.

Tylko wtedy, gdy przyświecać mu będą motywy religijne, zdoła zachować swoją tożsamość i suwerenną podmiotowość w obliczu współczesnych zagrożeń i wyzwań epoki oraz nowych perspektyw dziejowych.

"Racją bytu państwa - mówi Jan Paweł II- jest suwerenność społeczeństwa, narodu, Ojczyzny (...). Tego nauczyliśmy się przez całe nasze dzieje (...)" (Jan Paweł II, Belweder, 2 czerwca 1979 r.).

Przez całe ostatnie dziesięciolecia społeczeństwo nasze zmagało się o swą suwerenną podmiotowość. Od niedawna walka wydaje się być zakończona. Ale "oto wszyscy czujemy, po długim okresie podmiotowości ograniczonej przez system totalitarny, że ta suwerenna podmiotowość jest nie tylko osiągnięciem, ale także nowym wyzwaniem. Wyzwaniem do określenia siebie, do urzeczywistnienia siebie, do bycia sobą. Jako człowiek - osoba i jako naród - wspólnota (...). Zdajemy egzamin z człowieczeństwa i chrześcijaństwa, polskości i z naszej europejskości ( ...). Egzamin w przeszłości był trudny (...). Egzamin z naszej wolności jest przed nami (...). Nasza Ojczyzna znalazła się w szczególnym momencie historycznym (...), pod wieloma względami jedynym i może decydującym (Jan Paweł II, Warszawa, 9 czerwca 1991).

A oto droga, którą wskazuje nam Papież:

"Naród polski potrzebuje prawdziwej odnowy moralnej i społecznej, aby mógł odnaleźć na nowo wiarę w siebie, w swoją przyszłość, zaufanie we własne siły (...). Pilną potrzebą jest odbudowanie zaufania między społeczeństwem a władzą, aby we wspólnym wysiłku budować lepszą przyszłość Ojczyzny i zabezpieczyć interesy narodu i państwa" (Jan Paweł II, Warszawa, 17 czerwca 1983)

Naród pomnaża moc swego ducha na zwycięstwie dobra nad złem w życiu tych, którzy go tworzą. Ta moc stanowi o sile narodu, jest gwarancją jego tożsamości i suwerennej podmiotowości. Jest też źródłem prawdziwej wolności jego członków, wolności, którą "mierzy się stopniem gotowości do służby i do daru z siebie" (Jan Paweł II, Wrocław, 1 czerwca 97).

Siostry i bracia !

Złóżmy w ofierze Mszy św. dar dziękczynienia Opatrzności za opiekę nad naszym narodem w ciągu jego dziejów, dar wdzięcznej modlitwy za tych, co przelali krew i oddali życie za wolność Ojczyzny, i módlmy się za siebie, abyśmy tym skarbem wolności prawdziwie się cieszyli, właściwie z niego korzystali, nie narażali go na niebezpieczeństwa, bronili go i zachowali dla przyszłych pokoleń.

"Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. A zatem trwajcie w niej i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli!" (Ga 5, 1a).

Wsłuchujmy się więc w ciszę żołnierskich mogił i w natchnienia duchów naszych bohaterów, jak w narodowy testament, który trzeba nam uczciwie wypełniać, wobec Boga - Pana dziejów i Ojczyzny naszej.

Błękitne rozwińmy sztandary czas strząsnąć zwątpienia już pleśń. Niech w sercach zagorze znicz wiary i gromka niech ozwie się pieśń. Spod znaku Maryi rycerski my huf, błogosław nam Chryste na bój. Stajemy jak ojce, by służyć Ci znów. My polska, my Naród, lud Twój.

Amen.