Dziewictwo jest szczególną łaską Boga daną człowiekowi, aby w tej uprzywilejowanej sytuacji, jaką jest wolność od więzów małżeńskich, mógł bez reszty oddać się Jemu i sprawom Królestwa.

Od Boga ten dar

Źródłem życia dziewiczego jest sam Bóg, a ojczyzną jest niebo, i jak podkreślono w „Obrzędzie konsekracji dziewic”:...od Boga jako najczystszego i najświętszego źródła spływa ten dar na niektóre dziewczęta.
Dokumenty historyczne z II wieku wykazują, iż w gminach chrześcijańskich żyły niewiasty - dziewice, które prowadziły głębsze życie duchowe poświęcone modlitwie, ascezie i dobrym uczynkom. W III wieku instytucje dziewic istniały w Egipcie, Syrii i Palestynie. Dziewice zamieszkiwały przeważnie razem i pozostawały pod duchowym kierownictwem biskupów. Liczba dziewic poświęconych Bogu wzrastała, i tak w IV wieku w Konstantynopolu było ich ponad tysiąc. Stało się to okazją do tworzenia wspólnot mieszkających w klasztorach. W 755 r. Synod w Verneuli zobowiązał je formalnie do przebywania w klasztorach z zachowaniem klauzury. Wraz z rozwojem życia monastycznego Kościół powiązał to powołanie z uroczystą profesją trzech rad ewangelicznych, życiem we wspólnocie, w posłuszeństwie przełożonemu i wspólną regułą, a na mocy dekretów Soboru Laterańskiego II (1139 r.) zaprzestano udzielania konsekracji dziewicom żyjącym w świecie. Sobór Watykański II zalecił odnowienie „Obrzędu konsekracji dziewic” i zarazem przywrócił go historycznie prawowitym właścicielkom, czyli kobietom świeckim pragnącym służyć Bogu i bliźnim w dozgonnym dziewictwie, potwierdzonym i przyjętym w uroczystym akcie liturgicznym Kościoła.

Tajemnica dziewictwa

W dzisiejszej epoce, gdy cała kultura przeniknięta jest zmysłowością i nie wykazuje wiele wspólnego z orędziem ewangelicznym, nie rozumie się i często wyśmiewa tajemnicę życia w dziewictwie. Kościół powracając do tego starożytnego obrzędu, odpowiada pod natchnieniem Ducha Świętego na „znaki czasu”. Jest to docenienie dziewictwa przeżywanego w warunkach typowo świeckich, poza strukturami życia zakonnego i murami klasztoru. W świadomości wielu wiernych funkcjonuje przeświadczenie, że dziewictwo konsekrowane może być przeżywane wyłącznie w życiu zakonnym.
Powołanie do dziewictwa konsekrowanego w świecie jest powołaniem indywidualnym. I każda dziewica uzgadnia z ordynariuszem diecezji, na terenie której żyje i posługuje, swój sposób życia, strój, pracę, którą będzie wykonywała. Kościół nie przewidział dla dziewic żadnej instytucji. Stąd, podobnie jak w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, mają one do wyboru różne formy życia: mogą żyć osobno, w rodzinie, mogą się zrzeszać lub żyć w duchowej symbiozie z jakąś rodziną zakonną, aby w ten sposób zapewnić sobie większą pomoc duchową. Dziewice konsekrowane (OV) poświęcają się modlitwie, pokucie, służbie braciom i pracy apostolskiej, stosownie do stanu i odpowiednich charyzmatów ofiarowanych każdej z nich. Są wśród dziewic konsekrowanych katechetki, nauczycielki, lekarki, pielęgniarki, pracownice instytucji naukowych.

Znak dla świata

Pierwsza konsekracja w diecezji rzeszowskiej, według odnowionego „Obrzędu konsekracji dziewic”, miała miejsce 2 maja 1998 r. Konsekrowana została Magdalena Drąg. W tym czasie było w Polsce około dwudziestu dziewic, w tej chwili jest ponad 130 dziewic konsekrowanych, w naszej diecezji 4, a następne kandydatki przygotowują się do przyjęcia konsekracji.
Każda z przyjmujących konsekrację nie zmienia swojego trybu życia. Pozostaje w miejscu zamieszkania i wykonuje nadal zawód, w którym pracowała wcześniej. Można powiedzieć, że w życiu takiej kobiety nie zmienia się nic, ale zmienia się jej status. Przestaje być tym, kim była dotychczas, staje się osobą „konsekrowaną”, „świętą” (tzn. wyjętą z tego, co świeckie) i własnością zarezerwowaną samemu Bogu. Jej życie przestaje być sprawą indywidualną, a przyjmuje wymiar społeczny, przede wszystkim zaś kościelny, bo dziewictwo służy do wyrażenia planu Bożego. Pierwszorzędnym celem dziewicy konsekrowanej jest „być” znakiem - świadectwem - dla świata i środowiska, w którym żyje i pracuje tych rzeczywistości i wartości, które nie są z tego świata, a których świat i cała ludzkość oczekuje. Można powiedzieć, że jej pierwszorzędnym powołaniem jest bycie dla świata żywym znakiem rzeczywistości nadprzyrodzonej, cała natomiast działalność jest następstwem tego i z tego wypływa.
Obok stanu dziewic konsekrowanych, który należy do indywidualnej formy życia konsekrowanego, w Kościele istnieje stan wdów i wdowców konsekrowanych oraz pustelników i pustelnic.