Pochodził z Kapadocji (dziś Turcja) i żył na przełomie III i IV wieku. Był cenionym lekarzem. Wspomagał ludzi ubogich. Zaprzestał wykonywania zawodu i udał się na pustynię, aby tam być bliżej Boga. Gdy zmarł biskup Sebasty, wybrano go na biskupa tego miasta. Podczas jednego z prześladowań wierni prosili biskupa, by się ukrył w jaskini i stamtąd kierował Kościołem. Wytropiono go jednak i po torturach ścięto mieczem w 316 r. Ponieważ pewnego razu uzdrowił chłopca, który dusił się wskutek połknięcia ości rybiej, uznano go za patrona chorych na gardło. W średniowieczu był jednym z najpopularniejszych świętych, wzywanych w chorobach gardła i krwotokach, stróżem zwierząt domowych, bowiem miał skłonić wilka do oddania biednej kobiecie porwanej świni. Do dziś praktykowane jest w dniu św. Błażeja dotykanie gardła skrzyżowanymi świecami (błażejkami). W tym dniu poświęcano także chleb, wodę, jabłka, które podawano chorym na gardło.