28 października zmarł ks. prof. Henryk Misztal, emerytowany profesor KUL, specjalista prawa wyznaniowego, wychowawca wielu pokoleń studentów, dziekan Wydziału Prawa Kanonicznego i Nauk Prawnych KUL w latach 1987-1989, sędzia Sądu Biskupiego w Lublinie (1970-1981), dyrektor Archiwum Archidiecezjalnego Lubelskiego (1976-2001). Miał 84 lata.

Całe życie zawodowe związał z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. W 1968 r. obronił doktorat, a rok później podjął pracę na Wydziale Prawa Kanonicznego. Na KUL przeszedł kolejne szczeble kariery naukowej – uzyskał habilitację (1979) i tytuł profesora (1986). Pracę naukową łączył z obowiązkami administracyjnymi. W latach 1980-2007 kierował Katedrą Prawa Wyznaniowego, równolegle był kuratorem Katedry Prawa Kanonizacyjnego (1984-2004). Od 1983 do 1987 prodziekanem, a następnie dziekanem Wydziału Prawa Kanonicznego i Nauk Prawnych KUL (1987-1989).

Wniósł znaczący wkład w rozwój prawa kanonizacyjnego oraz nauk prawnych w zakresie prawa wyznaniowego. Naukowy dorobek księdza profesora Misztala obejmuje w sumie około 500 pozycji, w tym ponad 40 publikacji książkowych, 170 artykułów naukowych, ponad 50 recenzji, 20 haseł encyklopedycznych, blisko 30 biogramów, ponad 30 przekładów oraz wiele innych publikacji. Wypromował 32 doktorów nauk prawnych oraz ponad 170 magistrów i licencjatów. Należał do wielu towarzystw naukowych, m.in. Consociatio Internationalis Iuris Canonici Promovendo, Stowarzyszenia Kanonistów Polskich, Sekcji Prawniczej Oddziału PAN w Lublinie, Polskiego Towarzystwa Prawa Wyznaniowego. Prowadził siedem procesów polskich kandydatów na ołtarze zakończonych beatyfikacją, w tym sześciu błogosławionych z Ziemi Lubelskiej z listy 108. męczenników z czasów II wojny światowej, i sprawował nadzór naukowy w wielu innych procesach kanonizacyjnych w Polsce.

Jak wspomina ks. prof. Piotr Stanisz, następca ks. prof. Henryka Misztala na stanowisku kierownika Katedry Prawa Wyznaniowego - „Stałym rysem charakteryzującym postawę naukową księdza profesora była umiejętność zarażania młodych ludzi pasjami naukowymi. Był promotorem zaangażowanym i cierpliwym, umiejącym mobilizować do pracy. Stawiał wysokie wymagania, pozostawiając jednocześnie wychowankom wolność posiadania własnych poglądów. Dzięki temu wielu z nich nie zatrzymało się na poziomie doktoratu, kontynuując własną pracę naukową. Przede wszystkim był szlachetnym i zaangażowanym kapłanem i po prostu dobrym człowiekiem".