27. Niedziela Zwykła „A”
Iz 5, 1-7; Mt 21, 33-43

Praca w winnicy pod okiem ojca nie jest łatwa, o czym mogliśmy się przekonać zeszłej niedzieli. Prawdziwa dojrzałość pracy przechodzi swoją próbę w sytuacji, kiedy ojciec się oddala, kiedy zostawia nam swoją ziemię, ale jeszcze więcej, zostawia nam swoje do nas zaufanie. Dzisiejsza przypowieść z pewnością nie jest relacją z jakiegoś konkretnego wydarzenia, inaczej nie byłaby przypowieścią. Jest pewną metaforą osadzoną w realiach ówczesnej rzeczywistości. Warunki klimatyczne, glebowe i wiele innych niekorzystnych sprawiało, że bogaci właściciele winnic w okresach pogodowo niekorzystnych wyjeżdżali do miejsc bardziej przyjaznych, pozostawiając ziemię w dzierżawie zaufanym pracownikom. Jak wówczas, tak i dzisiaj zdarzały się przypadki niewłaściwego wykorzystania położonego w nich zaufania. W oparciu o znane realia Jezus pokazuje formy zachowań mające na celu ukrycie nadużyć. Lęk, paniczny strach, poczucie zmarnowanej szansy potrafią doprowadzić do czynów w normalnych warunkach zda się niemożliwych. Niemniej, żadne okrucieństwo nie jest w stanie powstrzymać sądu właściciela i kary. Jeśli nawet - i tu dochodzimy do duchowego wymiaru przypowieści - może się to udać w wymiarze doczesnym, to wieczność takich „możliwości” nie daje.
Niewielu z nas, słuchających dzisiejszej perykopy, dysponuje wielkimi areałami cudzego dobra. Z drugiej jednak strony, każdy z nas posiada dar największy - otrzymane od Boga życie z jego talentami, krzyżami, niewiadomymi, które mają nas doprowadzić do radosnego spotkania z Darczyńcą w dniu naszej śmierci. Warto zatem w oparciu o dar biblijnego słowa rozważyć trzy ważne prawdy.
Pierwsza to prawda o wielkim uprzywilejowaniu każdego z nas. W łączności z naszymi rodzicami Bóg tchnął w nasze ciało duszę nieśmiertelną. Więcej - posłał nas do winnicy swojej, aby uprawiać ją w zakresie, który nam wyznaczył nam, jako dzierżawcom. Urodzona 5 lutego 1915 r. w katolickiej rodzinie w małym austriackim Sonntag Maria Simma, znana z nadzwyczajnych spotkań z duszami czyśćcowymi, zaświadcza, że kiedy do tego miejsca trafia dusza samobójcy, to przebywa w miejscu oczyszczenia tak długo, aż tu na ziemi ktoś wypełni plan przewidziany do wykonania przez człowieka, który aktem sprzeciwu wobec daru życia, skrócił je poprzez samobójstwo. Maria twierdzi też, że grzechy, które zadają najwięcej bólu w czyśćcu, to grzechy przeciwko miłości bliźniego, szczególnie brak przebaczenia, nieczystość, zatwardziałość serca, wrogość. Grzechy braku przebaczenia, obmowy i oszczerstwa wymagają wyjątkowo bolesnego i długiego przezwyciężania ich konsekwencji. Są to zatem grzechy przeciwne owemu poczuciu wdzięczności Bogu za to, że dał nam życie, że poprzez ten dar zaprasza nas do nieba.
Drugie przesłanie uświadamia nam naszą wolność. Pan pozostawił rolników, pozwalając im wykonać zadanie według ich upodobania. Bóg nie jest nadzorcą - tyranem. Bóg jest podobny do mądrego dowódcy: wyznacza człowiekowi zadanie, i obdarzywszy go zaufaniem, pozwala je wykonać.
Trzecia myśl jest pewnie najtrudniejsza do przyjęcia - Bóg poprzez powyższe dary, chce nam powiedzieć o wielkiej odpowiedzialności, jaka na nas spoczywa. Świadectwo ojca trojga dzieci: „Moja walka z nałogiem nikotynowym rozpoczęła się po rutynowej wizycie u lekarza. Byłem ledwie 40-letnim człowiekiem, w pełni zdrowym, co potwierdzały także wyniki okresowych badań. Lekarz jednak stawiając ostatnią pieczątkę na zaświadczeniu o mojej zdolności do wykonywania zawodu postawił, jakby od niechcenia dziwne pytanie: «Kto dał panu pozwolenie na nałóg, który sprawi, że pańskie dzieci będą miały o pięć lat krócej ojca?». Zdziwiłem się, nawet nieco zirytowałem. Lekarz widząc to dodał: «Pan może umrzeć wcześniej, tego nikt z nas nie wie, ale zapewniam pana, że paląc papierosy świadomie zgadza się pan na skrócenie swojego życia o pięć lat. Taka jest prawda i nie ma się co uciekać do przykładów ludzi, którzy paląc dożyli sędziwego wieku. Wyjątki potwierdzają tę regułę». Dziwnie paliło mi się pierwszego papierosa po wyjściu na pole. Kiedy wróciłem do domu i zobaczyłem moje dzieci, sięganie po kolejne papierosy było jeszcze trudniejsze. Głód nikotyny też był duży. Rozpocząłem walkę i udało mi się”.
Andrzej Stasiuk w autobiograficznej książce, „Jak zostałem pisarzem” relacjonującej smutne życie czasu końca komunizmu, odnotowuje wydarzenie z życia jego kolegi, który wykorzystując wyjazd żony i teściowej do Francji urządził w domu wielodniową libację „z udziałem” przygotowanych i zamrożonych przez teściową 50 kilogramów mięsa różnego gatunku i zgromadzonych w obcej walucie oszczędności tejże. To mało pouczający przykład, ale może warto go tu przytoczyć: „(...) Rano braliśmy taksówkę i jechaliśmy na jedną z licznych met. Za dolary kupowaliśmy wina krajowe. (…) Po powrocie z mety smażyliśmy sobie wieprzowinę. Albo wołowinę. Albo jedno i drugie. Potem przychodzili koledzy. Bez przerwy grał telewizor. To było najdłuższe przyjęcie, na jakim byłem. (...) Jak się zaczęło kończyć mięso w zamrażarce i oszczędności w wazonie, to od razu zaczęło ubywać kolegów i koleżanek. To taka ogólnoświatowa prawidłowość. W końcu zostaliśmy tylko we dwóch. Karol wyglądał jak półtora nieszczęścia, ponieważ żona (już wkrótce - była żona) wraz z teściową miały się pojawić za parę dni. Raz próbowaliśmy posprzątać, ale dywan tak się przykleił do płytek PCV, że nie można go było oderwać. Poza tym to było jakieś zawrotne piętro i nie chciało nam się nosić tych wszystkich flaszek, których było chyba z tysiąc. (...) Powiedziałem: «Stary, spadamy w góry. Tam jest cicho, spokojnie i się pomyśli, co z tym wszystkim zrobić». No i spadliśmy. Samochodem teściowej zresztą, bo innego nie mieliśmy. Pierwszej nocy w górach Karol przebudził się rozmarzony i powiedział: «Śniło mi się, że jest wojna». «No i co?» - zapytałem. «Śniło mi się, że tam spadła bomba i po wszystkim nie ma śladu» - odpowiedział. Gdy wróciliśmy, de facto było po rozwodzie”.
Być może to nieco ubarwiona literacka fikcja. Ale czy fikcją jest zabijanie nienarodzonych, narkomania, i wiele, wiele innych świadomych zachowań, które doprowadzają do takich desperacji. Czyż nie są to zachowania szalonych dzierżawców życia, którzy łudzą się, że pojawi się napis - masz drugie życie, lub świat zapadnie się w nicość. Pomyślmy, zanim Stasiukowa „bomba” nie zniszczy naszego życia, które jest jedno.