Filmy, bajki, gry komputerowe przepełnione przemocą wszyscy znają, bo trudno się na nie nie natknąć, włączając telewizor czy komputer. Obraz przemocy w mediach to temat wciąż aktualny i gorący. Rozprawiają o tym rodzice, pedagodzy, wychowawcy, psycholodzy, socjolodzy, no i my - dziennikarze. Każdy jakoś intuicyjnie wyczuwa, że sprawa jest ważna i mimo wszystko skomplikowana. W każdym razie żadna z wymienionych wyżej grup nie mogłaby z czystym sumieniem powiedzieć, że przemoc pokazywana w mediach nie ma zupełnie wpływu na zachowanie dzieci i młodzieży, aż za wyraźnie bowiem telewizyjne wzorce zachowań rozpoznać można w postępowaniu nieletnich.

W końcu nadszedł koniec spekulacji i podejrzeń. Możemy już z całą pewnością powiedzieć, że oglądanie przemocy w telewizji zachęca do stosowania jej w życiu. Po 30 latach zespół naukowców z Instytutu Psychiatrycznego stanu Nowy Jork oraz Uniwersytetu Columbia zakończył badania nad wpływem telewizji na życie 707 rodzin. Obserwację zaczęto, gdy badani byli małymi dziećmi. Warunki testu są jednoznaczne: negatywny wpływ telewizji jest widoczny wszędzie, niezależnie od środowiska życia. Obojętne jest - według wyników badań - czy dziecko wychowuje się w tzw. porządnej rodzinie czy w środowisku patologicznym. Demoralizujący wpływ telewizyjnych obrazów przy spędzaniu takiej samej liczby godzin przed telewizorem jest jednakowy. Najbardziej tragiczne jest jednak to, że na efekty oglądania przemocy trzeba trochę poczekać. Nie zawsze zgubny wpływ dostrzeże się u 7- czy 12-latka. Ta bomba wybucha z opóźnionym zapłonem - po dziesięciu, piętnastu latach.

Okazało się także, że inaczej na telewizję reagują chłopcy, a inaczej dziewczynki. Ci pierwsi, im później zaczynają oglądać sceny przemocy, tym mniejszy wpływ ma na nich odbierany przekaz. U dziewczynek sprawa wygląda odwrotnie. Te, tym bardziej są wrażliwe, im więcej mają lat.

Co na to wszystko psycholodzy? Jak łatwo się domyślić, apelują, by pociechy przed telewizorem zasiadały jak najrzadziej i to pod kontrolą rodziców. Godzina dziennie to wystarczający czas. I przestrzegają - nie można dać się zwieść dobrym obrazem dziecka czy wzorowym zachowaniem. To jest tak, jak z ukrytą chorobą. Rozwija się przez wiele lat w zaciszu organizmu, zanim da o sobie znać. Kiedy do tego dochodzi, bywa, że jest już za późno.