Od czterech lat, a dokładnie od Konferencji nt. Kobiet w Pekinie w 1995 r., kiedy to Polska ratyfikowała Pakiet Praw Obywatelskich i Politycznych ONZ, jesteśmy zobowiązani do składania raportu nt. przestrzegania praw człowieka w naszym kraju. W tym roku, zanim dotarł do Nowego Jorku raport rządowy, pojawił się inny raport z naszego kraju, autorstwa Stowarzyszenia Kobiet na rzecz Równego Statusu, w którym złożono doniesienie o dyskryminacji kobiet w Polsce. Na tej podstawie Wysoki Komisarz ONZ, czyli przewodniczący Komitetu ds. Praw Człowieka, rozpatrując 19 lipca br. ów raport, wyraził zaniepokojenie licznymi naruszeniami praw kobiet w naszym kraju.
Czyż może być bardziej drastyczna sprawa niż doniesienie na własny kraj do międzynarodowej organizacji? Zapytajmy jednak, o jakiej dyskryminacji kobiet jest mowa? Otóż Komitet z zaniepokojeniem odnotowuje surowe prawo antyaborcyjne w Polsce, którego skutkiem jest rzekomo duża liczba potajemnych zabiegów przerywania ciąży, co wiąże się z zagrożeniem dla życia i zdrowia kobiet (raport rządowy jest przeciwnego zdania). Kolejny zarzut dotyczy ograniczonego dostępu kobiet do bezpłatnych środków antykoncepcyjnych. Komisarz oburza się dalej, że wyłączono z programu szkolnego edukację seksualną. Podkreśla również niedostatek powszechnie dostępnych programów planowania rodziny. Dalej Komitet wyraził zaniepokojenie brakiem równości płci w sektorze zatrudnienia. Chodzi o to, że zbyt mała liczba kobiet jest na wysokich stanowiskach technicznych, menedżerskich i politycznych, że kobiety gorzej zarabiają od mężczyzn, że wśród pracodawców utrzymuje się tendencja do żądania testów ciążowych od przyjmowanych do pracy kobiet. Komitet ONZ jest również zaniepokojony utrzymaniem obowiązkowego różnego wieku emerytalnego dla mężczyzn i kobiet, co prowadzi do uzyskania przez kobiety niższej emerytury. I jeszcze jeden zarzut: za mało walczy się u nas z przemocą w rodzinie. W rezultacie Komitet Praw Człowieka ONZ zobowiązał Polskę do przeciwdziałania dyskryminacji kobiet i wspierania ich równouprawnienia w każdej dziedzinie. W tym celu zalecono Polsce powołanie specjalnej Sejmowej Komisji ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn.
Teraz stało się jasne, dlaczego Parlamentarna Grupa Kobiet wniosła do Sejmu projekt ustawy o równym statusie kobiet i mężczyzn, kiedy zaś nie zdołano jej uchwalić, spróbowano bodaj powołać sejmową komisję w tej samej sprawie. O co w tym wszystkich chodzi? Czy rzeczywiście kobietom w Polsce stawia się jakieś polityczne czy społeczne bariery, czy któraś ma trudności w zdobywaniu wykształcenia, zaspokajaniu wszystkich swoich ambicji? Jakie to prawa zabraniają kobietom zrealizowania swoich życiowych celów?
Faktycznie, największą przeszkodą jest to, że w ogóle są kobietami, czyli tylko one mogą być matkami, tylko kobiety mogą urodzić dziecko. Dla feministek jest to ogromna dyskryminacja, ponieważ rzeczywiście urodzenie dziecka kładzie się cieniem na karierze kobiety, jest przeszkodą w dowolnym szafowaniu swoim ciałem itd. Czy jednak ktoś przy zdrowych zmysłach może powiedzieć, że sama natura dyskryminuje kobietę? Czy macierzyństwo poniża godność kobiety? A gdyby tak spojrzeć na macierzyństwo jako wielkie wybraństwo, najwspanialsze powołanie!?
To doprawdy najbardziej fałszywe podejście do sprawy, jeśli zaczniemy oceniać i porównywać ludzką naturę, a w niej m.in. odmienność powołania kobiety i mężczyzny. Można dojść do absurdu i zapytać: Dlaczego to mężczyzna nie może być matką? Dlaczego natura pozbawiła mężczyzn tego ciężaru czy przywileju? Tylko czekać na protesty komitetów mężczyzn, domagających się możliwości rodzenia dzieci.
Ale przecież kobiecość to nie tylko sama możliwość urodzenia dziecka, ale cała sfera psychiczno-cielesna, sprawiająca, że matka jest osobą niezbędną w życiu dziecka, a także jest tą osobą, która w rodzinie pełni wyjątkową rolę. Nic dziwnego, że od tysiącleci uważa się kobietę za strażniczkę ogniska domowego. Tego nie zmienią ani nie zrekompensują żadne sztuczne ustawy, w tej roli nikt też kobiety nie zastąpi.
Trzeba najpierw przyjąć z całą odpowiedzialnością fakt odmienności kobiet i mężczyzn, ich odrębności natur, aby dostrzec, jak doskonale się jednak uzupełniają, o czym świadczy życie w dobrych rodzinach. Właśnie rodzina jest doskonałym przykładem, że w tej małżeńskiej odmienności kobiet i mężczyzn jest wielkie bogactwo i nie zmienią tego żadne komisje międzynarodowe ani też parlamenty uchwalające ustawy o tzw. małżeństwach partnerskich, głównie homoseksualnych. Nie zmienią, choć mogą w tej materii potwornie zamieszać, tak jak to już obserwujemy na Zachodzie, gdzie ustawy nie tylko zrównują w prawach rodzinnych wszelkie przypadkowe pary, także homoseksualne, ale pozwalają im na adopcję dzieci. Taką ustawę uchwalił niedawno parlament w Danii. Konsekwencje będą niewyobrażalne. Rodziny złożonej z ojca, matki i dzieci nikt i nic nie zastąpi.
Zmierzając do końca tych refleksji, sądzę, że czymś groźnym i niecnym wydaje się żądanie od Polski, aby dążyła do podobnych rozwiązań ustawowych, jakie uchwalono na Zachodzie. Jawi się bowiem pytanie zasadnicze: Dlaczego Polska została skarcona przez organizacje międzynarodowe? Dlatego, że nasze prawo broni życia od poczęcia. Nie mam wątpliwości, że zalecając nam powołanie Sejmowej Komisji ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn, chodziło o podrzucenie nam innymi drzwiami problemu aborcji. A przecież Sejm zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego uznał prawo dzieci nie narodzonych do życia. Jak więc należy określić doniesienie do międzynarodowej komisji na polskie prawo, które chroni życia od poczęcia? Jako zwyczajną podłość i plucie we własne gniazdo.
Zwolennicy utworzenia komisji, głównie posłowie lewicy, powoływali się na nowoczesność i postępowość współczesnych kobiet, które nie chcą tylko rodzić i stać przy garach. Faktycznie, uciążliwość życia jest dla kobiet znacznie większa. Dlatego należy uczynić wszystko, aby kobiety żyły w takich warunkach, które pozwoliłyby im spełnić swoje macierzyńskie powołanie, a także cieszyć się szacunkiem w pracy, rodzinie i w swoim środowisku. I do tego należy dążyć.
Niepokoi jednak w sejmowej dyskusji nad powołaniem tej komisji ów dyrektywny charakter międzynarodowej organizacji wobec naszego kraju. Dlaczego akurat posłom lewicy tak bardzo zależy na wypełnieniu co do joty każdego zalecenia międzynarodowych komisji, które wcale nie muszą kierować się dobrem polskich kobiet, dobrem polskich rodzin? Dobrze się więc stało, że nie udało się powołać w Sejmie tej komisji, która byłaby miejscem działania osób o poglądach feministycznych, głównie parlamentarnej grupy kobiet, głoszącej najskrajniejsze poglądy na temat aborcji, wolności seksualnej, starających się wywoływać zamieszanie wokół ważnych spraw moralnych.