5 grudnia 1995 r. pod przewodnictwem ordynariusza katowickiego - abp. Damiana Zimonia rozpoczął się proces beatyfikacyjny ks. Franciszka Blachnickiego.
Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki urodził się w Rybniku 24 marca 1921 r. w wielodzietnej rodzinie Józefa i Marii Blachnickich. Maturę w gimnazjum typu neoklasycznego otrzymał w Tarnowskich Górach w 1938 r., gdzie aktywnie działał w harcerstwie. Zamierzał pracować w dyplomacji i dlatego odbył służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy w Katowicach. Jako plutonowy-podchorąży brał udział w kampanii wrześniowej, a po powrocie do Tarnowskich Gór rozpoczął działalność konspiracyjną jako komendant oddziału na to miasto. Z powodu donosu na jego osobę podjął ucieczkę przed gestapo, która skończyła się niepowodzeniem. Po kilku tygodniach aresztu i przesłuchań został osadzony w Oświęcimiu jako więzień nr 1201. Po czternastomiesięcznym pobycie w obozie (w tym dwukrotnie w karnej kompanii i prawie miesięcznym pobycie w bunkrze, w którym zginął później św. Maksymilian Maria Kolbe) w marcu 1942 r. został skazany przez Oberlandesgericht w Katowicach na karę śmierci przez ścięcie. Po czterech i pół miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiony, a karę śmierci zamieniono na 10 lat więzienia "po zakończeniu wojny". Do końca wojny przebywał w różnych obozach i więzieniach na terenie Rzeszy. W kwietniu 1945 r. został uwolniony z obozu w Lengenfeld przez armię amerykańską.
Po powrocie do kraju wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, podejmując jednocześnie studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, które ukończył w 1950 r. jako magister teologii. 25 czerwca tego roku przyjął święcenia kapłańskie i pracował w kilku parafiach diecezji. Wyróżniał się jako gorliwy duszpasterz ministrantów i młodzieży, propagator odnowy liturgii i apostoł Żywego Różańca, Legionu Maryi, Miłosierdzia Bożego.
W 1957 r., dostrzegając problem alkoholizmu, ks. Blachnicki stworzył podstawy ruchu społecznego, organizując przy Referacie Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej Apostolat Trzeźwości, który został nazwany Krucjatą Wstrzemięźliwości. Było to pierwsze w tym czasie tak znaczące działanie Kościoła w tej dziedzinie. Stanowiło odpowiedź na wezwanie Prymasa Tysiąclecia, zawarte w Jasnogórskich Ślubach Narodu: "Zwycięska Pani
Jasnogórska! (...). Przyrzekamy wypowiedzieć walkę lenistwu i lekkomyślności, marnotrawstwu, pijaństwu i rozwiązłości". Uważał, że "nowoczesnego alkoholizmu nie da się pokonać bez abstynencji. Albowiem bez abstynencji nie można zabezpieczyć młodego pokolenia przed przedwczesnym zetknięciem się z alkoholem i wpadnięciem w nałóg". Rozwijająca się niezwykle dynamicznie Krucjata została 28 sierpnia 1960 r. brutalnie zlikwidowana przez funkcjonariuszy Urzędu Spraw Wewnętrznych. Ponieważ na znak protestu zaczęto kolportować Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości, władze komunistyczne 15 marca 1961 r. aresztowały ks. Blachnickiego i osadziły go w Centralnym Więzieniu Karnym w Katowicach. 19 lipca 1961 r. został skazany na łączną karę 10 miesięcy więzienia z zawieszeniem na 3 lata. Rewizja wyroku w Sądzie Najwyższym (9 kwietnia 1962 r.) utrzymała w mocy wyrok Sądu Wojewódzkiego w Katowicach.
Po zakończonym procesie ks. Blachnicki rozpoczął studia na Wydziałe Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które zaowocowały nie tylko wprowadzeniem dorobku europejskiej myśli pastoralnej do teologii polskiej, ale i wypracowaniem samodzielnej i aktualnej do dziś koncepcji tej dyscypliny. Po prawie dziesięcioletnim okresie pracy naukowej w KUL-u, w związku z niezatwierdzeniem habilitacji ks. Blachnickiego przez ówczesne Ministerstwo Oświaty, odszedł on z uczelni w 1971 r.
Postać sługi Bożego ks. Blachnickiego związana jest z historią Kościoła w Polsce nie tylko gigantycznym wysiłkiem nad posoborową odnową liturgii (1964-80), lecz przede wszystkim przez fakt założenia Ruchu Światło-Życie, potocznie znanego pod nazwą "ruchu oazowego", i związane z nim inicjatywy społeczne (Krucjata Wyzwolenia Człowieka, Niezależna Chrześcijańska Służba Społeczna), a także przez polską teologię wyzwolenia. Odnowę liturgii realizował wespół z wybitnymi i dziś już w większości nieżyjącymi teologami (W. Danielski, F. Greniuk, L. Kuc, A. L. Szafrański, W. Schenk, R. Zielasko), a jej wyraz stanowi z pewnością Wprowadzenie do liturgii (Poznań 1967) - dzieło pomnikowe, po dziś dzień aktualne. Z kolei Ruch Światło-Życie stał się jednym ze znaczących katechumenalno-ewangelizacyjnych ruchów eklezjalnych, tak wyraźnie znamionujących "odnowione Zesłanie Ducha Świętego i nowość nieoczekiwaną, niekiedy wręcz rewolucyjną" (Jan Paweł II). Zespoleni w Ruchu Światło-Życie młodzi ludzie, studenci, siostry zakonne, małżeństwa, klerycy i księża - stanowią ów ewangeliczny plon, którego nie zdołał zniszczyć stan wojenny i bezwzględna polityka ówczesnych władz partyjnych i państwowych, w wyniku której nie pozwolono ks. Blachnickiemu powrócić do Ojczyzny. Od 1981 r. zmuszony do pozostania na obczyźnie aż do chwili śmierci, która nastąpiła 27 lutego 1987 r., tworzył dla Polski i Polonii w Niemczech, w Carlsbergu, ośrodek Ruchu Światło-Życie i "Marianum" - pomyślane jako sanktuarium Jasnogórskiej Jutrzenki Wolności. Tu właśnie powstało stowarzyszenie pod nazwą Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów, polska teologia wyzwolenia " Prawda - Krzyż - Wyzwolenie", inspirowana nauczaniem społecznym Ojca Świętego Jana Pawła II, oraz podstawowe dokumenty programowe: Deklaracja Carlsberska i Manifest Wyzwolenia Narodów Europy Środkowo-Wschodniej.
Dziś, w dwadzieścia lat od skazania ks. Blachnickiego na przymusowy pobyt na emigracji, będziemy mogli go przyjąć w Ojczyźnie, dla której stał się ziarnem rzuconym w ziemię. Stało się to możliwe, jak informował ks. Henryk Bolczyk, postulator w procesie beatyfikacyjnym Sługi Bożego i Krajowy Moderator Ruchu Światło-Życie, dzięki trwającemu procesowi beatyfikacyjnemu, podczas którego przewidziane jest tzw. recognitio, czyli rozpoznanie doczesnych szczątków Sługi Bożego, zarazem ich zabezpieczenie oraz przeniesienie do bardziej godnego miejsca. Biskup tarnowski, w porozumieniu z Arcybiskupem katowickim oraz Metropolitą krakowskim ustalili termin przeniesienia na 1 kwietnia 2000 r. Doczesne szczątki, umieszczone w nowej metalowej trumnie, zostaną złożone w dolnym kościele parafialnym w Krościenku nad Dunajcem. Przewidziane są stacje modlitw w Carlsbergu i w Katowicach, gdzie jest stolica diecezji, do której Sługa Boży ks. Franciszek należał do końca swojego życia. Miejscem modlitwy w dniu 30 marca 2000 r. będzie katedra oraz kościół w budowie, wotum Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, przy ulicy Gawronów 20.
Miejsce złożenia ciała sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego w Ojczyźnie wskazał Ojciec Święty Jan Paweł II 1 czerwca 1998 r., w święto Matki Kościoła, podczas spotkania z przedstawicielami Ruchu Światło-Życie na Watykanie. Wówczas, na pytanie ks. Henryka Bolczyka, gdzie ma być grób Księdza Franciszka, Papież odpowiedział: "Carlsberg to było wygnanie, a Ojczyzna - to Krościenko".