Każdego dnia gazety, dzienniki radiowe i telewizyjne informują nie tylko o radościach przeżywanych przez ludzi, ale najczęściej mówią o śmierci ludzi ginących na wojennym froncie. Obecnie nie ma pełnego pokoju: jedni ludzie walczą o wolność, inni - niosą zagładę wojenną i niewolę. Historia każdego kraju poprzeplatana jest minionymi wydarzeniami wojen czy niewoli. Tragedia niewoli i wojen jest znana narodowi żydowskiemu. Szczególnie Izraelici wspominają tragedię niewoli egipskiej, w której zakończeniu główną rolę odgrywa Mojżesz - to znaczy "Wydobyty z wody" lub "Nowonarodzony". Tłumaczenie jego imienia wiąże się z narodzinami przyszłego wodza Izraelitów i warunkami, w jakich Hebrajczycy żyją 1300 lat przed narodzeniem Pana Jezusa. Przybywają do Egiptu w okresie głodu, jaki prześladuje ziemię Kanaan. Ciężko pracują w Egipcie, szczególnie przy budowaniu dla faraona wielkich miast Pithom i Ramzes. Egipcjanom wydaje się, że Żydzi mogą zagrażać ich państwu, dlatego rodacy Mojżesza są prześladowani i traktowani jak niewolnicy. Bóg jest z narodem izraelskim. Nakazuje Mojżeszowi, by domagał się u faraona zezwolenia na powrót Żydów do ziemi Kanaan, tam, gdzie mieszkał Abraham, Izaak, Jakub i jego synowie. By Mojżesz uwierzył Bogu - dowiaduje się, że imię Boga, który powołuje Abrahama, przebywa z Izaakiem i Jakubem, a obecnie nakazuje Mojżeszowi wyprowadzić Żydów z Egiptu, brzmi: "Ja jestem!" (por. Wj 3, 14-15). Oznacza to, że Bóg nigdy nie rozstaje się z narodem, zawsze jest przy nim, by narodowi pomagać. Jest także podczas niewoli, z której wyprowadzi Izraelitów. Początkowo faraon nie wyraża zgody na uwolnienie Żydów. Lecz pod wpływem specjalnych znaków - "plag" prześladujących Egipcjan, a szczególnie dziesiątej - śmierci wszystkich pierworodnych (czyli najstarszych) synów egipskich - ustępuje. Żydzi całą noc czuwają: zabijają jednorocznego baranka, którego krwią pomazują drzwi swych domów. Jedzą posiłek przygotowany do drogi. Na jedzenie składa się mięso baranka, niekwaszony chleb oraz gorzkie zioła. Pierworodni synowie Izraelitów nie umierają tej nocy - ocaliła ich krew baranka. Tę noc nazywamy Paschą, czyli "Przejściem anioła śmierci", który zmusił faraona do uwolnienia Żydów. Pod wodzą Mojżesza Izraelici wyruszają z niewoli egipskiej do Ziemi Obiecanej. Mojżesz zna drogę do wolności. Bezpiecznie prowadzi ludzi przez odnogę Morza Czerwonego - tak zwane Jeziora Sitowia. Wykorzystuje odpływ morza, by Izraelici szczęśliwie przeszli teren morski. Pogoń wojsk egipskich, które decydują się na zmuszenie Żydów do powrotu - kończy się ich klęską: żołnierze giną podczas przypływu morza. Po drugiej stronie Morza Czerwonego Mojżesz ze swoją siostrą Miriam i całym narodem śpiewa pieśń dziękczynienia:
"Śpiewajmy pieśń chwały na cześć Pana, bo swą potęgę okazuje... Jemu zawdzięczamy ocalenie"! (por. Wj 15, 21). Czterdzieści lat poprowadzi Mojżesz swój naród. Pustynia będzie miejscem, na którym Żydzi staną się szczególnym skarbem Boga, narodem wybranym, Jego królewskim kapłaństwem. Naród pod kierunkiem Mojżesza zawiera przymierze z Bogiem pod górą Synaj. Otrzymuje od Boga dziesięć przykazań, które zobowiązuje się zachowywać. Bóg daje narodowi pokarm pustyni: mannę i przepiórki oraz wodę. Mojżesz jest pośrednikiem między Bogiem i ludźmi. W imieniu Boga kieruje narodem, rozwiązuje wszystkie spory, ustanawia przepisy prawa. Do posługiwania przy Arce Przymierza i ołtarzu wybiera brata Aarona i jego rodzinę. Mojżesz często rozmawia z Bogiem. Podczas modlitwy otrzymuje Boże pouczenia, które przekazuje Izraelitom. Pismo Święte mówi o Mojżeszu: "Nie powstał więcej w Izraelu prorok podobny do Mojżesza, który by poznał Pana twarzą w twarz..." (Pwt 34, 10). Swoim przykładem życia, więzią z Bogiem uczy, jak dochowywać wierności Panu Bogu na co dzień. Szczególnie w trudnych chwilach zwraca się do Boga, by On kierował całym jego życiem. Jako wódz, prorok i kapłan, doprowadza naród wybrany do Ziemi Obiecanej. Ogląda ją z góry Nebo. Przekazuje władzę Jozuemu, który zdobędzie ziemię dla Izraelitów.

My także wędrujemy przez całe życie do Ziemi Obiecanej, do nieba. Naszym wodzem z polecenia Pana Jezusa jest Jan Paweł II. On - tak jak Mojżesz modli się za nami, troszczy się, by Ewangelia Pana Jezusa była przewodnikiem naszego życia. Jan Paweł II rozwiązuje trudne sprawy ludzi, naucza, podtrzymuje w trudnościach. Często dziękujmy Panu Jezusowi za Ojca Świętego i módlmy się, by jako Mojżesz naszych czasów bezpiecznie w imieniu Pana Jezusa prowadził nas przez życie do domu naszego Boga Ojca.