Nazaret - małe, nieciekawe miasteczko, zagubione w krajobrazie Galilei. Lepianki i pieczary, drogi i ścieżki wydeptane stopami pokoleń, życiodajna studnia i synagoga na wzgórzu. Niedostatek, ubóstwo i nędza stanowiły codzienną rzeczywistość jego mieszkańców. Pogrążeni w codziennych pracach, pochłonięci zwyczajnymi sprawami nie myśleli o rzeczach wielkich i brzemiennych w skutki wydarzeniach. Biblijny werset o człowieku, który "Nazarejczykiem zostanie nazwany", chyba nie gościł w pamięci mieszkańców tego miasteczka. Zapewne też w ich sercach nie tkwiło większe pragnienie zobaczenia Mesjasza Pańskiego niż u innych Izraelitów. Tak było również, wolno tak sądzić, w domu Jakuba, którego syn Józef trudnił się ciesielstwem, i w domu Joachima i Anny oraz ich kilkunastoletniej córki.
A gdy nadeszła pełnia czasów, posłał Bóg swego wysłannika do Nazaretu, "do Dziewicy poślubionej mężowi imieniem Józef, z rodu Dawida, a Dziewicy było na imię Maryja". Propozycja, jaką złożył wysłannik Boga, była szokująca, porażająca w swej treści i wielkości: " Poczniesz i porodzisz Syna Najwyższego, któremu nadasz imię Jezus".
Czy człowiek własnym umysłem, własnymi słowami jest w stanie zrozumieć tę propozycję? Czy jest zdolny ją pojąć? A równocześnie czy człowiek może powiedzieć Bogu - "NIE"?
U Dziewczyny z Nazaretu rodzi się przerażenie. Boży wysłannik to wyczuwa, więc pociesza: "Nie bój się". Padają dodatkowe informacje, składane są wyjaśnienia z obydwu stron. Nadszedł czas odpowiedzi.
Gdyby świat słyszał ten dialog i wiedział, co dzieje się w sercu tej Kobiety, zapewne zamarłby w bezruchu, oczekując na finał. Zatrzymał się bowiem zegar historii ludzkości.
"Jestem służebnicą Boga, niech się stanie według Jego woli" - pada odpowiedź. Niech się stanie - "FIAT", a jeszcze prościej - "TAK". Za sprawą tego przyzwolenia "Słowo stało się ciałem".
Od tego wydarzenia mija dokładnie 2000 lat. Mimo upływu tylu wieków, ciągle nie jest ono należycie docenione przez człowieka. Ciągle trwa niedostateczna wdzięczność wobec Boga. Wielkość miłości Boga względem człowieka, okazanej przez wcielenie Syna Bożego, nie jest możliwa do zrekompensowania uwielbieniem pokoleń ludzkości. Kościół Święty próbuje nieustannie odpowiadać na miłość Boga modlitwą swych dzieci. Zachęca do trzykrotnego rozważania w ciągu dnia tajemnicy Wcielenia. "Na Anioł Pański biją dzwony". To, co dokonało się w zaciszu nazaretańskiego domu w skrytości serca Maryi, za sprawą dzwonów kościelnych jest rozgłoszone po całej ziemi.
Echo tajemnicy Wcielenia Pańskiego przebija z każdego Anielskiego Pozdrowienia, z każdego "Ave", wypowiadanego przez człowieka w każdym czasie i każdym miejscu na ziemi.
Był czas, kiedy na Anioł Pański przez uszanowanie dla tej tajemnicy ludzie przerywali pracę, zginali kolana, pogrążając się w modlitwie. Był czas, kiedy każde Pozdrowienie Anielskie było wypowiadane ze czcią. Im więcej lat dzieli nas od pierwszego "Fiat" w Nazarecie, tym większa niepamięć i obojętność. Trzeba nam wrócić do ducha tajemnicy Nazaretu. Niech dzień 25 marca Roku Pańskiego 2000 stanie się punktem zwrotnym dziejów każdego z nas. Niech z serca popłynie: "Anioł Pański zwiastował Pannie Maryi i poczęła z Ducha Świętego...". Stało się to w Nazarecie 2000 lat temu.