Piszę te słowa ku przestrodze i dla pouczenia tych wszystkich, którzy usunęli ze swojego sumienia poczucie grzechu zaniedbania. Niech przytoczony niżej epizod uświadomi każdemu z nas, jakie skutki może spowodować ten grzech, który jest owocem ludzkiego egoizmu, oziębłości i bezduszności.
Wydarzenie, które nieomal zakończyłoby się tragicznie, miało miejsce 25 kwietnia br. ok. godz. 11.00 na Dworcu Głównym PKP w Częstochowie. Wtedy to mój uczeń, wracając z domu po feriach świątecznych, przechodził przejściem podziemnym tegoż dworca w kierunku ul. Piłsudskiego. Niewiele drogi pozostało mu do wyjścia z tunelu, gdy na wysokości wjazdu dla wózków bagażowych na I peron zaatakowało go czterech dobrze zbudowanych i wyrośniętych (ok. 180 cm) 19-, 20-letnich bandytów. Padł cios metalowym łomem w przednią część głowy, następnie uderzenie pięścią w nos, które wywołało gwałtowny krwotok, a wreszcie - "żeby poprawić", bo jeszcze stał - uderzenie deską w tył głowy, powodujące chwilową utratę przytomności.
Uczeń opowiadał, że w stanie ogłuszenia czuł, jak jest ciągnięty za nogi, a głowa wlecze się po twardym podłożu, później zaś uderza o twarde krawędzie schodów. Widział też nogi przechodzących ludzi. Nikt nie interweniował, nikt się nie zainteresował. Zawlekli chłopca za samochód stojący przy siatce opodal starych magazynów PKP (od strony ul. Piłsudskiego) i tam padły kolejne ciosy, a raczej mocne kopniaki po plecach i w okolice klatki piersiowej. Po serii takich kopniaków bandyci przystąpili do przeszukiwania torby podróżnej i znaleźli swój łup... 4 zł 20 gr.
Za taką sumę 16-letni uczeń mógł stracić życie... w południe..., w centrum miasta...
Od dalszego katowania ocalił go głos mężczyzny, który myśląc, że okradany jest jego samochód, udał się w pogoń za oprawcami. Badania lekarskie wykazały, że po tym zajściu mój uczeń leżał 70 min nieprzytomny. Po odzyskaniu świadomości ostatkiem sił, czołgając się na czworakach po chodniku i jezdni, dowlókł się do Przychodni Dziecięcej przy ul. Piłsudskiego, gdzie po udzieleniu pierwszej pomocy odwieziono go karetką do szpitala.
Dziś jest już 9 maja (minęło 15 dni od tego feralnego dnia), a mój uczeń nadal przebywa na zwolnieniu lekarskim, z poważnym uszkodzeniem zdrowia. Dziękować Bogu, że w ogóle żyje po takich ciosach w głowę. Nie wiem, czy ten napad nie pozostawi trwałych szkód na jego zdrowiu...
W obliczu takich wypadków nasuwa się pytanie: Kto ponosi odpowiedzialność za skutki tego napadu? Czy tylko zdegenerowani bandyci-napastnicy? Przecież napadnięty uczeń widział przechodniów, przecież leżał ponad godzinę w publicznym miejscu, przecież po odzyskaniu przytomności czołgał się po ulicy, w południe, i nie znalazł się nikt, już nie o chrześcijańskim, ale o ludzkim odruchu, aby pomóc ledwo żywemu chłopcu. A ten pan, który spłoszył oprawców - czyż dla niego większą wartość przedstawiał własny samochód niż życie chłopca (przecież leżał nieprzytomny)?
Drogi Czytelniku! Dziś napadnięto mojego ucznia, jutro Ty możesz być ofiarą napadu. Nie narzekaj na zły świat, lecz naprawę tego świata rozpocznij od siebie, od swojej wrażliwości na bliźniego w potrzebie i pamiętaj, zwłaszcza w Roku Jubileuszowym, o słowach Chrystusa: "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (...), a czego nie uczyniliście (...), tegoście i Mnie nie uczynili" (por. Mt 25, 40-45). Usłyszymy je na Sądzie Ostatecznym i będziemy osądzeni też z grzechów zaniedbania i według czynów miłosierdzia.