Po 8 latach rządów diecezją kujawsko-kaliską odszedł do Warszawy biskup sybirak Wincenty Chościak-Popiel. W tym samym dniu, w którym ogłoszono jego nominację na arcybiskupa warszawskiego (15 marca 1883 r.), podano też wiadomość, że biskupem we Włocławku został administrator diecezji żmudzkiej w Kownie, bp Aleksander Kazimierz Bereśniewicz. Możemy sobie wyobrazić zdziwienie Kapituły, całego duchowieństwa i przedniejszych ziemian. Co zrobi tu nad Wisłą ten Żmudzin? 7 czerwca 1883 r. objął władzę nad diecezją i szybko podbił serca wiernych, bo okazał się dzielnym obrońcą Narodu i Kościoła. Co diecezja włocławska zawdzięcza bp. Bereśniewiczowi?

Najpierw zawdzięcza mu podniesienie poziomu Seminarium Duchownego przez dobór profesorów, pomnożenie liczby alumnów i wzniesienie nowych obszernych gmachów seminaryjnych. Za rządów bp. Bereśniewicza postawiono skrzydło gmachu, gdzie jest refektarz (1888), i wzniesiono od strony katedry skrzydło główne z frontalnym wejściem (1899). Parter i pierwsze piętro kleryckie wybudowane było już za bp. W. Popiela ( 1882), a drugie piętro zostało nadbudowane później, za bp. S. Zdzitowieckiego ( 1908). Pieniądze na budowę gmachu seminaryjnego uzyskał Ksiądz Biskup częściowo, dzięki cierpliwym i stanowczym negocjacjom, od władz carskich, ale większość złożyli księża, za co ich chwali w monografii o Seminarium ks. St. Chodyński (Seminarium Włocławskie, Włocławek 1905, s. 259) . Warto o tym pamiętać, wchodząc dzisiaj do Seminarium. Widać, że ofiarność na cele publiczne to piękny przejaw charyzmatu księdza włocławskiego, ciągle podtrzymywany w różny sposób przez kolejnych biskupów i z dobrymi skutkami pielęgnowany przez ogół duchowieństwa do dziś dnia.

Niezmordowany był bp Bereśniewicz w odwiedzaniu parafii i w bierzmowaniu setek wiernych. Ich liczba sięgała nieraz do 2 tysięcy. Opisy wizytacji, które odbywał jeszcze w kowieńskiej guberni, drukowane w Przeglądzie Powszechnym, choćby w roczniku 1876 i 1878, gdy odrzucimy literackie ozdobniki i zwyczajową przesadę, tchną ogromną miłością do prostego ludu, o którego duchowe życie zabiegał z całą mocą. Tak też było u nas.

Wprowadził katechizację dzieci w parafiach i odmawianie pacierza przed Mszą św. Polecał, aby w kościołach głoszone były nauki katechetyczne z pełnym wykładem wiary i obyczajów. Podniósł kaznodziejstwo dzięki pismu Homiletyka. Było ono wydawane we Włocławku od 1898 r. własnym kosztem (!) ks. prof. Mariana Nassalskiego. Jeszcze jeden piękny przykład ofiarności kapłańskiej, umiłowania Kościoła i Ojczyzny. [ Szkoda, że do tej pory nie została wydana drukiem praca doktorska ks. Waldemara Karasińskiego, Studium homiletyczne dorobku kaznodziejskiego ks. Mariana Nassalskiego (1860-1942), Warszawa 1997, ukazująca wkład tegoż kapłana włocławskiego, a później częstochowskiego, w odrodzenie kaznodziejstwa w Polsce].

Ten gorliwy Ksiądz Biskup wprowadził coroczne rekolekcje dla księży oraz rekolekcje dla ludu i czterdziestogodzinne nabożeństwa. Zwalczał pijaństwo. Wydał przepisy liturgiczne co do odpustów, nabożeństw, śpiewu gregoriańskiego. Jemu zawdzięczamy, do dziś dnia pielęgnowany w naszej katedrze, śpiew grecko-łaciński chóru podczas adoracji Krzyża świętego w Wielki Piątek. Było to prawdopodobnie owocem jego reform, dokonanych za sugestią ks. prof. L. Moczyńskiego, po jego studiach w Dreźnie i Ratyzbonie.

Napisano po śmierci bp. Bereśniewicza, że "jedną z największych jego zasług było rozbudzenie wśród duchowieństwa diecezji włocławskiej tego dotąd nie ostudzonego zapału do upiększania domów Bożych, budowania nowych świątyń i budowli kościelnych lub odnawiania starych, tak iż za jego rządów około 100 świątyń bądź gruntownie odrestaurowano, bądź zastąpiono nowymi. Sam bp Bereśniewicz nie tylko słowem, poparciem wszechstronnym, promocją gorliwych i uzdolnionych w tym kierunku kapłanów, ale też przykładem zachęcał duchowieństwo do takiej pracy" . (W. Knapiński, Bereśniewicz Aleksander, [w:] Podręczna Encyklopedia Kościelna, Włocławek, 1904, t. 3-4, s. 238). Odnowienie tych świątyń traktował jako drogę do odnowy Kościoła i Narodu. Przy kościele cysterskim w Lądzie utworzył parafię, by ocalić tę piękną świątynię. Ochoczo wspierał styl neogotycki, widząc w nim symbol wyzwalania się z niewoli, wznoszenia się w górę. Regotyzował katedrę na wewnątrz i na zewnątrz, wzniósł strzeliste wieże i dobudował północne kaplice. Całość prac została uwieńczona w 1902 r. polichromią braci Jasińskich.

Warto pamiętać o kościołach, które bp Bereśniewicz konsekrował. W granicach obecnej diecezji włocławskiej są to: Złotków (1886), Licheń, Zduńska Wola (1891) oraz Wieniec (19 marca 1895 r. - ten kościół został wysadzony przez Niemców w 1941 r.) i Koło (23 czerwca 1895 r.). Mamy również kościoły, które podczas wizytacji pasterskich konsekrował też jego biskup sufragan Henryk Dołęga Kossowski: Racięcice ( 29 sierpnia 1901 r.), Russocice (1900), Zaduszniki (jeszcze jako sufragan płocki), Cienin, Tuliszków (1901), Grodziec (11 maja 1901 r.), Lisiec (1901). W uroczystość konsekracji parafialnego kościoła ( w ostatnią niedzielę października) wspomnijmy Księdza Biskupa, który pieczęć świętości na tym miejscu wycisnął.