Jeszcze do niedawna słowo "poprawność" budziło skojarzenia wyłącznie pozytywne; zwłaszcza wtedy, gdy odnoszono je do stylu życia człowieka, jego osobistej kultury, języka itp. Natomiast "poprawność polityczna" rodzi uczucia mieszane i wywołuje kontrowersje. Jest tak dlatego, ponieważ stała się ona zasłoną dymną dla zniekształcania prawdy i prowadzi do publicznego piętnowania osób, które w tej poprawności nie mieszczą się; otrzymują więc etykietkę ludzi "niepostępowych" i "nieeuropejskich", a zatem politycznie "niepoprawnych".

"Poprawny": znaczy zgodny z obowiązującymi regułami - przy czym w poprawności politycznej reguły te odnoszą się do konkretnego środowiska, partii czy opcji politycznej. Sama poprawność dotyczy nie tylko polityki. Określa również sposób rozumienia historii, bieżących zjawisk życia publicznego, a także podstawowych cech własnego społeczeństwa. W związku z tym funkcjonująca poprawność polityczna tworzy właściwy sobie wizerunek człowieka, państwa, narodu, Kościoła i kultury, jak również ustroju i stosunków międzynarodowych. Ostatnio, wbrew odmiennym oczekiwaniom społeczeństwa, poprawnością polityczną usiłuje się objąć również media publiczne. Jest to tym bardziej groźne, że media są wygodnymi nośnikami idei poprawności politycznej i najskuteczniej wcielają ją w życie.
Poprawność polityczna daje znać o sobie coraz częściej, choć ujawnia się niechętnie. Jej obecność widać jak na dłoni, gdy analizuje się treści publikowane w różnych pismach i rozgłośniach radiowych oraz wtedy, gdy stwierdza się tam dotkliwy brak bardzo ważnych tematów. Swoimi korzeniami poprawność polityczna sięga liberalno-lewicowej i "postępowej" wizji świata, która w pewnych środowiskach obowiązuje jako bezdyskusyjny pewnik.

Zjawisko poprawności politycznej jest problemem moralnym. Zniekształca bowiem obraz rzeczywistości i nie liczy się z prawdą. Ponieważ czyni to skrycie i w sposób planowy, ostatnio widzi się w niej wyraźny przejaw prania mózgu, a nawet jakąś postać nowego totalitaryzmu. W nurcie tej poprawności akceptuje się pornografię i narkotyki, aborcję i eutanazję; nie pozwala się mówić pozytywnie o Kościele i jego zasługach; natomiast, jeżeli mówi się o Polakach, to wyłącznie negatywnie. Ponadto, wartości chrześcijańskie eliminowane są na rzecz bliżej nieokreślonych wartości europejskich czy humanistycznych. Upowszechnia się też odpowiednio spreparowany obraz rodziny, młodzieży i ludzi wierzących. Jednocześnie głosi się wizję niczym nie skrępowanej wolności. Dlatego w poprawności politycznej nie ma i nie będzie miejsca dla takich tematów, jak: rozwój duchowy człowieka, moralne odrodzenie społeczeństwa czy formacja patriotyczna. Miłość zdominowana jest hasłem tolerancji, a prawda - daleko idącym pragmatyzmem.
Poprawność polityczna ma do swojej dyspozycji olbrzymią część mediów i potężny arsenał sugestywnej nowomowy.

W przemówieniu do biskupów polskich, przybyłych w 1998 r. do Rzymu z wizytą ad limina Apostolorum, Papież Jan Paweł II podkreślił, że właściwym celem mediów jest "służba prawdzie i jej obrona. Polega ona na obiektywnym i rzetelnym przekazywaniu informacji, unikaniu manipulacji prawdą i przyjmowania postawy nieprzekupnej wobec prawdy" (Przemówienie z 14 lutego 1998 r.). Nie można więc kłamać i jednocześnie służyć człowiekowi. Jedno wyklucza drugie.
Media, które są w Polsce miejscem i narzędziem poprawności politycznej, za każdą cenę wysługują się władzy i dlatego tracą zdolność do autentycznej służby człowiekowi.
Poprawność polityczna z natury swej mija się z prawdą i utrwala fałszywy obraz człowieka i świata. Dlatego jest zagrożeniem dla demokracji i dla prawidłowego rozwoju mediów. Nie zbuduje też dobrze poinformowanego społeczeństwa, na które cywilizowany świat czeka z wielką nadzieją.