28 lipca 2000 r. - otwarcie i poświęcenie cmentarza oficerów polskich w Katyniu. Na ten dzień Polacy czekali 60 lat. Prawda o Katyniu trzymana była w "określonej strefie kłamstwa". Ci, którzy ją znali, nosili ją w sercu i ukryciu.
Na uroczystości z Polski przyjechał specjalny pociąg. Przyleciały też samoloty. Przybył premier Jerzy Buzek, kard. Józef Glemp, Marszałkowie Sejmu i Senatu, parlamentarzyści, przedstawiciele Rodzin Katyńskich z Polski i Polonii, Wojsko Polskie, młodzież, harcerze. Młodzież i harcerze przyjechali autobusami. Spotkałam młodzież z Włocławka, jechała dzień i noc. Młodzi byli szczęśliwi, że mogli być świadkami tego dnia. Na rowerach przybyli harcerze polscy z Wilna pod przewodnictwem księdza. Byli żołnierze - przedstawiciele wszystkich formacji wojskowych, młodzi, dumni spadkobiercy najdzielniejszych żołnierzy Rzeczypospolitej, tych, którzy zostali w ziemi katyńskiej.
A najważniejsi tego dnia przedstawiciele Rodzin Katyńskich byli niezwykli. Spędzili długie godziny w pociągu, a potem stali w oczekiwaniu na uroczystość. Nikt nie mówił o zmęczeniu. Szukali tablic nagrobkowych swoich bliskich. Opowiadali o tych, co zginęli, ze łzami, które nie wyschły, ale i z poczuciem szczególnej dumy i godności. To oni ocalili Katyń od zapomnienia.
Stronę rosyjską reprezentował wiceminister Wiktor Christienko, przedstawiciele obwodu Smoleńska i duchowieństwo prawosławne. Cmentarz był otoczony przez wojsko rosyjskie. Nie był to dla nich dzień łatwy. Przywołanie niechwalebnej pamięci.
Nad Katyniem szare chmury pokrywały horyzont nieba. Poświęceniu towarzyszył początkowo drobny deszcz. Krople z nieba łączyły się z kroplami wody święconej. To tak, jakby niebo udzieliło swojego błogosławieństwa dla ziemi męczenników.
Las Katyński zastygł w ciszy. Choć ludzie rozmawiali i opowiadali, wokoło rysowały się cisza i dostojeństwo. Ten dziwny las, smutny las, w którym żyje historia Narodu Polskiego.
Rozpoczęły się modlitwy i śpiewy ekumeniczne. Po nich przemówienia. Na uroczystościach byłam wśród posłów i przedstawicieli Rodzin Katyńskich z Polonii. Londyńczycy powiedzieli, że najpiękniejsze i bardzo mądre było przemówienie premiera Jerzego Buzka. Premier rozpoczął od przywołania obrazu Matki Bożej, która w rękach trzyma przestrzeloną głowę polskiego jeńca. Mówił: "Nie ma w nas, wszystkich Polakach, głębszej rany, która goiłaby się tak długo. Katyń to kłamstwo, które pozostało kłamstwem. Pamiętamy i nie zapominamy. Jak powiedział poeta: ´Jeżeli my zapomnimy o was, to Ty, Boże, zapomnij o nas...´. Chcę powiedzieć w imieniu Narodu Polskiego, że nie spoczniemy, dopóki nie poznamy wszystkich nazwisk obywateli Rzeczypospolitej zamordowanych przez władze sowieckie i nie ustalimy miejsca ich pochówku. Nie czynimy tego z zemsty, ale ze sprawiedliwości. Zbrodnia katyńska musi być w pełni wyjaśniona. Musi być w pełni rozliczona".
Przemawiał także przedstawiciel Rodzin Katyńskich Ryszard Rudziński. Mówił z ogromnym zaangażowaniem. Powiedział: "Tylko głupim się wydawało, że pod nocą lasu pogrzebią niepokornych Polaków". Stwierdził też, że Federacja Rosyjska jest sukcesorem Związku Radzieckiego i za ukrywanie okoliczności mordu ponosi pełną odpowiedzialność.
A potem niezapomniany Apel Poległych, wobec których podeptano wszelkie prawa wojenne. Polski oficer przywołał na tę godzinę wszystkich, którzy złożyli dar życia za Polskę.
Następnie odbyło się spotkanie z Polakami, którzy mieszkają w Smoleńsku, w ich małej kaplicy. Nie było ich wielu. Ale byli gościnni i serdeczni. Cieszyli się obecnością Polaków i przedstawicieli polskich władz. Od Premiera otrzymali symboliczne pamiątki z Jasnej Góry. Od nas gorące podziękowanie za wierność Polsce, którą nie zawsze zapisali w metrykach, ale zapisali i przechowali w sercach i skarbie wiary. Na koniec ks. prał. Zdzisław Peszkowski - jeniec ocalony z Kozielska, który wymodlił, wypłakał i wybłagał w różnych instytucjach powstanie cmentarza w Katyniu - podziękował Premierowi, że to właśnie on osobiście i jego solidarnościowy rząd zdecydował się walczyć o Katyń. Zdecydował się walczyć o polską pamięć, o losy polskich męczenników idących nieprzerwanie przez nasze dzieje.