W odległości 3 km od Wielunia znajduje się starożytna miejscowość Ruda. Jest tu jedna z trzech historycznie najstarszych znanych parafii pw. św. Wojciecha. Istnieje opowiadanie, że w drodze z Czech do Gniezna św. Wojciech zatrzymał się w Rudzie, zburzył istniejącą tam świątynię pogańską, a na jej miejscu postawił krzyż Chrystusowy. Jest rzeczą pewną, że murowany kościół w Rudzie był już konsekrowany w 1106 r. i jako taki jest matką wszystkich kościołów ziemi wieluńskiej.

Życie religijne kwitło tu od początku. Kościół, będąc siedzibą archidiakona, został podniesiony do godności kolegiaty, przy której utworzono historyczną kapitułę. W 1720 r. dobudowano osobną kaplicę dla cudownego obrazu Matki Bożej Rudzkiej. W barokowych złoconych ramach, utworzonych przez gałęzie "drzewa żywota", między postaciami dwu Świętych Apostołów Piotra i Pawła umieszczono renesansowy obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem. Obraz doznaje niezwyk-

łej czci wiernych. Rokrocznie w uroczystość Narodzenia Najświętszej Maryi Panny przychodziły tutaj pielgrzymki z sąsiednich parafii. Największe z Wielunia. Wokoło obrazu, na ołtarzu i ścianach kaplicy, wisiały liczne wota dziękczynne. Niestety, podczas II wojny światowej prawie wszystkie zginęły, ocalał jedynie Cudowny Wizerunek. Z wdzięczności za ocalenie tuż po wojnie ze składek złożonych przez mieszkańców Rudy przywrócono kościołowi i kaplicy pierwotne piękno.

Refleksje budzi gotycka, ozdobiona kamiennymi rzeźbami starożytna chrzcielnica. Podczas wojny w Rudzie koncentrowało się życie religijne całej ziemi wieluńskiej. Tylko w tym kościele wolno było podczas okupacji odprawiać nabożeństwa katolickie.

240 tys. polskich katolików ziemi wieluńskiej mogło korzystać z posług duszpasterskich tylko dwóch kapłanów, gdyż księży z 62 parafii na tym terenie Niemcy wywieźli do Dachau. Wszystkie kościoły były pozamykane lub zamienione na magazyny, więzienia, jak np. kościół w Osjakowie.

Kościół w Rudzie, a w nim cudowna kaplica z obrazem Matki Bożej, stanowił ważny i wyjątkowy ośrodek życia religijnego północnych rubieży naszej archidiecezji. Tutaj przez wieki kształtowały się specyficzne formy kultu maryjnego. Ich śladem jest jeszcze jedno wezwanie - Matko Boża Rudzka, módl się za nami - jakie wierni zwykle dodają przy śpiewie litanii loretańskiej.

Maryja chętnie słuchała i nadal przyjmuje prośby swoich dzieci. Nie przestaje błogosławić każdemu, kto się do Niej ucieka. I nigdy nie było inaczej - bo "od wieków nie słyszano, aby ktokolwiek, kto Ją o przyczynę prosi, miał być opuszczony". Dlatego i my kierujemy się ku Maryi. Z tą samą wiarą, miłością i nadzieją zwracamy się do Niej, aby nadal zechciała być naszą najlepszą Matką i Królową, by była Ucieczką Grzeszników, niosącą przebaczenie i pojednanie.