Wydawało się, że przełomem - na niekorzyść środowiska "gejów" - będzie rozrastająca się lawinowo, począwszy od lat 80., epidemia AIDS. "Przed 1980 r. - pisze Z. Głodowska - większość gejowskich publikacji utrzymana była w tonie wyzywająco-agresywnym, przenikniętym duchem rebelianckich lat 60. Sławiły one uroki ´homoseksualnej miłości´ oraz nierozłącznie związanej z nią swobody seksualnej jako formy znacznie doskonalszej niż ´bezbarwne´, ´rachityczne´ uroki monogamicznych małżeństw". Entuzjazmu nie gasiła stale powiększająca się liczba chorób wenerycznych wśród homoseksualistów, która szybko przybrała postać epidemii, o czym alarmowali lekarze. Widmo katastrofy politycznej dla gejów nadciągało wraz z AIDS. Nie sposób już było beztrosko żartować, popisując się chorobą, jak czynili to niektórzy aktywiści ruchu homoseksualistów w dobie poprzedniej. "Za każdym razem, gdy nabawię się trypra, czuję się, jakbym wystrzelił salwę w rewolucji seksualnej" - oświadczył publicznie pewien młody Amerykanin (chełpiąc się przy okazji swoimi trzema tysiącami partnerów), który wkrótce zmarł na AIDS. Ale i tu udało się uniknąć ostracyzmu i potępienia społecznego, dzięki prostemu, a genialnemu hasłu zawartemu w jednym z gejowskich podręczników: "W jakiejkolwiek kampanii zmierzającej do uzyskania poparcia społecznego geje muszą być przedstawiani jako ofiary". Homoseksualiści pozostali więc w świadomości większości Amerykanów - świadomości umacnianej przez media - "uciśnioną mniejszością", dodatkowo biedną i wymagającą opieki państwa, bo dziesiątkowaną przez AIDS. Żadnej próby moralnej refleksji, żadnego zatrzymania się w szaleńczym pędzie po kolejne mniej lub bardziej przypadkowe "przygody" z perspektywą rychłej śmierci. Jako remedium na AIDS powszechnie uznano prezerwatywy: przy udziale samych homoseksualistów wprowadzono bezprecedensową kampanię reklamową na ich rzecz, docierając nawet do szkół - w młodszych klasach uczy się dzieci technik ich używania. "Homoseksualizm jest obecnie tak powszechnie akceptowany - pisze Z. Głodowska - że nawet wiedza o jego powiązaniach z AIDS nie wpływa na jego image jako całkowicie normalnej i zdrowej orientacji. Paru ostatnich mohikanów - tradycyjnie myślących psychoanalityków i psychiatrów - wciąż jeszcze utrzymuje, że to zaburzenie neurotyczne, podobnie jak większość religijnych konserwatystów (...), ale oponenci są w mniejszości i w wyraźnej defensywie: tracą oni też coraz bardziej pewność siebie, w miarę jak napierająca zewsząd liberalna kultura piętnuje i wyśmiewa ich poglądy. Religijni krytycy ruchu gejów traktowani są jako troglodyci i zagrożenie dla wolności. Ostatni obrońcy zdrowego rozsądku bronią siebie i swoich pozycji, ale jak długo jeszcze będzie im się udawać?". Ostatnie wydarzenia pokazują, że np. w Kalifornii przegrali na całej linii.
A u nas? Pytanie tym bardziej aktualne, że wkrótce staniemy przed perspektywą podpisania Traktatu z Amsterdamu i zastosowania się do dyrektywy UE w sprawie homoseksualistów (i ateistów) w szkołach katolickich. Homoseksualiści w Polsce grupują się w organizacje i zakładają pisma. Wkrótce przystąpią do ataku. Szukają poparcia w środowiskach politycznych. W jednym z pism dla homoseksualistów, typowym produkcie kultury masowej zajmującej się coraz nachalniej propagandą tej dewiacji, oślizgłym brukowcu, wystąpił przed wakacjami w potężnym wywiadzie rzecznik prasowy Unii Wolności - Andrzej Potocki. Nie ukrywał swoich sympatii dla sprawy poszerzenia wpływów w społeczeństwie i przygotowań do jakiejś formy legalizacji homoseksualizmu SLD. A młodzież, która staje się główną ofiarą tej propagandy? Miałam okazję niedawno przysłuchiwać się rozmowie dwojga dwudziestoparolatków, chłopaka i dziewczyny, którzy jako główną ideę swojego życia wybrali solidaryzowanie się z ofiarami AIDS. (Wiadomo, że są nimi przede wszystkim homoseksualiści). Jeżdżą więc na międzynarodowe wiece, na których czci się pamięć zmarłych na tę chorobę, niesie się różowe goździki w rękach i idzie się w malowniczych, wielorasowych i wielonarodowych pochodach przez stolice różnych państw. Jakie to romantyczne... Homoseksualiści dla tych młodych ludzi są uosobieniem wolności: rzucają wyzwanie nudnemu światu - światu bez fantazji, polotu, odwagi i... bez wdzięku, jaki w oczach młodych rozmówców charakteryzuje homoseksualistów.
Czas najwyższy rozpocząć w polskich, niezależnych mediach wielką debatę, jak uchronić Polskę, jej młodzież, rodzinę przed dotknięciem tą chorobą umysłu, która skazuje społeczeństwa na zupełne poddanie się presji agresywnych środowisk, posługujących się spreparowanymi danymi i chorą wizją człowieka. Najwyższy czas, by oczekiwać, aby w tę debatę włączyli się lekarze. Najwyższy czas, by pytać polityków i parlamentarzystów, co zamierzają robić, by nie oddać naszego kraju we władanie tego obłędu, który nazywa się poprawnością polityczną, w której człowiek chory, moralnie skrzywiony ma pouczać zdrowego co do standardów etycznych, praw człowieka, wizji państwa i wychowania młodych pokoleń, oraz ustawiać przy nim policjanta, gdyby chcieli, mimo wszystko, wierzgać.

KONIEC