Gdy słyszymy słowo "chrzest", myślimy o tym pierwszym sakramencie, który gładzi grzech pierworodny i grzechy przed chrztem popełnione. A dziś słyszymy o chrzcie Pana Jezusa - Syna Bożego! Tu nie może być mowy o grzechu! A jednak On stał się Człowiekiem, we wszystkim do nas podobnym oprócz grzechu. Ale On odprawił wielką pokutę za nasze grzechy. Dlatego ten chrzest w Jordanie, Jego solidarność z nami, grzesznikami, wyraził św. Łukasz w słowach: "Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest". I tak, On, Syn Boży najświętszy, nie tylko jednoczy się z grzesznikami, ale i modli się z nimi. Ale niebo w tym momencie jakby protestuje, bo słychać stamtąd głos: "Tyś jest mój Syn umiłowany!". W pierwszym czytaniu z proroka Izajasza słyszymy tytuł: "Sługa mój!". To był najpierw wybrany Izrael, który cierpi w niewoli babilońskiej, a Bóg obiecuje mu radość wyzwolenia. Ale przede wszystkim tym Sługą Pana jest Jezus Chrystus. Przez Niego i z Nim rozpoczyna się nowa Rzeczywistość w historii każdego człowieka - zbawienie. On spełni proroctwa Izajasza. On "przyniesie narodom Prawo". "On z mocą ogłosi Prawo". "On utrwali Prawo na ziemi". To Prawo Boże w Starym Testamencie było powierzone Izraelowi. Teraz Sługa Pana, zarazem Jego Syn, zaniesie to Boże Prawo aż po ostatnie wyspy na krańcach ziemi. Prorocy wołali głośno, często z gniewem. Jezus "nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze". A jednak Jego Ewangelia, jako słowo miłości i pokoju, wszędzie dotrze i tych ludzi, którzy są duchem lub ciałem nadłamani, napełni ufnością i mocą.
Tam, gdzie dostrzeże iskierkę dobrej woli, nie przygasi jej, lecz pomoże nowym ogniem zapłonąć. I przez to obwieszczanie Bożego Prawa Miłości On będzie Przymierzem dla ludzi i Światłością narodów. I rzeczywiście - w Osobie Jezusa Chrystusa łączy się moc i łagodność. Wielcy święci Pańscy ukazywali światu szczególnie te dwie cechy Jezusowej Osoby. Wystarczy wspomnieć św. Franciszka z Asyżu: ład i porządek prawie wojskowy, a zarazem łagodność Baranka Bożego, który mówi do nas: Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem! Gdyby to była tylko "twardość", stalibyśmy przed świętym, czystym jak górski kryształ, ale zimnym jak sopel lodu. Gdyby była sama tylko łagodność, mogłaby to być piękna figura, ale z wosku. W naszych kościołach jeszcze króluje żłóbek betlejemski z Dzieciątkiem. Zarówno Dzieciątko, jak i Matka nad Nim pochylona i Józef czuwający promieniują łagodnością, ciszą... Ale jeżeli "znamy sprawę Jezusa z Nazaretu" tak, jak mówi dziś do nas św. Piotr, to rozumiemy i tę prawdę, że ten Jezus to nie tylko 8 błogosławieństw z Kazania na Górze, ale także 7 słów z Krzyża na Kalwarii. Ludzie, którzy przyjmowali chrzest pokuty od Jana, wychodzili z wody oczyszczeni. A Jezus wyszedł z tej wody obciążony grzechami wszystkich ludzi, żeby za nie odpokutować na krzyżu. I to jest ta "sprawa Jezusa z Nazaretu", która zaczęła się na dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem.