Dzień 2 lutego nazywamy popularnie świętem Matki Bożej Gromnicznej. Słusznie i pięknie, ale w języku liturgii jest to święto Ofiarowania Pańskiego. W liturgii wschodniej jest to celebracja Spotkania Pańskiego, spotkania Zbawiciela z ludem wybranym. W nawiązaniu do tej wzruszającej tajemnicy Kościół wybrał to święto, by właśnie wtedy w całym świecie obchodzić uroczyście dzień życia konsekrowanego.
Sedno życia konsekrowanego
Powołanie do świętości jest powołaniem powszechnym w łonie
Kościoła, którego Chrystus jest głową, a wszyscy ochrzczeni członkami
- członkami Mistycznego Ciała Chrystusa. Jednakże Duch Święty, ożywiający
to Ciało, sprawia, że te poszczególne członki w sensie indywidualnym
bądź wspólnotowym otrzymują różne wezwania.
W tym Mistycznym Ciele wyróżniają się chrześcijanie powołani
do realizacji rad ewangelicznych. Osoby zakonne mają być dla całego
Kościoła, a nawet dla ogółu ludzi wzorem gotowości, by wciąż umierać
dla grzechu, a żyć dla Boga w Jezusie Chrystusie. Zakonna konsekracja
ustanawia serdeczną więź między braćmi czy siostrami charyzmatycznej
wspólnoty a Osobą Chrystusa. Jej wyrazem są składane i realizowane
śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Osoby zakonne przeżywają
swoją konsekrację we wspólnocie kościelnej, aby w niej być dla chrześcijan
szczególnym znakiem przymierza między Bogiem a ludźmi.
Rady ewangeliczne
Ewangeliczna czystość, przeżywana w celibacie jako totalne
umiłowanie Boga, jest darem Ducha Bożego. Wyzwala osoby konsekrowane
dla służby ludziom i dla Królestwa Bożego. Czystość konsekrowana,
misterium śmierci i zmartwychwstania, ofiary i płodności, daje świadectwo
o wartości życia w takiej miłości, która wszystkim służy.
Ewangeliczne ubóstwo czyni osoby konsekrowane naśladowcami
Chrystusa ubogiego dla służby ludziom, ich braciom, zwłaszcza najbardziej
wydziedziczonym. Wymogi Kościoła pobudzają ich do ukształtowania
w sobie serca ubogiego i do nawrócenia się, by być świadkiem Boga,
ich jedynego bogactwa.
Ewangeliczne posłuszeństwo to zjednoczenie w Duchu utożsamiającym
wolę osoby zakonnej z wolą Chrystusa, który stał się posłuszny aż
po śmierć.
"Idźcie i wy do winnicy mojej" (Mt 20, 7)
Wciąż aktualny jest apel Jezusowy: "Proście Pana żniwa, aby
posłał robotników na swoje żniwo" (Mt 9, 38). Wybór życia w małżeństwie,
we wspólnocie zakonnej, w kapłaństwie, w laikacie jest wyborem własnego
miejsca w Kościele. Takie powołanie jest całym ciągiem podejmowanych
wyborów. Każde powołanie jest zależne od misterium szczególnego spotkania
z Bogiem. Inicjatywa jest zawsze po stronie Pana Boga. Człowiek ze
swej strony jest zaproszony do dawania prawdziwie wolnej odpowiedzi.
Kandydat, którego Chrystus powołuje słowami: "Pójdź za
Mną", nie przestaje być człowiekiem mającym specyficzne uzdolnienia,
zainteresowania, uczucia, skłonności, popędy. Apostolat powołaniowy
musi mieć związek i z historią, i ze współczesnością. Trzeba realistycznie
uznać nowość warunków życia młodego człowieka, którego PAN ŻNIWA
raczy powołać u bram współczesnego Damaszku, przeobrażając Szawła
w Pawła.
Pomóż w rozwoju naszego portalu