Każdy z tych świętych i błogosławionych, których czcimy na ołtarzach i uroczyście wspominamy w liturgii, przy swoich narodzinach najpierw zapłakał, jak każde ludzkie dziecko. Tak zaczyna się nasze życie. Wierzący w Chrystusa zanoszą swoje dziecię do kościoła, żeby je ochrzcić. To nie tylko tradycyjny zwyczaj, ale drugie narodziny: dla nieba. Jest to zapoczątkowanie drogi do nieba, bo dopiero życie potwierdzi, czy tak naprawdę się stanie. Dlatego świętych Pańskich czcimy w rocznice ich śmierci, często męczeńskiej. Dziś jednak czcimy Świętego, który został uświęcony przed narodzeniem w łonie swojej matki, podczas jej nawiedzin przez Matkę Pana Jezusa.
Czas historyczny, w którym narodził się Jan Chrzciciel, to była okupacja rzymska, która mocno ciążyła nad Izraelem jako narodem wybranym. Oczekiwano jakiejś wielkiej zmiany, czegoś istotnie nowego, nawet gdyby to miało kształt katastrofy społecznej. Dziś w uroczystość narodzenia Jana Chrzciciela słyszymy z Dziejów Apostolskich nie o Janie niemowlęciu, lecz poprzedniku Mesjasza. Jan - o pół roku starszy od Pana Jezusa - głosi chrzest nawrócenia całemu ludowi izraelskiemu i woła: "Czyńcie pokutę, albowiem przybliżyło się królestwo niebieskie ( por. Mt 3, 2). Przepowiada z taką mocą, że wielu jego rodaków uwierzyło. Spośród jego uczniów są powoływani przez Pana Jezusa pierwsi apostołowie. Wielu uznało Jana za swojego człowieka, za męża przysłanego przez Boga. Jan, mimo swojej niezwykłej misji, jest pełen pokory. Oświadcza: " Ja nie jestem tym, za kogo mnie uważacie. Po mnie przyjdzie Ten, któremu nie jestem godny rozwiązać sandałów na nogach". On tylko zapowiada, on jest zwiastunem, jest poprzednikiem, dlatego te pełne pokory słowa. One świadczą o prawdziwości jego posłannictwa. My dziś wierzymy, że Ten, na którego Jan czekał, którego przyjście obwieszczał, jest naszym Panem i Zbawicielem. W Jego Imię jesteśmy ochrzczeni. Diabelski krąg grzechu, cierpienia i śmierci jest nie tylko przerwany, ale unicestwiony. Elżbieta - matka Jana zrozumiała, że jej syn to szczególny dar nieba. Dlatego nowo narodzony otrzymuje imię Jan - Johanan, to znaczy: Pan jest łaskawy, Pan okazuje miłosierdzie. Oprócz Matki Bożej tylko Jan ma ten zaszczyt, że obchodzimy jego narodziny dla ziemskiego życia, bo Najświętsza Maryja Panna jest Niepokalanie Poczęta, a Jan został uświęcony w łonie swojej matki.
Rodzice Jana pochodzili z kapłańskiego rodu. W tym czasie w Palestynie grupa kapłanów i lewitów wynosiła ok. 18 tys. osób. I spośród nich los padł właśnie na Zachariasza, żeby on złożył w świątyni ofiarę kadzenia. Ale w tym losowaniu spełnił się zarazem Boży plan zbawienia - przed Zwiastowaniem Maryi - zwiastowanie Zachariaszowi. Z trudem uwierzył. Otrzymał znak: "Będziesz niemy" - powiedział anioł. Ale ten znak bolesny stał się dla Zachariasza znakiem radosnej nadziei. I sam Pan Jezus powiedział o Janie, że nie narodził się prorok większy od niego (por. Mt 11, 11). I dlatego z taką pokorą modlił się niedawno Ojciec Święty Jan Paweł II w Damaszku, w muzułmańskim meczecie, w którym jest grobowiec z głową św. Jana Chrzciciela.