Psalm z Jutrzni na środę I tygodnia

1. Za każdym razem, gdy rozpoczyna się dzień pracy i relacji międzyludzkich, istnieją dwie możliwości fundamentalnych postaw, które każdy może przyjąć: wybrać dobro albo ulec złu. Psalm 36, którego przed chwilą wysłuchaliśmy, przedstawia właśnie te dwie przeciwstawne postawy. Z jednej strony, istnieje ktoś, kto będąc jeszcze w pościeli, zamierza zło; z drugiej zaś strony, jest człowiek, szukający Bożego światła, które stanowi "źródło życia" (Ps 36, 10). Wielkiej przewrotności złego sprzeciwia się nieskończona dobroć Boga, żywego źródła, które orzeźwia, i światła, które oświeca wiernego.
Istnieją zatem dwie kategorie ludzi, których opisuje modlitwa psalmodyczna, przed chwilą proklamowana, i którą Liturgia Godzin proponuje w Jutrzni na środę I tygodnia.
2. Pierwszy opis, który proponuje nam Psalmista, jest obrazem grzesznika (Ps 36, 2-5). W jego wnętrzu - jak mówi oryginalne słowo hebrajskie - znajduje się "nieprawość, [która] mówi do bezbożnika" ( Ps 36, 2). Wyrażenie to jest bardzo mocne. Odsyła nas do myślenia o słowie szatańskim, które kontrastuje ze słowem Bożym, rozbrzmiewając w sercu i w mowie bezbożnika. Zło wydaje się być w nim naturalnie złączone z jego najgłębszą rzeczywistością, w ten sposób, że owocuje ono w słowach i czynach (por. Ps 36, 3-4). Przeżywa on swoje dni, wybierając "niedobrą drogę" od wczesnego ranka, gdy przebywa jeszcze " na swoim łożu" (Ps 36, 5), aż do wieczora, gdy kładzie się do snu. Ten stały wybór bezbożnika płynie z jego nastawienia, które angażuje całą jego egzystencję i rodzi śmierć.
3. Psalmista całkowicie ukierunkowany jest jednak ku innemu obrazowi, w którym pragnie siebie zobaczyć: ku obrazowi człowieka szukającego oblicza Boga (por. Ps 36, 6-13). Wznosi on prawdziwą pieśń na cześć miłości Bożej (por. Ps 36, 6-11), po której następuje błagalne wezwanie o uwolnienie od złudnych ciemności zła i przyodzianie na zawsze przez światło łaski.
Tworzy się w tej pieśni prawdziwa litania słów, które celebrują rysy Boga miłości: łaska, wierność, sprawiedliwość, sąd, zbawienie, opiekuńczość, hojność, słodkość, życie i światło. Na szczególną uwagę zasługują cztery z tych Bożych rysów, wyrażone słowami hebrajskimi, które mają głębsze znaczenie, niż wynika to z tłumaczeń na języki współczesne.
4. Dotyczy to przede wszystkim słowa heMsed - "łaska", które łączy się z wiernością, miłością, uczciwością i łagodnością. Jest to jedno z fundamentalnych słów dla wysławiania przymierza między Bogiem a Jego ludem. Znaczący jest fakt, że słowo to rozbrzmiewa aż 127 razy w Psałterzu, o ponad połowę więcej niż w pozostałych księgach Starego Testamentu.
Jest również słowo emunaMh, które pochodzi od źródłosłowu amen, słowa wiary, które oznacza stałość, bezpieczeństwo i niewzruszoną wierność.
Następnie mamy słowo sedaqaMh - "sprawiedliwość", które ma znaczenie przede wszystkim zbawcze: jest to postępowanie święte i opiekuńcze Boga, który przez swą interwencję w historię uwalnia swego wiernego od zła i niesprawiedliwości.
Mamy wreszcie słowo mishpaMt - "sąd", zgodnie z którym Bóg rządzi swymi stworzeniami, troszcząc się o biednych i uciśnionych, zginając pysznych i mocarzy.
Są to cztery słowa teologiczne, które modlący się powtarza w swoim wyznaniu wiary, gdy wędruje po drogach świata, pewny bliskości Boga miłującego, wiernego, sprawiedliwego i zbawiającego.
5. Do różnych tytułów, którymi Psalmista uwielbia Boga, dołącza on dwa sugestywne obrazy. Jest to obfitość pożywienia, odsyłająca naszą myśl do świętej uczty, którą celebrowano w świątyni na Syjonie, spożywając mięso ofiar sakralnych. Jest również źródło i strumień, których wody orzeźwiają nie tylko wyschnięte usta, ale również duszę ( por. Ps 36, 9-10; Ps 41, 2-3; Ps 62, 2-6). Bóg nasyca i ożywia modlącego się, czyniąc go uczestnikiem swego życia i nieśmiertelności.
Inny obraz płynie z symbolu światła: "W Twej światłości oglądamy światłość" (Ps 36, 10). Jest to światłość, która tryska jak wody wodospadu i jest znakiem objawienia się Boga swojemu wiernemu. Doświadczył tego Mojżesz na Synaju (por. Wj 34, 29-30) i ma to miejsce w życiu chrześcijanina, gdy "z odsłoniętą twarzą wpatruje się w jasność Pańską (...) i upodabnia się do Jego obrazu" (2 Kor 3, 18).
W języku Psalmów "widzieć światło oblicza Boga" - oznacza spotkać Pana w świątyni, gdzie celebruje się modlitwę liturgiczną i słucha słowa Bożego. Również chrześcijanin przeżywa to doświadczenie, gdy celebruje uwielbienie Pana o świcie poranka, zanim wyjdzie na drogi codziennego życia, nie zawsze proste.

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach - paulin