Kilka dni temu rozmawiałam z pewnym profesorem, który zdziwił się, że znajomy polityk zdecydował się na piąte dziecko w rodzinie. Obecnie ów polityk ma bardzo skromne środki na utrzymanie rodziny. Można powiedzieć, że rodzina jego żyje z Bożej łaski. Wiem, że nie jest on jedynym przykładem trudnych warunków materialnych w rodzinie wielodzietnej.
Nierzadko słyszymy, jak ludzie się dziwią: "Po co im piąte czy czwarte dziecko? Skąd wezmą pieniądze na utrzymanie i wychowanie? To nie wypada!". Kiedyś mówiono: będzie tyle dzieci, ile da Bóg. Dziś coraz częściej: to ja decyduję, czy stać mnie na dziecko. Kiedyś statystyczna rodzina wielodzietna to była rodzina mająca sześcioro dzieci. Do niedawna za wielodzietną uważana była rodzina z czwórką dzieci. Dziś wielodzietną nazywa się rodzinę z trojgiem dzieci. O czym to świadczy? O tym, że rodzi się mniej Polaków. Ale przede wszystkim - o przemianie świadomości. Ludzie mówią, że to warunki materialne, brak odpowiedniego mieszkania, konieczność pracy zawodowej kobiet. To jest jakieś uzasadnienie, choć nie zawsze i nie do końca. W krajach ubogich bogactwem rodziny jakże często są dzieci. Od Libańczyków, którzy przeżyli zagładę wojenną, usłyszałam: "Dzieci kochamy bardziej niż siebie samych. Dzieci stają się punktem spotkania i porozumienia, więzią, której nic nie zdoła rozerwać. U nas rodzina jest święta! To właśnie dzięki rodzinie Liban żyje, mimo 18 lat wojny, która miała go obrócić w nicość".
A jak jest w "wolnym" - liberalnym świecie? Jeśli zdecydujecie się na rodzinę wielodzietną, to was wyszydzą. Usłyszycie, że jesteście niedzisiejsi, zacofani. Usłyszycie, że przestarzałą moralnością kneblujecie usta nauce. Usłyszycie, że państwa nie stać na utrzymanie rodzin wielodzietnych. Usłyszycie więcej...
We wrześniu 2000 r. podczas konferencji programowej SLD przewodniczący L. Miller stwierdził m.in.: "Promocja wielodzietności jest siłą napędową ubóstwa, dziedziczonego upośledzenia przyszłych pokoleń". Rok potem we wrześniu Polacy oddali władzę w ręce ludzi, dla których ta wypowiedź nie była tylko intelektualnym potknięciem, ale programem na urządzenie Polski.
Ta wypowiedź obraża Polaków, wszystkich Polaków! Jest nieprawdziwa i wyjątkowo krzywdząca rodziny wielodzietne, w których wychowuje się 40% Polaków. W imieniu Klubu Senatorskiego AWS złożyłam wówczas w Senacie protest przeciwko tej wypowiedzi. W parlamencie byliśmy świadkami niszczenia programów moralnych czy ekonomicznych mających wesprzeć rodzinę, zwłaszcza wielodzietną.
Niestety, w Polsce rodzina nie ma oficjalnego miejsca w sektorze ekonomicznym i społecznym. Rodzina znika ze statystyk. Ekonomiści i statystycy nie mówią o rodzinie, mówią o gospodarstwach domowych. A przecież to rodzina stanowi czynnik rozwoju ekonomicznego i społecznego. Konieczne jest dziś zainteresowanie ekonomistów rodziną. Konieczne są inwestycje w rodzinę, a nie odbieranie rodzinie wszystkiego, co możliwe. Ekonomiści liberalni i lewicowi politycy chcą mieć władzę nad rodziną, ograniczając jej możliwości manewru własnością. O tym przekonywaliśmy się wielokrotnie w dyskusjach nad budżetem, podatkami czy uwłaszczeniem. Własność buduje niezależność. Rodzina ma prawo być autonomiczna i suwerenna. Podatek prorodzinny - czyli wspólny odpis podatkowy nie tylko małżonków, ale i dzieci - to szczególnie ważna inwestycja w rozwój ekonomiczny Polski.
Czy to utopia, chrześcijańska mrzonka w liberalnym świecie? Czy program sprawiedliwości i ładu, który mógłby uzdrowić naszą niemoc ekonomiczną i społeczną?
Mimo wszystkich przeciwności, przyszłość należy do rodziny!