Stanął niedawno, co najmniej dziwny architektonicznie, gmach sądów, przytłaczając swoją obcością pomnik Powstańców Warszawy w stolicy. Wymusił jakby sąsiedztwo z Collegium Nobilium i Biblioteką Załuskich.
Robi się ostatnio wykopy pod olbrzymy - biurowce na pl. J. Piłsudskiego. Zasłonią zapewne dostojną fasadę Teatru Narodowego im. W. Bogusławskiego i narodowe sacrum, którym jest Grób Nieznanego Żołnierza.
Telewizyjne media Warszawy przedstawiły w ostatnich dniach przestrzenny plan zabudowy Wilanowa. Reporter mówił o wybudowaniu drapaczy chmur i centrum handlowego. Pytał o zdanie na ten temat napotkanych mieszkańców. Jedna ze starszych pań "cieszy się". Będzie miała dom handlowy i kino...
W Dzień Babci widziałam podobnie radosną babcię, która cieszyła się, że dojrzała na tyle do poziomu młodych, iż czyta z nimi Harry´ego Pottera..., nie tylko Chatkę Puchatka.
No cóż, nasz narodowy wieszcz pewnie zacytowałby fragment swojej Ody do młodości:
Takie widzi świata koło,
jakie tępymi zakreśla oczy.
Z bólem ten fragment cytuję za poetą.
Olbrzymi zbór prawosławny, wystawiony w czasie zaborów na pl. Saskim, dziś pl. Piłsudskiego, był znakiem carskiej pychy, zniewalającej nasz naród.
Pałac Kultury im. Generalissimusa Józefa Stalina wyrażał wszechmocną dominację Sowieckiej Rosji nad podporządkowaną sobie Polską.
Dzisiaj - nie licząc się ze zdaniem mieszkańców - niszczy się historią i tradycją utrwalony nasz wielowiekowy krajobraz, nie tylko zresztą stolicy, ale i innych miast. W imię czego? Czyżby powstające drapacze chmur w sąsiedztwie barokowego pałacu Jana III Sobieskiego i przyszłej Świątyni Opatrzności Bożej miały oznaczać wyższość wyrachowanego praktycyzmu i materializmu nad duchowością i kulturą...?
A jeśli tak, to niebawem przyjdzie nam żyć w wygodnych miastach, które staną się po prostu zdepolonizowanymi, globalistycznymi straszydłami.