W drugą niedzielę Wielkiego Postu rozważamy w Liturgii Ewangelię o Przemienieniu Pańskim. Św. Leon Wielki poświęcił temu wydarzeniu Mowę 51., którą bez wątpienia należy zaliczyć do najpiękniejszych dzieł Ojców Kościoła. Wydarzenie Przemienienia Pańskiego z góry Tabor dla duchowości chrześcijańskiej ma kapitalne znaczenie. Zważywszy na to, że każdy człowiek wcześniej czy później uświadamia sobie to, że zawsze kogoś słucha, za kimś idzie. Dręczy nas pytanie, czy w dobrą stronę zwróciliśmy nasz słuch? Dlatego mam nadzieję, że tekst św. Leona będzie pomocny w odkrywaniu tajemnicy Przemienienia Pańskiego w naszym życiu.
"Ten jest Syn mój umiłowany, w którym sobie dobrze upodobałem, Jego słuchajcie". Słuchajcie Go tedy bez ociągania się, Jego, w którym Ja mam największe upodobanie, Jego, co Mnie głosi i objawia, i pokorą swoją wsławia. Bo On jest "Prawdą i Życiem" (J 14, 6), "On Moją mocą i mądrością" (1 Kor 1, 24).
Jego słuchajcie, co przepowiedziany był przez figury Starego Zakonu i wieszczony przez usta proroków. "Jego słuchajcie", co krwią swoją świat odkupuje, co wiąże złego ducha i "sprzęt" mu odbiera, co w strzępy drze jego cyrograf i wszelkie pakta nieposłuszeństwa ( Mt 12, 29; Kol 2, 14).
Przed czym tak drżycie? Przed zbawieniem własnym? Czego się obawiacie? Wyleczenia z ran swoich? Co Moją i Chrystusa jest wolą, niechaj się stanie. Precz z bojaźnią! Niezłomna wiara - oto wasza zbroja! Bo i nie godzi się wam lękać w męce Zbawiciela tego, czego za Jego łaską nawet przy własnym zgonie obawiać się nie będziecie!
Wszystko to, najmilsi, było powiedziane nie tylko dla pożytku tych, co słyszeli to na własne uszy. W owych trzech Apostołach cały Kościół odbierał naukę z tego, co oczy ich widziały, co uszy ich słyszały. We wszystkich niechaj tedy umacnia się wiara podług przepowiadania świętej Ewangelii. Niech nikt nie wstydzi się tego Krzyża Chrystusowego, którym świat został odkupiony. Niechaj też nikt nie lęka się cierpieć w imię sprawiedliwości. Będąc pewnym obiecanej nagrody, nie zraża się trudnościami. Przez trud idzie się do wytchnienia i przez śmierć do życia! To On wziął na siebie wszystką naszą ziemską słabość. Jeśli tylko wytrwamy w Jego wyznawaniu i w Jego miłości, zwyciężymy z Nim, co On zwyciężył, i otrzymamy, co On obiecał...
W Przemienieniu Chrystusa chodziło głównie o to, aby z serc uczniów usunąć zgorszenie Krzyża i by uniżenie dobrowolnie przyjętej męki nie zakłóciło wiary tych, którym została objawiona wspaniałość ukrytej godności. Z nie mniejszą też troską podbudowywał Pan swoim Przemienieniem nadzieję Kościoła świętego w tym celu, by całe Ciało Chrystusowe dowiedziało się, jaką zostało obdarowane mocą przemiany, i aby wszystkie jego członki mogły się spodziewać udziału w tej chwale...
Czy mamy pełnić przykazania, czy stawiać czoło przeciwnościom, niechaj nigdy nie umilknie w uszach naszych ów głos Ojca z obłoku: " Ten jest Syn mój umiłowany, w którym sobie dobrze upodobałem - Jego słuchajcie". Jego, co żyje i króluje z Ojcem i z Duchem Świętym na wieki wieków. Amen.

Przytoczone fragmenty pochodzą z Mowy 51. Leona Wielkiego w tłumaczeniu bp. K. Tomczaka, POK 14, 232-236, oraz z II tomu Brewiarza, s.122.