Niedzielę staram się czytać od deski do deski. Każda zawarta w niej wypowiedź budzi refleksje, zwraca uwagę na coś ważnego i sprawia, że czujemy się mniej samotni i wyobcowani w tym dziwnym, chłodnym świecie.
Piszący na jej łamach ludzie inspirują do przemyśleń religijnych, filozoficznych, kulturalnych, patriotycznych. Wyjaławiany nieustannie i systematycznie z duchowych wartości współczesny człowiek szuka bezpiecznego miejsca, jakby oazy na pustyni, by móc odnaleźć prawdę o sobie, sensie i celu życia.
Gdy czytam Niedzielę, podziwiam ogrom redakcyjnej pracy, układ wewnętrzny i zewnętrzny przekazywanego czytelnikom materiału.
Religijne i humanistyczne treści tygodnika są niczym kromka chleba dla zgłodniałego serca człowieka.
Katechezy Ojca Świętego, wypowiedzi biskupów, kapłanów, ludzi nauki, kultury, polityki, przeglądy ważnych wydarzeń, poezja, wspomnienia, zbeletryzowane reportaże, dawne pieśni religijne i patriotyczne sięgające korzeni naszego narodu - to właśnie to, czego pragnę, oczekuję, wypatruję.
Przez publikacje Niedzieli poznaję sylwetki ludzi wielkich duchem, wiernych najwyższym wartościom - Bożym i ogólnoludzkim. Wśród nich znajduję wielu męczenników, błogosławionych i świętych, którzy - żyjąc na tej ziemi - czynili dobro. Są dla mnie wzorem do naśladowania.
Ten tygodnik - naprawdę katolicki i polski - pomaga czytelnikowi dążyć ku pełni człowieczeństwa, ku świętości. Czyni to w sposób autentyczny, naturalny, delikatny, klarowny. Jakże kontrastuje z agresywną często, a nawet brutalną propagandą prasy zlaicyzowanej i zliberalizowanej.
Autorzy Niedzieli szanują czytelnika. Nie ma w nich pychy, przechwalania się przynależnością do elit intelektualnych. Świadczy to o ich głębokiej kulturze i dobrym wychowaniu.
Jeśli mówią emocjonalnie, subiektywnie i krytycznie, to tylko dlatego, żeby demaskować zło zagrażające jednostce, społeczności, narodom, ludzkości. Niedziela wychowuje w duchu pedagogii Boga i Kościoła.
Ostatnio, w numerze z 27 stycznia 2002 r., pośród wielu wspaniałych artykułów, ukazało się wspomnienie Waldemara Bohdanowicza pt. Miecia wiedziała... Jakaż to delikatna, subtelna lekcja wiary, nadziei, miłości! Lekcja-wspomnienie, świadectwo, podźwignięcie na duchu.
Ten artykuł wydobył z mojego serca długo noszony list do Niedzieli, z którego napisaniem zwlekałam. W tymże wyżej wymienionym numerze tygodnika został umieszczony artykuł - recenzja Urszuli Buglewicz pt. "Szopki świata" w Lublinie. Autorka zauważa, że: "(...) drugi etap wędrujących szopek z Betlejem przebiegał przez Lublin ze względu na jego wyjątkowe piękno, dawny przekrój religijny, bogatą tradycję szlachecką i ludową". Jakże jestem wdzięczna Niedzieli, że ten artykuł został opublikowany, i to niedostrzegane, "wschodnie" miasto Lublin doczekało się dobrego słowa o sobie. Wzruszyło mnie to, gdyż urodziłam się i spędziłam dzieciństwo na skraju Krajoznawczego Parku, Lasów Kozłowieckich leżących nieopodal Lublina. Widok ich i zapach noszę w sobie, jak również ową "szlachecko-ludową tradycję", którą żyłam w swojej rodzinie.
Ojciec Święty, który był wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, podkreślał niejednokrotnie specyfikę duchowości ludzi Lubelszczyzny - otwartych na sprawy społeczne, narodowe, moralne. Ucieszyło mnie więc również to, że Niedziela przez artykuł o szopkach potwierdziła, iż Ojciec Święty pokochał tych ludzi, docenił.
Kończąc list, pozdrawiam. Droga Niedzielo, bądź zawsze z nami!