II Świebodzickie Dyktando miejskie było trudne, podchwytliwe, zdradliwe i wymagające znajomości staropolszczyzny. W drugiej edycji organizatorzy postawili przed uczestnikami naprawdę wysoką poprzeczkę. Tu już nie wystarczyła dobra znajomość ortografii - trzeba było także odwołać się do historii.

Były więc: prapuszcza, nasamprzód, a do tego wszystkiego harcujący pospołu z chanem Tatarzy i Mongołowie, którzy na dokładkę zbezcześcili tysiącletni pralas. Autorka dyktanda, polonistka z Publicznego Zespołu Szkół Integracyjnych Justyna Gąsior, maksymalnie utrudniła piszącym życie, a niektóre zdania były do tego wielokrotnie złożone, więc można było jeszcze nałapać błędów interpunkcyjnych.

Zabawa jednak jak zawsze była przednia - bo przecież o to przede wszystkim chodziło. Blisko 30 uczestników we wtorek, 20 listopada, zasiadło do piór, by sprawdzić swoje umiejętności i miło spędzić czas. Zadbali o to organizatorzy, przygotowują także słodki poczęstunek.

Śmiałków przywitali gospodarze spotkania: dyrektor PZSI Magdalena Stąpor i burmistrz Świebodzic Bogdan Kożuchowicz, pomysłodawca i fundator głównej nagrody - czyli Pióra Burmistrza Świebodzic.

Dyktando pisały dwie grupy w dwóch salach, nie było podziału na kategorie wiekowe, natomiast podczas oceny jury osobno punktowało dorosłych, a osobno młodzież.

Nad błędami ortograficznymi ponad dwie godziny trudziło się jury w składzie: przewodnicząca Halina Serafin, Justyna Gąsior, Jolanta Bieniasz, Małgorzata Januś, Irena Horbaczewska, Małgorzata Chojda - Ozga, Ewa Baszak - Grochowska, Agata Wachowiak i Sylwia Słomińska. Panie czytały, liczyły błędy, sprawdzały po kilka razy czy czegoś nie przeoczyły - i wreszcie poznaliśmy werdykt.

Jest mi niezmiernie miło poinformować, że w kategorii dorośli zwyciężyła... moja skromna osoba. Ale żeby nie było za pięknie - w zwycięskiej pracy było 11 błędów ortograficznych i 3 interpunkcyjne. Był to najlepszy wynik w grupie dorosłych. Wśród młodzieży najlepsza okazała się Nicole Dudek z Gimnazjum nr 2. Mistrzynie ortografii otrzymały od burmistrza pięknie wygrawerowane pióra oraz tablety.

Wszyscy uczestnicy dyktanda otrzymali pamiątkowe dyplomy.

Serdecznie gratulujemy uczestnikom i w imieniu organizatorów czyli Publicznego Zespołu Szkół Integracyjnych zapraszamy już na kolejną edycję dyktanda – za rok.

Poniżej tekst tegorocznego dyktanda.

II Świebodzickie Dyktando 20.11.2013 r.

Pozwólże, drogi uczestniku (Uczestniku), że opowiem ci (Ci) pokrótce i za półdarmo arcywspomnień mało znany epizod z żywota twego (Twego) miasta. Czyżby na pewno było dopiero wpół do szóstej? Przed półgodziną superrześki i niezmożony byłeś, hołubiąc swe marzenia o trofeum - miedziano-złotej sowie pójdźce, siedzącej na rosochatym jarzębie, dziele pradziada majster-klepki. Zanim bez ceregieli udasz się na błogie nicnierobienie, towarzyskie śmichy-chichy, małe co nieco w postaci półmiękkich renklod i półtwardych mango albo różnogatunkowych sałatek z frutti di mare, poznaj wprzód krztę historii terenów położonych nie na przyprószonej śniegiem biało prążkowanej gołoborzy, lecz na białokwietnych, urodzajnych polach.

Po najazdach hożych braci czeskich z rozwichrzonych wierchów, z ponadprzeciętną chyżością, wychynęły hordy Mongołów. Kierowali się oni duchem grabieżczym, pożądliwym i okrutnym, nie mieli w zwyczaju (,) - nawet objęci wpół przez wroga(,)- zatrzymywać się w pół drogi.

W tysiąc dwieście czterdziestym pierwszym roku (1241) chan Tatarów Batu wraz ze swym srogim i niezliczonym ludem chyłkiem przeszedł przez Ruś, by żwawo wkroczyć na Węgry. Lecz zanim dotarł do ich granic, część swych wojsk skierował przeciw Polsce. Spustoszyli oni prapuszczę gdzieś na obrzeżach Sandomierszczyzny, Krakowszczyzny i Sieradzczyzny(,) w towarzystwie, (-) jak się później okazało, (-) zgrai pseudomyśliwych, którzy zbezcześcili pospołu z owym chanem tysiącletni pralas. Z początku sądzono, że po kilkuletnich walkach wisusostwo opuściło Tatara, zatemby nie trzeba było obawiać się jego zaprzaństwa, ale gdzież tam!

Nasamprzód pourzynał z owymi żołnierzami wierzchołki krzewów jakimiś tępymi nożyskami. Po półgodzinie i chichotach nagle spomiędzy sosen tanecznym krokiem w obskurnych chałatach wypłynęli wpółpijani, rozchełstani ćwierć-Mulaci, którzy na polu zamkowym w Legnicy dokonali zbrodni na szlachetnym księciu Henryku II Pobożnym. Wówczas położoną nieopodal nielichą osadę zniszczono, a ludność wzięto w jasyr. Na zgliszczach i pożodze poczciwej śląskiej mieściny nowemu władcy wybudowano zamek, który znajdował się przypuszczalnie w obrębie dzisiejszego placu Jana Pawła II.

Teraz jednakże nie czas na rozważania, choć długo by można rozprawiać. Późnopopołudniowa pora każe zakończyć dyktowanie quasi-arcydzieła, by spełnić ekstrawygórowane wymagania, uniknąć niepożądanej chryi i konieczności czmychnięcia organizatorów, gdzie pieprz rośnie.

Tekst: Justyna Gąsior

Korekta językowa: Aleksandra Domka-Kordek, Uniwersytet Opolski