Pijarzy przybyli do Polski z Czech. Pierwsze spotkanie zakonników pijarskich z królem Władysławem IV nastąpiło na Jasnej Górze latem 1642 r. Pół roku później, 1 grudnia, otwarto klasztor w Warszawie.
W XVII wieku powstało w Polsce kilkanaście nowych kolegiów zakonnych, m.in.: w Rzeszowie, Krakowie, Łowiczu, Górze Kalwarii i w innych miejscach. Powstały też pierwsze kolegia w Wielkim Księstwie Litewskim: w Dąbrowicy i Lubieszowie. Po 100 latach w Polsce było już 20 kolegiów pijarskich. Najsłynniejszym z nich był warszawski Konwikt Szlachecki, czyli Collegium Nobilium - wzorcowa szkoła pijarska, założona przez o. Stanisława Konarskiego SP. Kiedy w 1773 r. powstała Komisja Edukacji Narodowej, pijarzy czynnie włączyli się w jej prace. Należeli do grona twórców podręczników i programów szkolnych KEN-u. Pijarzy brali również czynny udział w życiu religijnym kraju, działając m.in.: jako kaznodzieje ludowi i katedralni, animatorzy życia duchowego przy swoich świątyniach, wykładowcy teologii oraz inicjatorzy publicznego kultu Matki Bożej Łaskawej i Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Do naszego kraju dochodziły też wieści z Francji o siostrze z Zakonu Wizytek Małgorzacie M. Alacoque i danych jej objawieniach. Nietrudno się więc domyślić, że inspiracji kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa należy szukać w Zakonie Wizytek. Warszawscy pijarzy byli ojcami duchowymi i spowiednikami mieszkających nieopodal sióstr wizytek. Przez 20 lat kierownikiem duchowym warszawskich zakonnic, w tym wizytek z Krakowskiego Przedmieścia, był o. Paweł Wiązkiewicz SP. To właśnie on postanowił założyć Bractwo Najświętszego Serca Pana Jezusa, aby w ten sposób propagować kult, który do tej pory był niejako ukryty w murach klasztoru Wizytek. Uroczyste zainicjowanie założonego 30 maja 1705 r. bractwa odbyło się rok później - 11 czerwca 1706 r. w pijarskim kościele Najświętszej Maryi Panny Zwycięskiej (dziś katedra polowa Wojska Polskiego przy ul. Długiej). Jego członkowie zobowiązywali się do praktyk religijnych opatrzonych przez Stolicę Apostolską licznymi odpustami. W 1706 r. o. Wiązkiewicz wydał w drukarni pijarskiej pierwszy modlitewnik do Najświętszego Serca Pana Jezusa w języku łacińskim pod tytułem: Thesaurus Divinis Sacratissimi Cordis Jesu... (Skarb Najświętszego Serca Jezusowego...). Modlitewnik ten został następnie wydany w językach polskim, francuskim i niemieckim. W nim też znajduje się pierwszy w Polsce sztych Serca Bożego, rytowany przez pijara - br. Rocha Markowskiego. W 1723 r. w Warszawie o. Paweł wydał także zbiór rozważań o Sercu Zbawiciela: Delicye nieba i ziemi...
O. Wiązkiewicz zmarł 27 września 1729 r. Zgromadzenie podjęło wtedy starania o uzyskanie w Stolicy Apostolskiej zatwierdzenia modlitw Mszy św. o Boskim Sercu i uzyskało zgodę na zatwierdzenie osobnego oficjum i własnej Mszy św. o Najświętszym Sercu Pana Jezusa dla Kościoła w Polsce - dekret podpisał papież Klemens XIII.
Wraz z rozwojem kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa powstawały liczne bractwa Jego Imienia w różnych diecezjach Rzeczypospolitej. Drugie w Polsce bractwo powstało 22 sierpnia 1707 r. przy pijarskim kościele Przemienienia Pańskiego w Łukowie. Kolejne bractwo powstało przy kolegium pijarskim 9 stycznia 1714 r., w 30. rocznicę istnienia domu pijarskiego w Piotrkowie Trybunalskim. W Krakowie pierwsze bractwo zostało założone 12 listopada 1717 r. przez siostry wizytki. Dwa lata później, 8 sierpnia 1719 r., Bractwo Najświętszego Serca Pana Jezusa zostało założone przy rzeszowskim kościele Pijarów pw. św. Michała Archanioła i św. Barbary. Później bractwa poświęcane Najświętszemu Sercu Pana Jezusa powstawały także przy kościołach i klasztorach innych zakonów męskich. Z czasem nabożeństwo do Najświętszego Serca Pana Jezusa stało się jednym z najpopularniejszych na terenie Polski. W późniejszym czasie rolę animatorów pobożności do Serca Pana Jezusa w Polsce przejęli szczególnie ojcowie jezuici.

Św. Małgorzata Maria Alacoque - siostra ze Zgromadzenia Wizytek, propagatorka nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Takie polecenie otrzymała od samego Chrystusa. Między 27 grudnia 1673 r., a 10 czerwca 1675 r. św. Małgorzata miała kilkanaście wizji Chrystusa. Pan Jezus objawił jej miłość swego Serca, polecił propagować nabożeństwo ku Jego czci, przekazał obietnice związane z praktykowaniem Komunii św. w pierwsze piątki miesiąca oraz zażądał specjalnego święta dla swego Serca. Złożył także 12 obietnic dla czcicieli Jego Serca. S. Małgorzata Maria Alacoque została beatyfikowana w 1864 r., a kanonizowana w 1920 r. Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 17 października.

Bractwa Najświętszego Serca Pana Jezusa - są jedną z najpowszechniejszych form kultu Serca Jezusowego. Najbardziej znanym wśród nich jest Straż Honorowa Serca Jezusowego. Założona w 1863 r., od 1879 r. ma rangę arcybractwa. Dziś działa w 40 krajach świata. Jego członkowie mają obowiązek: odprawiać codziennie „godzinę obecności przy Sercu Bożym”, brać udział w Godzinie Świętej, praktykować pierwsze piątki miesiąca, nawiedzać Najświętszy Sakrament i szerzyć kult Najświętszego Serca Jezusowego.