Punkt recepcyjny dla uchodźców w Hrubieszowie znajduje się w ośrodku sportu i rekreacji. Dziennie przez ten punkt przewija się około tysiąca osób. W sobotę jest tu bardzo gwarno i tłoczno. W holu uchodźcy wypełniają formalności, przy których pomagają wolontariusze. Przed ośrodkiem kolejne dziesiątki osób rozmawiają przez telefon, coś uzgadniają, jedzą. Słychać tu głównie język ukraiński i angielski.

Co chwilę busy straży pożarnej przywożą osoby z przejścia granicznego w Zosinie. Jedni wchodzą z walizkami do budynku, inni w pośpiechu kierują się w stronę autobusów rozwożących do miejsc stałego zakwaterowania w innych miastach. Przed wejściem stoją ludzie z tabliczkami i oferują darmowy transport np. do Szczecinka, Poznania, Lublina.

Wchodząc głębiej do środka, na wielkiej hali sportowej przygotowanych jest 350 łóżek do odpoczynku. Na trybunach trwa segregacja darów przekazanych z całej Polski, głównie to ubrania, kołdry, foteliki dziecięce, artykuły kosmetyczne. W sobotę na hali znajduje się ponad 250 osób. Wśród nich też maleńkie dzieci w wózkach lub drewnianych łóżeczkach. Starsze osoby próbują się zdrzemnąć. Są też nieliczne rodziny muzułmańskie.

W punkcie recepcyjnym uchodźcy mogą się też posilić. Na hali do wyboru jest np. bigos, sałatka jarzynowa, grochowa, kiełbasa, jogurty. Uczennica liceum Oliwia wyjaśnia, że najchętniej ludzie biorą zupę, bo jest ciepła i sycącą. "Popularnością cieszą się też kanapki przygotowywane przez koła gospodyń wiejskich" – dodaje wolontariuszka.

Jedną z uchodźczyń jest Alina, która w szkole na Ukrainie uczy wychowania fizycznego w miejscowości Kropywnycky, niedaleko Umania. Wraz z 12-letnim i 9-letnim synem zmierzają do Irlandii do brata. Opisując swoją 16-godzinną podróż pociągiem do Lwowa mówi, że pasażerowie jechali powoli w ciemności, bez świateł, nie było zasięgu w telefonie. "Człowiek na człowieku. My na podłodze siedzieliśmy. W naszym wagonie było pięćset osób, a pociągi do Kijowa mijaliśmy puste"- relacjonuje w rozmowie z PAP Alina.

Zaznacza, że w centrum Ukrainy jest spokojnie, ale mąż przekonał ją tym, żeby lepiej uciekli, póki jest taka możliwość.

"Dzieci nie rozumiały, dlaczego musimy wyjechać. Tłumaczyłam, że chodzi o ich życie" – mówi zapłakana Alina.

Podziel się cytatem

28-letnia Ira pochodzi z obwodu żytomierskiego. Do Hrubieszowa dotarła z dwójką dzieci: 4,5-letni Danielek bawi się samochodzikiem policyjnym prezentując mamie, jaki jest szybki. 2,5 –letnia Solomija zajęta jest układanką na łóżku. Rodzina czeka teraz na znajomych siostry, którzy mają zabrać ją do Rzeszowa.

"Zdecydowałam się uciec, bo bałam się tam każdego dnia i wieczora. Gdy wyjeżdżałam z Żytomierza w piątek wieczorem, to słychać było wybuchy, syreny bez końca. Spakowaliśmy się i od razu pojechaliśmy na dworzec. Wiem od męża, że w wyniku bombardowania domy w naszym sąsiedztwie się zawaliły, są zrujnowane" – dodaje Ira. (PAP)