„Już od prawie roku nie wrzucam nic na tacę podczas niedzielnych Mszy św. Moi rodzice nie mają stałej pracy i zarabiają na czarno, aby utrzymać naszą rodzinę. Ledwie starcza nam na życie. Może dałoby się z tej naszej biedy zaoszczędzić coś na Kościół, ale jak widzę standard życia naszych księży w parafii, to czuję się usprawiedliwiona, bo oni nie mają takich problemów, jak moja rodzina, a żyjąc trochę skromniej, mogliby przyczynić się do utrzymania naszej parafii. Po ich samochodach i stylu życia nie bardzo wierzę, że parafia ma aż tak wielkie problemy finansowe, jak o tym się mówi podczas ogłoszeń. Czy to jest wielki grzech i czy się zbawię, jeśli nie daję na tacę?
Katarzyna
Zapewniam Cię, że taca nie jest do zbawienia koniecznie potrzebna. Wszyscy mamy czuć się Kościołem i na każdym z nas spoczywa obowiązek troski o utrzymanie wspólnoty i tego, co czyni Kościół dla spełniania swojej funkcji. Jednak w sytuacji, kiedy sami naprawdę nie mamy środków do życia, trudno, abyśmy popełniali grzech, nie dając ofiary na tacę. Wierzę, że w Twoim pytaniu więcej jest smutku ze względu na tę niezręczną sytuację niż chęci dokopania księżom za ich życie ponad stan. To są dwie różne sprawy.
Ostatnio mieliśmy w duszpasterstwie spotkanie na temat pieniędzy w Kościele i studenci mądrze i bez emocji podeszli do sprawy. Uznali, że jest to kwestia wrażliwości każdego członka Kościoła - czy to jest osoba świecka, czy duchowna. Jeśli kościół parafialny się wali, a proboszcz jeździ nowoczesną limuzyną, to nie jest w porządku. Ale i w drugą stronę: jeśli brakuje funduszy na ogrzanie i utrzymanie kościoła, a parafianie uznają, że to problem tylko księdza, to też jest nadużycie. Nigdy nie zapomnę sytuacji z czasów mojej pracy w pierwszej parafii. W czasie rozmowy z narzeczonymi doszło do rozmowy na temat pieniędzy za ślub. Nie było u nas cennika, ale zainteresowani zwykle pytali, ile dają inni. Wymieniłem więc średnią kwotę, jaką otrzymywaliśmy przy tej okazji. Młodzi zaczęli się tłumaczyć, że ich nie stać, że są biedni. Zrozumiałem. Przyjąłem jedynie symboliczną ofiarę, trochę dołożyłem ze swoich, żeby nie podpaść księdzu proboszczowi, i tak się sprawa skończyła. Stanąłem oniemiały, kiedy zobaczyłem ślub moich „biedaków” - najdroższe ubrania, ekipa ludzi filmująca obrzęd, kilkuset gości, mnóstwo bogatych i niekoniecznych rekwizytów i ozdóbek. Ciężko było uwierzyć, że cierpią biedę. „Trudno” - pomyślałem i mocno się za nich pomodliłem, żeby Pan Bóg im błogosławił. Myślę, że oni nie mieli pytań o to, czy się zbawią, nie dając na tacę. Bo tak to jakoś jest, że ludzie prości i biedni czują się Kościołem i potrafią go wspierać, natomiast najwięcej narzekania jest ze strony tych, którzy Kościół traktują jak punkt usług, i to jeszcze darmowych.
Kwestia utrzymania Kościoła to sprawa stara jak Kościół i obecna we wszystkich wyznaniach. Tradycja zna np. praktykę „dziesięciny” na rzecz wspólnoty i wiele innych sposobów troski o dobro Kościoła. Jednym z nich jest ofiara na tacę i warto wiedzieć, że cała zebrana suma przeznaczana jest wyłącznie na potrzeby parafii, a nie na osobiste sprawy kapłana.
Przyznam Ci się, że wielu z nas, księży, nie lubi zbierać tacy i może dobrze, że coraz częściej robią to świeccy. Lubił to natomiast ks. Jan Twardowski, który w swoim wierszu pisał: „Lubię chodzić w kościele z dużą tacą/ słuchać jak dziwnie pieniądz o dno głucho stuka/ gdy ktoś od nawy głównej przepychać się zacznie/babcia szpilą ukole penitent ofuka/ Gdy ktoś pobożny cicho posądzi o chciwość/ a pani z parasolem obmówi że żebrzę/ nareszcie mogę widzieć swą twarz nieszczęśliwą/ odbitą z kolorami na wesołym srebrze/ A czasem marzę sobie: z tego wzrosną wieże/ kaplica którą piękniej przebudować trzeba/ a ludzie sądzą dalej że proboszcz z wikarym/ za chodzenie z tacami nie pójdą do nieba”.
Zachęcamy naszych Czytelników do dzielenia się swoimi wątpliwościami i pytaniami dotyczącymi wiary. Na niektóre z nich postaramy się znaleźć odpowiedź. Na naszych stronach internetowych (
Pomóż w rozwoju naszego portalu
