Reklama

Jak budzić do życia

Był rok 2000. Czerwiec. Sześcioletnie córeczki Ewy Błaszczyk, bliźniaczki, były przeziębione. Mama podała im leki. Jedna z nich zakrztusiła się. Zaczęła się robić czerwona. Potem przestraszyła się i napiła się wody. Zaczęła się trząść. Zalała sobie płuca. Zanim dojechały do szpitala, co trwało najwyżej pięć minut, nastąpiło zatrzymanie krążenia i zmiany w mózgu. Zapadła w śpiączkę. Przez czterdzieści minut lekarze reanimowali ją. To wszystko miało miejsce sto dni po nagłej śmierci męża Ewy Błaszczyk, ojca dziewczynek.
Długo leżała w Centrum Zdrowia Dziecka. Bywało z nią różnie - raz lepiej, raz gorzej. Pojawiały się infekcje, ataki padaczki. I kolejne trudności z przyjmowaniem pokarmu. Schudła, ważyła czternaście kilo. Przyplątało się zapalenie płuc, lekarze włączyli żywienie pozajelitowe. Przeżyła.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

- Dopóki trwa życie, wszystko może się zdarzyć - mówi znana aktorka Ewa Błaszczyk

Wierzę, że Ola słyszy i rozumie

Chora Ola mieszka teraz z mamą i siostrą w domu na warszawskich Bielanach. Wymaga całodobowej opieki lekarskiej i rehabilitacji. Że jest trudno - Ewa Błaszczyk nie ukrywa. Bo przy Oli codziennie trzeba wykonać określone czynności. Rano masaż, później ćwiczenia rozluźniające. - Pionizujemy ją w specjalnym urządzeniu o wysokości ok. półtora metra, zapiętą na stojąco w pasach. Potrzebne są do tego trzy osoby. Ola ma już mocno skrzywiony kręgosłup, nogi więc wędrują nie tam, gdzie powinny. Trzeba prawidłowo ustawiać dolne i górne kończyny - twierdzi aktorka.
W ciągu dnia Ola leży na wyciągu. Dwa razy dziennie jest karmiona łyżeczką. Trwa to bardzo długo, bo przełknięcie każdego kęsa przychodzi z wielkim trudem. Pojona jest pipetką. By ją pobudzić, mama lub opiekunki puszczają jej bajki na wideo, muzykę z płyt, czytają jej książki. Ważne są bodźce dotykowe, dlatego często się ją głaszcze i przytula. Ważny jest też masaż głowy, karku i twarzy. Najgorzej jest, gdy pojawiają się perturbacje: zapalenie, infekcja. Każda infekcja jest bardzo niebezpieczna, gdyż Ola ma zerową odporność. W 2003 r. wszczepiono jej specjalne urządzenie - pompę baclofenową. Ważne, by tylko nie pojawił się atak padaczki, bo wtedy całą pracę trzeba zaczynać od nowa. Ola otrzymuje też zastrzyki toksyny botulinowej w obie łydki. Pod ręką musi być zawsze ssak.
Najgorzej jest, gdy - jak mówi Ewa Błaszczyk - są „afery”, czyli momenty szalenie trudne, nagłe sytuacje, kiedy trzeba dzwonić po karetkę, jechać do szpitala, denerwować się, rozmawiać z lekarzami. Ale są i momenty radosne.
- Wciąż wypatruję sygnałów w jej zachowaniu, by nawiązać z nią kontakt. Zresztą są chwile, gdy wyraźnie czuję, że Ola jest - mówi pani Ewa. - Radośnie się porusza albo ma żal o coś. Potrafi się też uśmiechać. Albo być przerażona. Wierzę, że słyszy i rozumie, co się wokoło niej dzieje. Widzę, że to życie nadal jest życiem. Dlatego leży w pokoju pomalowanym na pomarańczowo, w otoczeniu szmacianych lalek, pluszowych misiów, piesków, ptaszków, tak, by czuła, że jest w dziecinnej sypialni.

Reklama

„Budzik” ma budzić do życia

- Na szczęście mam sztab ludzi do pomocy - mówi aktorka. - Ola ma zapewnione całodobowe dyżury pielęgniarskie, rehabilitację, sprzęt, pieluszki, urządzenia do ćwiczeń. A wszystko po to, by nie musiała leżeć w szpitalu. Przecież ona jest moją Olą. Tym samym kochanym dzieckiem. Nie mam kłopotu z przyjęciem tego. Choć ból towarzyszy mi każdego dnia, wierzę, że to jej cierpienie ma sens i jest do czegoś potrzebne. Staram się codziennie na nowo akceptować to, co się wydarzyło.
Ewa Błaszczyk musi pracować zawodowo, by utrzymać dom i obie córki. Działa też w Fundacji „Akogo?”, którą założyła z ks. Wojtkiem Drozdowiczem, by stworzyć klinikę dla dzieci takich jak Ola, po ciężkim urazie mózgu.
- Dostrzegam, że moja córeczka, ta milcząca, śliniąca się, bezwładna osoba wiedzie pełnowartościowe życie - mówi. - Staram się zrozumieć, że taka właśnie jest droga Oli, taka jest jej misja. Ona choruje, żeby uratować tysiące innych dzieci. Wierzę też, że jeśli pomogę innym rodzicom zrozumieć, co się stało z ich dziećmi, również ja to zrozumiem. Jeśli uratuję inne dzieci, łatwiej pogodzę się z chorobą mojego dziecka. To jest moja modlitwa. Nieustannie każdego dnia proszę o to, by choroba Oli i mój wysiłek na wielu płaszczyznach zostały przyjęte... aby zostały przyjęte! Ciągle proszę o Olę. Wierzę, że wszystko musi być po coś. Inaczej pozostaje tylko rozpacz i chaos. Dlatego pracuję w Fundacji, cały czas biję się o sens. Błagam o sens. Mówię Bogu: „Mam kuć skałę? Dobrze, będę kuć. Tylko pokaż mi sens. Używaj mnie, jak chcesz. Przyjmę wszystko”.
„Budzik” - bo tak ma się nazywać placówka - powstaje przy Centrum Zdrowia Dziecka w Międzylesiu k. Warszawy. Będzie w niej dwanaście łóżek.
Klinika ma budzić do życia. Chore dzieci mogłyby tam wracać ze śpiączki i przechodzić rehabilitację, która naprawdę działa cuda. Potrzeba tylko dużo cierpliwości. - I siły, by podjąć walkę - podkreśla Ewa Błaszczyk. Nie ma w niej buntu. - A co wynika z buntu? Czy jakaś zmiana? Nie! Natomiast zgoda na własny los jest pierwszym, podstawowym warunkiem powrotu do normalnego życia - tłumaczy. Dostrzega logiczność zdarzeń. Stara się nadać cierpieniu sens.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Powodzenie jest bardzo kruche

Ewa Błaszczyk, rocznik 1955, trzynaście lat temu miała wypadek. Złamała nogę. Dziś widzi, że to przygotowało ją na śmierć męża i na wypadek Oli.
- To było bardzo skomplikowane złamanie, które groziło kalectwem i amputacją nogi. Prawie rok leżałam w łóżku. I to była stop-klatka. Nagle, w jednej sekundzie, z tego wiru, planów, ustalonych terminów wpadłam w kompletną martwotę. Życie z górki zamieniło się w życie pod górkę. Dostałam czas do namysłu. Ktoś zatrzymał mój rozpędzony pociąg. Pierwszy raz musiałam zmieniać moje plany życiowe. Dotarło do mnie, że nieszczęście może spaść jak grom z jasnego nieba. I że powodzenie jest bardzo kruche.
Jerzy Satanowski powiedział kiedyś o Ewie Błaszczyk: „Przejechał po niej czołg, a ona wstała. I stoi”. Co daje jej siłę? - Na pewno krzyk Oli: „Mama” - mówi. - Kiedy po siódmej dobie po raz pierwszy wybudzono ją z narkozy, jeden jedyny raz tak strasznie krzyczała: „Mama!”. Do dziś mam w uszach jej krzyk. Pamiętam go. Nie wiem, gdzie jest w tej chwili, w jakich mrocznych czeluściach, ale wciąż słyszę, jak mnie woła. Nie mogę przestać walczyć. Gdybym przestała, do końca życia czułabym się winna. Ten krzyk, który wydała z siebie po siódmej dobie, daje mi siłę.
Siłę daje jej również wiara.
- Nie wiem, jak by wyglądało moje życie, gdybym nie była wierząca. Zapewne pojawiłby się bezsens. A ja wstaję rano i podejmuję decyzję, że chcę żyć dalej. Bo albo się człowiek decyduje, że chce żyć, albo umiera. Albo odchodzi, albo żyje dalej. Nie ma innej możliwości. Jak żyję dalej, to muszę nadać temu życiu sens pozytywny. A jeśli umieram, to o nic nie walczę. Wtedy powoli konam, zapijam się na śmierć, degraduję się, wpadam w rozpacz, depresję, popełniam powolne samobójstwo.
Tę siłę dawał mi Jan Paweł II, który w ostatnich dniach swego życia pokazał światu, że cierpienia mają sens i wiodą do jakiegoś celu. Dlatego mogę chyba powiedzieć, że zaczynam się już w tym cierpieniu uśmiechać... Nikt nam przecież nie obiecywał, że będzie łatwo. Cierpienie nie jest nieszczęściem, ale doświadczeniem, które jest obecne w każdym ludzkim życiu.

Wszystko zaczęło inaczej „ważyć”

- Po śmierci męża i wypadku Oli życie zaczęło inaczej „ważyć” - stwierdza aktorka. - Przypominam sobie sprawy, z powodu których dawniej rozpaczałam, szalałam, a teraz to wszystko skryło się za mgłą. Nie budzi we mnie żadnych emocji. Może tak właśnie patrzy się na własne życie po śmierci? - zastanawia się pani Ewa.
Po stracie męża i wypadku Oli inaczej zaczęła też „ważyć” wiara. - Wcześniej w moim życiu też istniał Bóg, oraz wiara, ale wszystko to było głęboko ukryte. W dzieciństwie babcia zabierała mnie do kościoła. Gdy jednak dorastałam, coraz rzadziej chodziłam do kościoła i w końcu zaniechałam troski o tę sferę życia. Dopiero po wypadku Oli otworzył się nowy rozdział. Dużo rozmawiałam z jezuitami i... poszłam do spowiedzi. W 2000 r., po długim czasie, przystąpiłam po raz pierwszy do spowiedzi i Komunii św. Bo czułam, że tak powinnam, by do Boga zwrócić się w sprawie Olki.
Wiara na pewno staje się jednym ze stałych punktów w jej życiu. Jak podkreśla, wiara to nie pewność, ale akt woli, który trzeba codziennie ponawiać. - Czuję, że istnieje Ktoś, kto mnie prowadzi. Kto mi towarzyszy w drodze i nad wszystkim czuwa.
Czy wierzy w cuda? - Miewam nadzieję... na... cud. Chciałabym uzyskać pewność, że Ola nie cierpi i wie, że przeżyła. Nadzieję na spokój. Ostatecznie wszystko sprowadza się do spokoju, bo moja sytuacja jest nie do wytrzymania. Pracuję dla Fundacji, bo Ola mnie do tego skłania. W Oli bije źródło wszystkich moich wysiłków. Jednak nadzieja jest dla mnie czymś niesłychanie trudnym. Pojawia się i znika. Są momenty, że jej brak. Wraca, gdy daję się ponieść życiu, płynąć z jego prądem. Wtedy cieszą małe rzeczy, jak śpiew ptaka, promień słońca, uśmiech Oli... Wierzę, że Oleńka wyzdrowieje. W tej chwili wierzę tylko w cud, bo lekarze nie dają Oli dużych szans. Ale przecież dopóki trwa życie, wszystko może się zdarzyć. Dopiero, gdy życie się skończy, można powiedzieć na pewno, że nic się już nie stanie.
Ewa Błaszczyk boi się tylko samotności i utraty wiary. - Jak się ma wiarę i ludzi przy sobie, to się ma nadzieję. Bliskość drugiego człowieka jest bardzo ważna. Na szczęście mam wielu bliskich wokół siebie. A jak gdzieś się utulę w tym wszystkim i przytulę do drugiego człowieka w swoim nieszczęściu, to jest mi lżej. Obecność bliskich jest najbardziej skuteczną pomocą.
Co jest dla niej w życiu najważniejsze? - Miłość. Ona jest cudem. Jest stwórcza i twórcza. Nawet gdyby miłość miała trwać tylko chwilę, jest najważniejsza w życiu - stwierdza. I dodaje: - Doświadczam nowego rodzaju szczęścia, którego istnienia nie podejrzewałam. Płynie ono z dawania, czynienia dobra i budowania harmonii. Otwiera się przede mną możliwość przeżywania obecności drugiego człowieka, o jakiej nie śniłam. Bycie z drugim polega na tym, by mu dawać z głębi siebie, z tego, co najdroższe, najbardziej intymne. Tylko takie spotkanie z człowiekiem zdoła mnie przemienić. Przeorać duszę. Tak, by nie pochłaniała nas rutyna życia. Bo rutyna to śmierć. A gotowość dawania jest też warunkiem odrodzenia.
Wszystko może się rozpaść w mgnieniu oka, a miłość zostaje. Dlatego Ewa Błaszczyk stara się wychodzić życiu naprzeciw. I czuje siłę, by angażować się w związki z ludźmi.
- Życie to dla mnie dojrzewanie do świadomości, że wszystko jest do oddania.

SMS: „Budzimy”
Budowę kliniki można wesprzeć, wysyłając SMS o treści:
„Budzimy” pod numer: 71030

Podziel się:

Oceń:

0 0
2006-12-31 00:00

Wybrane dla Ciebie

Msza Krzyżma. W Chrystusie wzrastamy i przynosimy owoce

2024-03-28 13:30

Archikatedra lubelska

Więcej ...

Sercanie: niepokoją nas doniesienia o sposobie prowadzenia postępowania w sprawie ks. Michała O.

2024-03-28 19:21

Red.

Niepokoją nas doniesienia płynące od pełnomocnika ks. Michała, mecenasa Krzysztofa Wąsowskiego, dotyczące sposobu prowadzenia postępowania - piszą księża sercanie w opublikowanym dziś komunikacie. To reakcja zgromadzenia na działania prokuratury związku z postępowaniem w sprawie Funduszu Sprawiedliwości. Dementują pogłoski, jakoby ich współbrata zatrzymano w niejasnych okolicznościach w hotelu. Wzywają do modlitwy za wszystkich, których dotknęła ta sytuacja.

Więcej ...

Widowisko „Pasja. Misterium Męki Pańskiej” w Kalwarii Zebrzydowskiej

2024-03-28 21:51

Artur Brocki/Mat.prasowy/Pasja

Już 29.03.2024r. na antenie głównej Polsatu o godzinie 20:00 będzie miała miejsce emisja wyjątkowego widowiska. „Pasja. Misterium Męki Pańskiej” to program muzyczny, na który składa się rejestracja 12 pieśni pasyjnych w wykonaniu znanych polskich artystów m.in. Roksany Węgiel, dla której udział w tym wydarzeniu będzie osobistym przeżyciem.

Więcej ...

Reklama

Najpopularniejsze

Triduum Paschalne - trzy najważniejsze dni w roku

Triduum Paschalne - trzy najważniejsze dni w roku

Przerażające dane: 1937 osób między 15. a 17. rokiem...

Wiadomości

Przerażające dane: 1937 osób między 15. a 17. rokiem...

Sercanie: niepokoją nas doniesienia o sposobie prowadzenia...

Sercanie: niepokoją nas doniesienia o sposobie prowadzenia...

Tajemnica Wielkiego Czwartku wciąga nas w przepastną...

Wiara

Tajemnica Wielkiego Czwartku wciąga nas w przepastną...

Bratanek Józefa Ulmy o wujku: miał głęboką wiarę,...

Kościół

Bratanek Józefa Ulmy o wujku: miał głęboką wiarę,...

Jak przeżywać Wielki Tydzień?

Wiara

Jak przeżywać Wielki Tydzień?

Abp Galbas: Mówienie, że diecezja sosnowiecka jest...

Kościół

Abp Galbas: Mówienie, że diecezja sosnowiecka jest...

Świadectwo Abby Johnson: to, że zobaczyłam aborcję na...

Wiara

Świadectwo Abby Johnson: to, że zobaczyłam aborcję na...

Przewodniczący KEP: rozpoczynamy dziewięcioletnią...

Kościół

Przewodniczący KEP: rozpoczynamy dziewięcioletnią...