Przemienienie Pańskie jest nieruchomym świętem, obchodzonym 6 sierpnia, a jego okoliczności przedstawiają prawie wszyscy Ewangeliści (por. Mt 17, 1-8; Mk 9, 2-8; Łk 9, 28-36). Zgodnie z prastarą tradycją, wydarzenie to miało miejsce na górze Tabor w Galilei. Jezus rozmawiał tu z Eliaszem i Mojżeszem.
Przemienienie dokonało się nie przed całym ludem, lecz w obecności wybranych uczniów Chrystusa. Byli nimi: Piotr oraz synowie Zebedeusza - Jakub i Jan. Mogli oni oglądać Chrystusa w blasku Jego Boskiej chwały. W Starym Testamencie panowało powszechne przeświadczenie, że Bóg objawia się m.in. w obłoku. Dlatego też w czasie opisu Przemienienia ukazuje się właśnie obłok, który okrywa Chrystusa, Mojżesza i Eliasza. Głos Boży zaś umacnia uczniów w przekonaniu o Boskiej epifanii.
Przemienienie Pańskie ma wybitnie trynitarny charakter. Słyszymy bowiem głos Ojca, widzimy światło Ducha Świętego oraz blask oblicza Syna. Można powiedzieć, że w czasie Przemienienia doświadczamy namacalnej obecności Trójcy Świętej.
Początków święta Przemienienia Pańskiego należy szukać już w VI wieku. Przypomina nam ono o tym, że Jezus może w każdym momencie zmienić nasz los. Jednocześnie wskazuje też na inny aspekt naszej egzystencji, a mianowicie na prawdę o tym, że nadejdzie chwila, w której uwielbiony Chrystus odmieni nas wszystkich.
Dlatego Przemienienie Pańskie jest czasem wielkiego szczęścia i wiary, że śmierć nie kończy wszystkiego, ale że po niej przyjdzie kiedyś czas nieprzemijającej chwały. Warunkiem naszego przemienienia na końcu czasów jest stała przemiana duchowa. Owo konsekwentne naśladowanie Chrystusa jest jedynym szlakiem, który wiedzie ku życiu wiecznemu i zjednoczeniu z Bogiem na zawsze.
Pomóż w rozwoju naszego portalu