A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. J 19,25-27.

„Rzekł do matki: Niewiasto…” Co w tym ułamku sekundy wydarzyło się w Jej sercu, które niemal wyrwało się z piersi, i w Jej natychmiast podniesionej głowie? Dlaczego „Niewiasto”, a nie po prostu „Matko”? Jego głos niepodobny do ludzkiego, ochrypły, głuchy, jakby długo nieużywany… Nic dziwnego. To przecież jedne z pierwszych słów, jakie Bóg wypowiedział ludzkim głosem, wtedy w ogrodzie, niemal na samym początku: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i n i e w i a s t ę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę” . Wszystko jest. Zrujnowany ogród i samotne drzewo na jego środku, i zraniony Owoc – zmiażdżony zadanym Mu przez zło cierpieniem. Jest i Niewiasta. Nowa Ewa u boku Nowego Adama. U boku, z którego – gdy Adam zaśnie krzyżową śmiercią – ma się urodzić nowa ludzkość: „Niewiasto, oto syn twój”. Ta Ewangelia nie opowiada nam o egzekucji i o ostatniej woli konającego skazańca. To Ewangelia o porodzie, o narodzinach. Nie o kładącej wszystkiemu kres śmierci, ale o życiu, które się właśnie zaczyna. Nie o wdowie zmuszonej patrzeć na makabryczną agonię jedynego dziecka, ale o Matce, która znów rodzi. Stój blisko Maryi, by na pewno usłyszeć: „Niewiasto, oto syn twój”. Tu także znajdujemy odpowiedź na pytanie z Kany Galilejskiej: „Niewiasto, co mnie i tobie? Co my mamy ze sobą wspólnego?”. Oto nadeszła godzina, o której wtedy mówił. I oto odpowiedź na tamto dziwne pytanie:

Z tego co się dzieje na krzyżu, wbitym w we wzgórze zwane Czaszką, może zrodzić się życie. I urodzi się, jeśli znajdzie się matczyny człowiek, który przyjmie to życie przychodzące w bólu. Jeśli tylko znajdzie się człowiek, który poza swoim bezbrzeżnym, rozpaczliwym cierpieniem zobaczy rodzące się Życie i usłyszy jego pierwszy krzyk. Będziemy nasłuchiwać tego krzyku już za trzy dni, w Noc Pasterską, w Noc Betlejemską. Jak podobne jest drzewo żłobu do drzewa krzyża. Jak podobna jest skalna betlejemska grota do skalnej Golgoty.

Przybity cierpieniem, oniemiały z bólu, nasłuchuj i pytaj Boga: Jakie życie urodzi się na szorstkim drzewie mojego cierpienia? Jakie życie zakwili w noc mojej rozpaczy? Czemu/komu dajesz życie, dając mi umierać? Jeśli potrzebujesz usłyszeć odpowiedź, wpatruj się w żłób krzyża.

Podziel się cytatem

Red.

Tekst pochodzi z książki „Nocą szukałam. Rekolekcje maryjne – zrób to (nie) sam”, ks. Michał Lubowicki

Promuj akcję na swojej stronie internetowej

Wklej kod na swojej stronie internetowej (750px x 200px)

<a href="https://www.niedziela.pl/trzymajsiemaryi"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-trzymajsiemaryi-750x200.jpg" alt="niedziela.pl - #TrzymajsieMaryi" /></a>

---

Wklej kod na swojej stronie internetowej (300px x 300px)

<a href="https://www.niedziela.pl/trzymajsiemaryi"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-trzymajsiemaryi-300x300.jpg" alt="niedziela.pl - #TrzymajsieMaryi" /></a>

---

Jeżeli potrzebujesz banera o innym rozmiarze lub umieściłeś baner, napisz do nas: internet@niedziela.pl