Koncepcję cmentarza jako przestrzeni nienaruszalnej i świętej chrześcijaństwo przejęło z tradycji rzymskiej, która - zgodnie z ówczesnym prawem - uznawała ten obszar za przestrzeń trwałą, wymagającą ochrony. O tym, że cmentarz to miejsce wyjątkowe, które ogarnia bezmiar tajemnicy i zyskuje wymiar pozaziemski, przypominała kultura romantyczna. W wieku XIX cmentarze stały się obszarem szczególnej refleksji i rozważań o sensie życia i śmierci. Nawet literatura uczyniła je wtedy jednym z ważnych tematów i miejsc akcji utworów, o czym świadczy utrwalona przez Mickiewicza tradycja dziadów, która wyrażała tak ważną w chrześcijaństwie wiarę w świętych obcowanie. Potwierdzają ją praktycznie wszyscy nawiedzający cmentarze. A to z kolei sprawia, że stają się one miejscem nadzwyczaj ożywionego dialogu, przestrzenią szczególnie intymną. Żyjący na różne sposoby mówią do tych, co odeszli: przez znaki, gesty, symbole, modlitwę.