Wiek XXI bardzo często określany jest mianem stulecia technokracji. Obserwujemy bowiem gwałtowne zmiany w społeczeństwie spowodowane powszechnym dostępem do osiągnięć naukowo-technicznych, doświadczając kulturowych przemian w wielu dziedzinach życia. Przede wszystkim dotyczą one sposobu komunikowania i maksymalnego skrócenia czasu przekazu informacji od jej źródła do zainteresowanego nią odbiorcy.
Można śmiało powiedzieć, że świat, który nas otacza, niezmiernie się skurczył. W dobie powszechnej globalizacji teoretycznie powinniśmy się lepiej i owocniej komunikować. Skoro bowiem przełamaliśmy wiele barier, szczególnie tych związanych z wielkimi odległościami, ludzie powinni stać się sobie bliscy.
Wydaje się jednak, że technokracja nie jest aż tak przyjazna człowiekowi, jak to może się wydawać na pierwszy rzut oka. Jako przykład niech posłuży zaobserwowana przeze mnie ostatnio para młodych ludzi, którzy - czując do siebie „miętę przez rumianek” - szli chodnikiem i trzymali się za ręce. Pewnie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie drobny szczegół. Otóż każde z nich miało w uszach słuchawki połączone z odtwarzaczami mp3. Można przypuszczać, że nie słuchali tej samej muzyki. Nieobecnym wzrokiem ogarniali beznamiętnie przestrzeń przed sobą. Odseparowani od świata i zarazem od siebie, wyglądali bardzo obco pośród innych.
Dlatego też czasem zastanawiam się, czy przypadkiem owa technokracja wyjdzie nam na zdrowie. Przypadek tych nastolatków w prosty sposób pokazuje ów problem. Dobrze, że chociaż trzymali się za ręce. Może więc jeszcze nie jest za późno, aby nabrać iście człowieczego dystansu do tego, co sami stworzyliśmy, aby uczynić nasze życie lepszym i jeszcze bardziej ludzkim.
Pomóż w rozwoju naszego portalu